Wojciech Dobija

Wojciech Dobija

Adalbert Dobija von Kamieniec

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1859 Łodygowice
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1933 Lwów
Przebieg służby
Lata służby	1881–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	37 Pułk Piechoty OK 36 Pułk Piechoty OK PKU 49 pp
Stanowiska	dowódca batalionu dowódca pułku komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Wojciech Dobija (ur. 21 kwietnia 1859 w Łodygowicach^[1], w pow. żywieckim, zm. 10 lutego 1933 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Szczepana, właściciela młyna, i Marii. W 1878 ukończył cesarskie i królewskie Wyższe Realne Gimnazjum w Wadowicach. W gimnazjum uczęszczał do jednej klasy z Tadeuszem Zapałowiczem, późniejszym tytularnym generałem dywizji^[2]. Następnie rozpoczął studia w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. 18 sierpnia 1881 zawodowy oficer austriackiej piechoty. W latach 1882–1886 instruktor w szkole jednorocznych ochotników, potem pełnił służbę na stanowiskach liniowych. W latach 1889–1903 poza wojskiem – urzędnik pocztowy. Powrócił do służby w stopniu majora. Dowódca II batalionu Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 37 w Baošići (Czarnogóra)^[3]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku został dowódcą Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 36 w Kołomyi^[4]. Służył w administracji wojskowej, przeważnie na terenach Polski. W czasie służby awansował na kolejne stopnie: podpułkownika (1 maja 1912 roku^[5]), pułkownika (1 listopada 1914 roku^[6]).

Piotr Stawecki, opierając się na aktach personalnych generała, podał, że pierwszy okres służby Wojciecha Dobija w c. i k. Armii trwał sześć lat (1881-1887); po przeniesieniu do rezerwy studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie pracował. Walczył z Rosjanami na froncie wschodnim; był ciężko ranny; w 1915 został komendantem obozu jenieckiego w Terezinie; później przeniesiony w stan spoczynku; na początku 1918 przez dwa miesiące pozostawał w służbie administracyjnej w Radomiu; od kwietnia 1918 pracował w Starostwie w Zastawnej na Bukowinie. W kwietniu 1917 uzyskał nobilitację, wraz z dodaniem (we wrześniu 1918) predykatu „von Kamieniec”^[7] Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej powrócił do Lwowa.

W grudniu 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do rezerwy oficerskiej we Lwowie. Pełnił służbę inspekcyjną w garnizonie Lwów. 21 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, zaliczony do I Rezerwy armii, powołany do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[8]. 3 września 1919 roku otrzymał przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 49 Pułku Piechoty w Kołomyi^[9]. 24 marca 1921 został przeniesiony do Głównej Stacji Zbornej w Krakowie^[10]. Z dniem 1 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty^[11]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[12].

Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Zmarł 10 lutego 1933 we Lwowie. Pochowany w Stanisławowie. Żonaty z Kazimierą z Iwińskich. Miał dwoje dzieci.

Awanse

• podporucznik (leutnant) – 18 sierpnia 1881
• porucznik (oberleutnant) –
• kapitan (hauptmann II kl.) –
• kapitan (hauptmann I kl.) –
• major (major) – 1903?

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną^[13]
• Order Żelaznej Korony 3 klasy z mieczami i dekoracją wojenną^[13][14]
• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce^[5]
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych. Dzieje Gimnazjum i Liceum w Wadowicach, Towarzystwo Miłośników Ziemi Wadowickiej, Wadowice 1991, ISSN 0239-9571.