Woda błonkowata

Schematyczne przedstawienie wód błonkowatej i higroskopowej. A – ziarno skalne; B – woda higroskopowa; C – woda błonkowata; D – kierunek działania siły adhezji; E – powietrze glebowe z parą wodną.

Woda błonkowata, woda adhezyjna– rodzaj wód występujących w strefie aeracji. Powstaje kiedy osiągnięty zostanie maksymalny stan wilgotności higroskopowej (patrz: woda higroskopowa). Wówczas przerywany jest proces adsorpcji pary wodnej z powietrza glebowego, ale nadal trwa wiązanie cząsteczek wody kapilarnej i wolnej grawitacyjnej.

Woda ta, podobnie jak woda higroskopowa, gromadzi się wokół pojedynczych ziaren gruntu. Właściwości wody błonkowatej są bardzo podobne do właściwości wody higroskopowej – nie podlega grawitacji, nie wpływa na ciśnienie hydrostatyczne, zamarza w temperaturze niższej niż 0°C, nie jest dostępna dla roślin.

Warstewka wody błonkowatej jest nazywana błonką i jej grubość nie przekracza 0,5 μm. Łączna ilość wody błonkowatej w skale nazywana jest wilgotnością molekularną i zwiększa się odwrotnie proporcjonalnie do średnicy ziaren.

Bibliografia

• Elżbieta Bajkiewicz-Grabowska: Hydrologia ogólna. Wyd. V. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2020, s. 59. ISBN 978-83-01-21300-8.
• Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1982, s. 138. ISBN 83-02-00870-2.