Wojciech Gunia

Wojciech Gunia

Data i miejsce urodzenia	1983 Nowy Sącz
Narodowość	polska
Język	polski
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Dziedzina sztuki	Literatura grozy, fotografia
Strona internetowa

Wojciech Gunia (ur. 1983 w Nowym Sączu) ― polski pisarz, autor utworów prozą poruszających się w rejonach dziwności i grozy, także fotograf, publicysta oraz tłumacz^[1].

Życiorys

Literaturoznawca, absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Zadebiutował w 2013 roku w antologii Po drugiej stronie. Weird fiction po polsku.

W 2018 roku objął funkcję redaktora prowadząego polskiego rocznika weird fiction pt. Sny umarłych^[2].

Prowadzi bloga Labirynt z liści^[3][4].

W 2021 roku zadebiutował jako fotograf. Złe wszechświaty ― połączenie albumu fotograficznego i zbioru prozy poetyckiej^[5] ― ukazały się nakładem Wydawnictwa IX.

Mieszkał w Krakowie i Belgradzie^[6]. Obecnie mieszka z rodziną w Warszawie.

Charakterystyka pisarstwa

Prozę Guni zaludniają anonimowi antybohaterowie stawiani najczęściej w niemożliwych do zniesienia sytuacjach, co odzwierciedla skrajny nihilizm autora. Gunia niejednokrotnie sięga po motywy klasyków literatury absurdu: w Powrocie odnaleźć można nawiązanie do Zamku, zaś w Domu wszystkich snów pojawia się motyw z Becketta, gdzie narratorzy czekają na kogoś, kto nie nadejdzie.

W przekładzie

W grudniu 2021 roku zadebiutował na amerykańskim rynku książkowym. Opowiadanie pt. Wojna z debiutanckiego Powrotu ukazało się w antologii Book of World Horror Stories^[7] z ramienia wydawnictwa Valancourt Books^[8], pomieszczającej autorów literatury grozy z całego świata.

Inspiracje

Wojciech Gunia pytany o najważniejsze^[9] inspiracje dla swojego pisarstwa, podaje Samuela Becketta, Franza Kafkę, Bruno Schulza, Stanisława Lema oraz Fernanda Pessoę. Klasycy literatury grozy ― Edgar Allan Poe i H.P. Lovecraft także są dla niego ważni. Gunia także wysoko ceni opowiadania Stefana Grabińskiego, krótkie prozy Andrzeja Bursy^[6] oraz prozę poetycką Zbigniewa Herberta^[6]. Współczesny pisarz poruszający się w obszarach dziwności i grozy ― Thomas Ligotti, również miał silny wpływ na prozę Gunii.

Głównymi inspiracjami^[6] dla fotografii Guni są prace Edwarda Hartwiga i Tomasza Gudzowatego.

Twórczość

Zbiory opowiadań

• Powrót, Agharta 2014; Wydawnictwo IX 2020^[10]

• Miasto i rzeka, Dom Horroru 2017
• Dom wszystkich snów, Wydawnictwo Literate 2020

Powieści

• Nie ma wędrowca, C&T 2016

Albumy fotograficzne

• Złe wszechświaty, Wydawnictwo IX 2021

Opowiadania rozproszone

• Wieża milczenia – w antologii Maszyna. Antologia horroru industrialnego, 2017
• Zachwyt – w antologii Fantazmaty t. I, 2018
• Ogród, nocne niebo – w Fenix Antologia 2-3/2019
• Płyną – w antologii Tarnowskie Góry Fantastycznie, 2019

Recepcja i nagrody

Gunia już od momentu debiutanckiego Powrotu stał się ważnym głosem w polskiej literaturze grozy. O Powrocie Jakub Winiarski pisał: „Cóż za kosmiczna afera! Jak niebywałe pisarskie ambicje! Co za styl! Zaprawdę, powiadam wam: sięgając po Powrót Wojciecha Guni, pakujecie się w poezję, metafizykę i grozę. Nie mówcie, że nie ostrzegałem”^[11]. Dawid Kain również wyraził uznanie, pisząc: „Opowiadania Wojciecha Guni czyta się, jakby były efektem tajnej współpracy Bruno Schulza, Franza Kafki i Thomasa Ligottiego. To nastrojowa proza skupiona na sprawach ostatecznych”^[11].

W 2017 roku za Nie ma wędrowca otrzymał nagrodę im. Stefana Grabińskiego^[12].

W 2021 roku jako pierwszy w historii otrzymał w tym samym roku dwie najważniejsze nagrody środowiska literatury fantastycznej: nagrodę im. Macieja Parowskiego^[13] z ramienia Nowej Fantastyki oraz nagrodę główną im. Jerzego Żuławskiego^[14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil na Facebooku
• Profil na Instagramie