Wojciech Siemion

Wojciech Siemion

Wojciech Siemion (2008)
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1928 Krzczonów
Data i miejsce śmierci	24 kwietnia 2010 Warszawa
Zawód	aktor
Współmałżonek	Jadwiga Siemion Barbara Kasper-Siemion
Lata aktywności	1950–2010
Odznaczenia

Wojciech Siemion (ok. 1960)

Wojciech Siemion (2008)

Autograf z kwiatkiem (1973)

Grób Wojciecha Siemiona na warszawskim cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Juliusz Wojciech Siemion^[1] (ur. 30 lipca 1928 w Krzczonowie, zm. 24 kwietnia 2010 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, poseł na Sejm PRL IX kadencji.

Życiorys

Był synem Mikołaja i Apolonii Siemionów. Jego ojciec, kierownik szkoły powszechnej w Krzczonowie, został w 1942 zamordowany przez Niemców w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Wojciech Siemion miał sześciu braci, wśród nich dziennikarza Leszka Siemiona i chemika Ignacego Siemiona, oraz dwie siostry, które zmarły wkrótce po urodzeniu^[2]. W 1945 przeniósł się do Kalisza, gdzie mieszkał jego brat Leszek. Tam ukończył Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu^[2], a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1947–1950), został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (z 1951).

Debiutował w 1946 (jako adept) rolą Madrygała w Krakowiakach i Góralach Wojciecha Bogusławskiego na scenie Teatru Miejskiego im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu^[2]. Był aktorem Teatru Polskiego w Szczecinie (1950–1951), Teatru Ateneum (1951–1955), Teatru Młodej Warszawy (1955–1957), Teatru Komedia (1957–1962 i 1966–1968, w którym pełnił funkcję dyrektora i kierownika artystycznego), Teatru Narodowego (1962–1963, 1964–1965, 1972–1983), Teatru Powszechnego (1963–1964) i Teatru Ludowego w Warszawie (1970–1972), a także Teatru Polskiego we Wrocławiu (1968–1969). Był aktorem Studenckiego Teatru Satyryków, później w latach 60. kabaretu „Pod Egidą”. Zakładał teatr „Stara Prochownia”, w którym od 1972 pełnił funkcję dyrektora.

Prowadził spotkania dla czytelników pt. „Lekcja czytania”, podczas których przedstawiał własne interpretacje utworów Adama Mickiewicza, Cypriana Kamila Norwida, Mirona Białoszewskiego i Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Metodą interpretacyjną podczas tych spotkań było umiejętne wyczucie rytmiki utworów.

Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w latach 1959–1978 był kontaktem poufnym Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Wojciech”^[3].

W 1983 wszedł w skład Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W latach 1985–1989 z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej sprawował mandat posła na Sejm PRL IX kadencji. W latach 1986–1988 był członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta w Zamościu^[4]. Od 1998 do 2002 zasiadał w Sejmiku Województwa Mazowieckiego, reprezentując Polską Partię Socjalistyczną (wybrany został z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej). W 2001 z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego kandydował bez powodzenia do Sejmu. W 2002 i 2006 z listy PSL ubiegał się bezskutecznie ponownie o mandat radnego sejmiku, jednak w 2007 objął go w miejsce wybranego do Sejmu Janusza Piechocińskiego.

Wykładał na kierunku aktorstwo w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie, prowadził także prywatne muzeum we wsi Petrykozy.

21 kwietnia 2010 aktor doznał poważnych obrażeń w wyniku wypadku drogowego w Ruszkach pod Sochaczewem. Trzy dni później zmarł^[5] w warszawskim szpitalu^[6]. Pogrzeb odbył się 7 maja 2010 w kościele św. Karola Boromeusza na warszawskich Starych Powązkach, po której nastąpił pochówek w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C29/tuje/12)^[7].

