Wojciech Breowicz

Wojciech Breowicz (ur. 16 stycznia 1902 w Osobnicy, zm. 24 stycznia 1966 w Kurytybie^[1]) – poeta, pisarz, publicysta, działacz ludowy.

Debiutował wierszem Do młodzieży w 1920 roku, opublikowanym w Młodej Polsce. W 1928 roku wydał tomik poezji Echa wiejskie. Był współtwórcą Związku Literatów Ludowych oraz pisma Wieś–Jej Pieśń. W 1932 roku wyemigrował do Brazylii, gdzie pracował jako nauczyciel i organizator polskich szkół leśnych w Paranie. Na emigracji wydał m.in. Polską literaturę ludową z wypisami oraz broszurę o położeniu polskich chłopów emigrantów w Brazylii pt. Łazarzu wstań (1935). Pod koniec II wojny światowej pełnił funkcję prezesa Związku Ochotników Polskich z Ameryki Południowej.

Od 1944 roku jako ochotnik wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem gen. Władysława Sikorskiego.

Po wojnie współpracował z prasą brazylijską i polską. W 1947 na łamach Rolnika Polskiego ukazały się jego wspomnienia z emigracji. W latach 1948–1958 wydawał w Kurytybie pismo Siewca. Był współtwórcą gazety Ludowiec Podkarpacki. W 1957 wrócił do kraju, zamieszkał w Osobnicy.

Publikacje

• Echa wiejskie. Poezje (1928)
• Zamek Odrzykoński (1928)
• Łazarzu wstań! (…) Sprawy społeczne i oświatowe w Ivahy (1935)
• Wybór utworów. T. 1. Wiersze (1956)
• Wybór utworów. T. 2. Trzy etapy. Pamiętnik (1956)
• Ślady Piasta pod Pinioram. Szkic z dziejów wychodźstwa polskiego w Brazylii (1961)

Linki zewnętrzne

http://www.gbpszebnie.pl/index.php?page=news_full&id=331

Przypisy

Bibliografia

• Trzy etapy: pamiętniki Wojciecha Breowicza, oprac. Stanisława Ablewicz, wyd. Mała Poligrafia Redemptorystów, Tuchów 2012.
• Wojciech Breowicz, Interior polski, „Karta” nr 71/2012.