Wodorotlenek manganu(II)
| |||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | Mn(OH) 2 | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 88,95 g/mol | ||||||||||||||||||||||
| Wygląd | białe ciało stałe | ||||||||||||||||||||||
| Minerały | pirochroit | ||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | 18933-05-6 | ||||||||||||||||||||||
| PubChem | 73965 | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||||
Wodorotlenek manganu(II), Mn(OH)
2 – nieorganiczny związek chemiczny, wodorotlenek manganu na stopniu utlenienia II. Występuje naturalnie jako minerał pirochroit[5].
Otrzymywanie
Można go otrzymać w reakcji wodnego roztworu soli manganu(II) i zasady litowca, np. [6]:
Reakcję tę należy prowadzić w ściśle beztlenowych warunkach, np. w atmosferze wodoru[7] lub w obecności chlorowodorku hydroksyloaminy[8]. Osad pierwotny jest bezpostaciowy, można przeprowadzić go w formę krystaliczną przez ogrzewanie[8][7].
Właściwości
Wodorotlenek manganu(II) jest ciałem stałym barwy białej. Na powietrzu brązowieje w wyniku utleniania, dając uwodniony tlenek manganu(IV) o barwie brunatnej[6]:
- 2Mn(OH)
2 + O
2 + (x−1)H
2O → 2MnO
2·xH
2O↓
Łatwość utleniania się Mn(OH)
2 do MnO
2 wykorzystuje się do oznaczania zawartości tlenu w wodzie (MnO
2 utlenia jodki do jodu, który można oznaczyć przez miareczkowanie)[6].
Jest to substancja bardzo słabo rozpuszczalna w wodzie. Jego iloczyn rozpuszczalności wynosi 2,2×10−13[8]. Reaguje łatwo z kwasami, tworząc sole manganu(II)[8], np.
- Mn(OH)
2 + H
2SO
4 → MnSO
4 + 2H
2O
Rozpuszcza się w gorących stężonych roztworach KOH lub NaOH (np. ok. 12 g/l w 50% NaOH, 140 °C), co wykorzystuje się do jego oczyszczania przez krystalizację. W roztworach takich przyjmuje się występowanie jonów MnO2−
2 lub HMnO−
2[7][2].
Przypisy
- ↑ Lide 2009 ↓, s. 8–123.
- ↑ a b R. Scholder, A. Kolb, Über Mangan(II)-hydroxyd und Hydroxomanganate(II), „Zeitschrift für anorganische und allgemeine Chemie”, 264 (2–4), 1951, s. 209–216, DOI: 10.1002/zaac.19512640217 (niem.).
- ↑ a b Lide 2009 ↓, s. 4–146.
- ↑ a b Lide 2009 ↓, s. 4–74.
- ↑ Pyrochroite, [w:] WebMineral.com [online] [dostęp 2012-05-17] (ang.).
- ↑ a b c Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 908, ISBN 83-01-13654-5.
- ↑ a b c Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, Georg Brauer (red.), wyd. 2, t. 1, Nowy Jork–Londyn: Academic Press, 1963, s. 1456–1457 (ang.).
- ↑ a b c d Philip John Durrant, Bryl Durrant, Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1965, s. 1152.
Bibliografia
- David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).