Wodorotlenek manganu(II)

Wodorotlenek manganu(II)
Ogólne informacje
Wzór sumarycznyMn(OH)
2
Masa molowa88,95 g/mol
Wyglądbiałe ciało stałe
Minerałypirochroit
Identyfikacja
Numer CAS18933-05-6
PubChem73965
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Wodorotlenek manganu(II), Mn(OH)
2
nieorganiczny związek chemiczny, wodorotlenek manganu na stopniu utlenienia II. Występuje naturalnie jako minerał pirochroit[5].

Otrzymywanie

Można go otrzymać w reakcji wodnego roztworu soli manganu(II) i zasady litowca, np. [6]:

MnSO
4
+ 2NaOH Mn(OH)
2
+ Na
2
SO
4

Reakcję tę należy prowadzić w ściśle beztlenowych warunkach, np. w atmosferze wodoru[7] lub w obecności chlorowodorku hydroksyloaminy[8]. Osad pierwotny jest bezpostaciowy, można przeprowadzić go w formę krystaliczną przez ogrzewanie[8][7].

Właściwości

Wodorotlenek manganu(II) jest ciałem stałym barwy białej. Na powietrzu brązowieje w wyniku utleniania, dając uwodniony tlenek manganu(IV) o barwie brunatnej[6]:

2Mn(OH)
2
+ O
2
+ (x−1)H
2
O 2MnO
2
·xH
2
O

Łatwość utleniania się Mn(OH)
2
do MnO
2
wykorzystuje się do oznaczania zawartości tlenu w wodzie (MnO
2
utlenia jodki do jodu, który można oznaczyć przez miareczkowanie)[6].

Jest to substancja bardzo słabo rozpuszczalna w wodzie. Jego iloczyn rozpuszczalności wynosi 2,2×10−13[8]. Reaguje łatwo z kwasami, tworząc sole manganu(II)[8], np.

Mn(OH)
2
+ H
2
SO
4
MnSO
4
+ 2H
2
O

Rozpuszcza się w gorących stężonych roztworach KOH lub NaOH (np. ok. 12 g/l w 50% NaOH, 140 °C), co wykorzystuje się do jego oczyszczania przez krystalizację. W roztworach takich przyjmuje się występowanie jonów MnO2−
2
lub HMnO
2
[7][2].

Przypisy

  1. Lide 2009 ↓, s. 8–123.
  2. a b R. Scholder, A. Kolb, Über Mangan(II)-hydroxyd und Hydroxomanganate(II), „Zeitschrift für anorganische und allgemeine Chemie”, 264 (2–4), 1951, s. 209–216, DOI10.1002/zaac.19512640217 (niem.).
  3. a b Lide 2009 ↓, s. 4–146.
  4. a b Lide 2009 ↓, s. 4–74.
  5. Pyrochroite, [w:] WebMineral.com [online] [dostęp 2012-05-17] (ang.).
  6. a b c Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 908, ISBN 83-01-13654-5.
  7. a b c Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, Georg Brauer (red.), wyd. 2, t. 1, Nowy Jork–Londyn: Academic Press, 1963, s. 1456–1457 (ang.).
  8. a b c d Philip John Durrant, Bryl Durrant, Zarys współczesnej chemii nieorganicznej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1965, s. 1152.

Bibliografia