Życie prywatne

Był żonaty z Jadwigą Siemion, zmarłą w 2004^[8]. Kilka lat później ożenił się z Barbarą Kasper-Siemion^[9].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[1]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1989)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1984)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1962)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1956)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[10]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)
• Złota Oznaka Honorowa Towarzystwa Polonia (1987)
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1984)
• Odznaka Honorowa m.st. Warszawy (1977)
• Medal 100-lecia wyzwolenia Bułgarii (1978)
• Medal Pamiątkowy „Pro Masovia” (2008)^[11]
• Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1962)
• Nagroda Specjalna Ministra Obrony Narodowej w dziedzinie teatru i filmu za całokształt twórczości (1988)
• Nagroda im. Witolda Hulewicza^[12]

Twórczość

Filmografia

• Załoga (1951) jako Tadeusz
• Przygoda na Mariensztacie (1953) jako Bronek, członek zespołu pieśni i tańca ze Złocieńca
• Trudna miłość (1954) jako syn Kubali
• Błękitny krzyż (1955) jako radziecki partyzant
• Eroica (1957) jako por. „Marianek”
• Zamach (1958) jako akowiec „Ryś”
• Zezowate szczęście (1960) jako personalny Józef Kacperski
• Marysia i krasnoludki (1960) jako Koszałek Opałek (głos) / Skrobek
• Świadectwo urodzenia (1961) jako taboryta Józef
• Złoto (1961) jako współlokator
• Zerwany most (1962) jako Iwan
• Czarne skrzydła (1962) jako sygnalista Jan Duś
• Jutro premiera (1962) jako inspicjent Józio
• Skąpani w ogniu (1963) jako kapral Naróg
• Barwy walki (1964) jako „Elegant”, członek oddziału AL
• Giuseppe w Warszawie (1964) jako Hans, pijany żołnierz niemiecki
• Życie raz jeszcze (1964) jako członek Komitetu Powiatowego atakujący Jakuszyna
• Salto (1964) jako artysta
• Sposób bycia (1965) jako listonosz
• Wojna domowa (1965–1966) jako wychowawca Pawła
• Czterej pancerni i pies (1966–1970) jako kapral Kucharek
• Niewiarygodne przygody Marka Piegusa (1966) jako Jaszczołt, kapitan MO
• Poradnik matrymonialny (1967) jako milicjant
• Kierunek Berlin (1968) jako kapral Wojciech Naróg
• Ostatnie dni (1969) jako kapral Wojciech Naróg
• Co jest w człowieku w środku (1969) jako starszy sierżant Słaboszewski
• Kłopotliwy gość (1971) jako oficer straży pożarnej
• Poszukiwany, poszukiwana (1972) jako prokurator
• Nie ma róży bez ognia (1974) jako dyrektor szkoły
• Ziemia obiecana (1974) jako Wilczek
• Zwycięstwo (1974) jako kapral Wojciech Naróg
• Wolna sobota (1977) jako Mieczysław Gawełek
• Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz (1978) jako badylarz „wynajmujący” ciężarówkę
• Filip z konopi (1981) jako naczelnik
• Rodzina Leśniewskich (1981) jako profesor Zbigniew Radosz (odc. 7)
• Alternatywy 4 (1983) jako inżynier Dominek
• Odjazd (1991) jako Gozdek
• Kolejność uczuć (1993) jako dyrektor teatru
• Tajemnica trzynastego wagonu (1993) jako Wiktor
• Złotopolscy (1997) jako Zdzisław Wolski
• Przedwiośnie (2001) jako Maciejunio
• Ubu Król (2003) jako Merdenpot
• Szatan z siódmej klasy (2006) jako dziadek Ignaca (odc. 5–7)
• Taxi A (2007) jako emeryt
• Niezawodny system (2008) jako Leon
• Ostatnia akcja (2009) jako Władek, były żołnierz AL

Dubbing

• Pies Huckleberry (1988) jako Pies Huckleberry
• Alicja w Krainie Czarów (1977) jako Bazyli
• Odlot (2009) jako Carl Fredricksen

Publikacje

• Lekcja czytania. Norwid, 2001
• Lekcja czytania. Mickiewicz, 2003
• Lekcja czytania. Gałczyński czyli Metryka grecka i rzymska w niektórych wierszach poety, 2003
• (Za)patrzenie, 2004
• Non omnis moriar przy Józefa Panfila portretach człowieka, 2005
• Lekcja czytania. Różewicz, 2006
• Lekcja czytania. Białoszewski, 2007
• Lekcja czytania. Aleksander Wat, 2008
• Lekcja czytania. Juliusz Słowacki, 2009
• Fortepian Szopena, 2010

Przypisy

Bibliografia

• Wojciech Siemion w bazie filmpolski.pl [dostęp 2010-05-13].
• Wojciech Siemion w bazie IMDb (ang.) [dostęp 2010-05-13].

Linki zewnętrzne

• Wojciech Juliusz Siemion w bazie Filmweb [dostęp 2010-05-13].
• Wojciech Siemion, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2021-04-09] .