Wojciech Ślimak
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1838-1840 Zakopane | |
| Data i miejsce śmierci | wrzesień 1896 Zakopane | |
| Zawód, zajęcie | przewodnik tatrzański taternik | |
Wojciech Ślimak (ur. ok. 1838-1840 roku w Zakopanem, zm. we wrześniu 1896 roku tamże) – góral, przewodnik tatrzański, kościelny w Zakopanem[1].
Należał do grupy najlepszych przewodników tatrzańskich w latach 1860-1890. Uprawnienia klasy II zdobył w 1875 roku, a klasy I – w 1886 roku. Był stałym towarzyszem wypraw ks. Józefa Stolarczyka, za jego czasów pełnił też funkcję kościelnego w parafii zakopiańskiej. W późniejszym okresie prowadził często w Tatry Tytusa Chałubińskiego. Podczas wycieczek z udziałem Chałubińskiego pracował także jako kucharz i golibroda[1].
Osiągnięcia wspinaczkowe
- jedno z pierwszych wejść na Lodowy Szczyt (1867, z ks. Stolarczykiem),
- pierwsze zejście z Rysów do Morskiego Oka (ok. 1865, ze Stolarczykiem),
- pierwsze wejście na Baranie Rogi (1867, ze Stolarczykiem)[1],
- próba pierwszego polskiego wejścia na Gerlach (1874, ze Stolarczykiem, Wojciechem Gąsienicą Kościelnym, Wojciechem Rojem i Szymonem Tatarem),
- jedno z pierwszych polskich wejść na Gerlach (1875, z Chałubińskim, Walerym Eljaszem i innymi)[2].
Przypisy
- ↑ a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 1204–1205. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 37, 58. ISBN 83-217-2463-9.