Wojciech Korwin-Kossakowski

Wojciech Korwin-Kossakowski
Wojciech Kossakowski
	kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1894 ; Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1941 ; Węgry
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego,; I Korpus Polski,; Wojsko Polskie
Jednostki	3 Dywizja Strzelców Polskich,; 11 Pułk Piechoty,; 33 Pułk Piechoty,; 2 Pułk Strzelców Podhalańskich
Stanowiska	oficer mobilizacyjny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Wojciech Korwin-Kossakowski^[a] (ur. 6 kwietnia 1896 w Sosnowcu, zm. 2 lipca 1941 na Węgrzech) – kapitan piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 6 kwietnia 1896. Absolwent gimnazjum w Odessie. Podjął studia we Fryburgu. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. W trakcie działań wojennych został żołnierzem I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Służył w kompanii karabinów maszynowych 3 Dywizji Strzelców Polskich gen. Wacława Iwaszkiewicza.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i lokatą 85^[1]^[2]. W 1923, 1924 był oficerem 11 pułku piechoty w garnizonie Tarnowskie Góry^[3]^[4]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[5]^[6]^[7]. W 1928 był oficerem 33 pułku piechoty w garnizonie Łomża^[8]. Później został oficerem 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. W tej jednostce przez wiele lat służył jako oficer mobilizacyjny^[9]. Przed 1938 ożenił się^[10].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej. Został ranny w walkach pod Samborem. Następnie przedostał się na Węgry wraz z synem kpt. Mikołajem Korwin-Kossakowskim. Tam zmarł 2 lipca 1941. Został pochowany na cmentarzu żołnierzy polskich w dzielnicy Rákoskeresztúr Budapesztu^[11].

Jego syn Mikołaj (ur. 1923) był żołnierzem Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i 2 Korpusu, zginął w Londynie w 1944 (według innej wersji w bitwie o Anglię w 1941^[12]).

Ordery i odznaczenia

Medal Niepodległości (9 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)^[13]
Srebrny Krzyż Zasługi (1936)^[14]
Medal Międzyaliancki

Uwagi

↑ W ewidencji wojskowej jego tożsamość była początkowo podawana jako Wojciech Kossakowski (Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928). W 1932 tożsamość została podana jako Wojciech Korwin-Kossakowski (Rocznik Oficerski 1932)

Przypisy

↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 422.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 201.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 49.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 616.
↑ Borys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 72. ISBN 83-918650-0-2.
↑ Wojciech Kossakowski-Korwin. nieobecni.com.pl. [dostęp 2015-10-02].
↑ Józef Stachowicz: Apel poległych. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 71.
↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 3, 19 marca 1936.

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1994, s. 176. ISBN 83-87282-47-2.

[1] W ewidencji wojskowej jego tożsamość była początkowo podawana jako Wojciech Kossakowski (Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928). W 1932 tożsamość została podana jako Wojciech Korwin-Kossakowski (Rocznik Oficerski 1932)

[CITEREFRocznik_Oficerski1923422-2] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 422.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924363-3] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923155-4] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924147-5] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924366-6] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928201-7] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 201.

[CITEREFRocznik_Oficerski193248-8] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48.

[CITEREFRocznik_Oficerski192849-9] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 49.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932616-10] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 616.

[11] Borys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 72. ISBN 83-918650-0-2.

[12] Wojciech Kossakowski-Korwin. nieobecni.com.pl. [dostęp 2015-10-02].

[13] Józef Stachowicz: Apel poległych. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 71.

[14] M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.

[15] Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 3, 19 marca 1936.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne