Wojciech Sumliński

Wojciech Sumliński

(c) Zbigniew Czernik, CC BY 3.0 Wojciech Sumliński (2015)
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1969 Warszawa
Zawód, zajęcie	psycholog, dziennikarz śledczy, publicysta
Alma Mater	Akademia Teologii Katolickiej w Warszawie
Strona internetowa

Wojciech Sumliński (ur. 15 kwietnia 1969 w Warszawie) – polski psycholog, dziennikarz śledczy, publicysta, reżyser filmowy.

Współpracował m.in. z redakcjami: dziennika „Życie” oraz tygodników „Gazeta Polska” i „Wprost”. Zrealizował liczne reportaże oraz programy dokumentalne dla Telewizji Polskiej. W swoich publikacjach poruszał kwestie dotyczące okoliczności śmierci księdza Jerzego Popiełuszki, historii SB, kulisów polskiej polityki czy wymiaru sprawiedliwości. Wśród tych pozycji są m.in. tytuły Kto naprawdę go zabił? (2005), Niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego (2015) czy Czego nie powie Masa o polskiej mafii (2015).

Życiorys

Od urodzenia mieszkał wraz z rodziną na warszawskim Żoliborzu^[1].

Ukończył studia w zakresie psychologii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie^[2]. Broniąc pracę magisterską pod tytułem Samorealizacja a lęk wobec śmierci, zdobył specjalizację z psychologii ogólnej i psychodiagnostyki^[3].

Pracę w zawodzie rozpoczął w 1992 jako psycholog dziecięcy w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym w Dziekanowie Leśnym k. Warszawy. W latach 1993–1994 pracował jako psycholog w pierwszym w Warszawie Przedszkolu Integracyjnym na Bielanach^[4].

W 1996 zamieszkał w Białej Podlaskiej, gdzie znalazł zatrudnienie w lotniczej jednostce wojskowej 5058 jako psycholog badający studentów Szkoły Lotniczej w Dęblinie i konsultant dowódcy jednostki do spraw psychoprofilaktyki pilotów. Jednocześnie rozpoczął pracę w lokalnej prasie jako dziennikarz śledczy. Był redaktorem naczelnym „Słowa Podlasia”^[2]. W 1997 otrzymał nagrodę Ministra Spraw Wewnętrznych za cykl reportaży o nadgranicznej przestępczości zorganizowanej, napisanych pod pseudonimem „Stefan Kukulski”. W 1999 był nominowany do nagrody „Press” w kategorii dziennikarstwa śledczego za publikacje o Henryku Goryszewskim, który pełniąc funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji Finansów Publicznych, miał doradzać prywatnym firmom, jak unikać płacenia podatków. W tygodniku „Wprost” ujawnił akta świadka koronnego, Jarosława Sokołowskiego pseudonim „Masa” (2003)^[5] oraz materiały dotyczące kontaktów Andrzeja Kuny, Aleksandra Żagla i lobbysty Marka Dochnala z parą prezydencką, Aleksandrem i Jolantą Kwaśniewskimi (2004–2006)^[6].

Autor książki pt. Kto naprawdę go zabił? o zabójstwie księdza Jerzego Popiełuszki^[7]. W książce i wcześniejszym artykule prasowym na łamach „Wprost” Sumliński twierdził, że Waldemar Chrostowski, kierowca ks. Popiełuszki był agentem SB. Sumliński przegrał proces sądowy z Chrostowskim o naruszenie jego dóbr osobistych, jednak uzasadnienie wyroku było częściowo korzystne dla Sumlińskiego. Chrostowski domagał się zadośćuczynienia finansowego, jednak sąd orzekł, że przeprosiny będą wystarczające. Według sądu, Wojciech Sumliński oraz współpracujący z nim dziennikarze podjęli się pracy na szeroką skali, „ale to jeszcze nie znaczy, że była ona szczególnie staranna”^[8][9].

Autor cyklicznego programu TVP pt. „Oblicza prawdy” o działalności Służby Bezpieczeństwa oraz reportaży telewizyjnych, m.in. o Wojskowych Służbach Informacyjnych (w których ujawnił między innymi fakt współpracy dziennikarza Milana Subotića z WSI w 2007)^[10][11][12].

Media Diversity Institute, organizacja pozarządowa z siedzibą w Londynie, w swoim raporcie z 2021 r. pt. Antisemitism and anti-vax discourse in Europe wymienia Wojciecha Sumlińskiego jako antyszczepionkowca stosującego antysemicką narrrację^[13].

W 2021 r., nagranie Wojciech Sumlińskiego pt. „Spowiedź ratownika” zarzucające manipulacje związane z pandemią koronawirusa zakwestionowało wiele osób, a YouTube usunął film ze swojej platformy. Materiał został oceniony jako niewiarygodny oraz nierzetelny^[14][15].

Sprawa z WSI

29 lipca 2008 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, uwzględniając zażalenie prokuratora, zdecydował o aresztowaniu Wojciecha Sumlińskiego. Prokurator przedstawił mu zarzuty płatnej protekcji związane z rzekomym oferowaniem oficerowi WSI pozytywnej weryfikacji za pieniądze. Podstawą zarzutów prokuratorskich było zeznanie ppłk. Leszka Tobiasza, byłego oficera WSI i WSW, który nie został pozytywnie zweryfikowany przez Komisję Weryfikacyjną ds. WSI. W dniu, w którym zapadła decyzja o aresztowaniu, dziennikarz przekazał prasie osobisty list^[16], w którym przedstawił swoje stanowisko. Dzień później, 30 lipca 2008 r., próbował podciąć sobie żyły w warszawskim kościele pw. św. Stanisława Kostki^[17]. Biegli psychiatrzy orzekli, że dziennikarz nie może przebywać w areszcie śledczym^[18], ostatecznie nie został w nim osadzony. W obronie Wojciecha Sumlińskiego stanęło kilkudziesięciu dziennikarzy^[19]. 16 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie wydał w pierwszej instancji wyrok uniewinniający Wojciecha Sumlińskiego^[20]. 1 września 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie utrzymał ten wyrok w mocy^[21][22]. Sąd orzekł, że Sumliński padł ofiarą prowokacji oficerów WSI, za co jednego z nich, pułkownika Aleksandra Lichockiego, skazał na karę czterech lat bezwzględnego pozbawienia wolności^[23][24].

Sprawa plagiatu

W styczniu 2016 dziennikarz tygodnika „Newsweek Polska” Jakub Korus zarzucił Sumlińskiemu, że w ponad 30 miejscach wydanej w 2015 książki Niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego znajdują się całe fragmenty skopiowane z powieści Alistaira MacLeana oraz Raymonda Chandlera^[25]. W kolejnym tekście wskazał na zdania, które miały zostać splagiatowane z powieści Johna Steinbecka, Mitcha Alboma i Paulo Coelho^[26]. Sumliński po pierwszym artykule stwierdził, że przedstawiony mu zarzut plagiatu dotyczy niepełnej strony maszynopisu i jest próbą podważenia wiarygodności autora, gdy nie można podważyć głównej treści. Tłumaczył, że na spotkaniach autorskich wielokrotnie przyznawał, że w swojej książce pt. Niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego nawiązywał do twórczości MacLeana i Chandlera i był to celowy zabieg, którego nigdy nie krył^[27]. Ewa Winnicka z tygodnika „Polityka” zarzuciła również Sumlińskiemu, że splagiatował w Słowie Podlasia fragment jej reportażu^[25][28]. Ponadto Sumlińskiemu zarzucono splagiatowanie pracy autorstwa własnej córki^[29], napisanej w formie listu na pierwszą edycję konkursu List do Ojca. List do Taty „Tygodnika Podlaskiego” (Sumliński był jego redaktorem naczelnym). Fragmenty konkursowego listu (napisanego najprawdopodobniej przez Sumlińskiego w imieniu córki) zostały skopiowane z książki Michaela O’Briena Plague Journal^[25].

Powrót do Jedwabnego

Wojciech Sumliński nagrał i dystrybuował film dokumentalny "Powrót do Jedwabnego"^[30][31][32]. Twierdził w nim, że to nie Polacy są odpowiedzialni za wymordowanie Żydów w Jedwabnem, a sama produkcja promowana była hasłem "Żydowski rozbiór Polski". Na początku października 2021 roku serwis YouTube usunął film i zablokował konto dziennikarza, gdyż zdaniem specjalistów tego serwisu Sumliński naruszył zasady zabraniające szerzenia nienawiści^[33][34]. We wrześniu 2021, warszawskie Kino Wisła odwołało premierę filmu. Pokaz filmu spotkał się z bojkotem ze strony wielu polskich artystów^[35]. Według Tomasza Urzykowskiego z Gazety Wyborczej, Wojciech Sumliński to „dziennikarz o skrajnie prawicowych poglądach, tropiący "żydowskie spiski" przeciwko Polsce i podważający odpowiedzialność Polaków za zbrodnię w Jedwabnem”^[36].

Sumliński jest autorem trzech publikacji pt. „Powrót do Jedwabnego”. W części drugiej pisze: „Dokumenty oraz inne materiały piętrzyły się jak góry, a ich całościowa analiza pokazywała jedno: że oskarżający naszych przodków o zbrodnie i inne nikczemności zastosowali mechanizm określany jako „łapaj złodzieja”. Bo co do zasady to nie Polacy, a właśnie Żydzi kolaborując z najeźdźcami zachowali się podle. Postawa ta w pewnym sensie była powrotem do przeszłości, w której co do zasady Żydzi łączyli się z naszymi wrogami i byli piątą kolumną ni mniej ni więcej- zawsze, bo Polska nigdy nie była dla nich ojczyzną, a jedynie miejscem spoczynku – Polin”^[37].

W części pierwszej swojej publikacji, antyżydowskie opinie Sumliński wyraził w następujący sposób: „Czym jest Przedsiębiorstwo Holokaust? Zorganizowaną grupą instytucji, fundacji, organizacji i osób, w tym wypadku reprezentujących środowiska amerykańskich Żydów, osiągającą gigantyczne zyski w związku ze skutkami Holokaustu”^[38].

Życie prywatne

Ma żonę, Monikę, psycholog, również absolwentkę psychologii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie^[2] i czworo dzieci^[39].

Twórczość

• Kto naprawdę go zabił?, Warszawa: Rosner i Wspólnicy 2005. ISBN 8389217048.
• Teresa, Trawa, Robot. Największa operacja komunistycznych służb specjalnych, Warszawa: Fronda PL 2009. ISBN 978-83-60335-73-4.
• Z mocy bezprawia. Thriller, który napisało życie, Warszawa: Fronda PL 2011. ISBN 978-83-62268-28-3.
• Z mocy nadziei. Thriller, który pisze życie..., Wydawca: Wojciech Sumliński Reporter, 2014. ISBN 978-83-938942-0-8.
• Lobotomia 3.0, Wojciech Sumliński Reporter, 2014. ISBN 978-83-938942-3-9.
• Niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego, Biała Podlaska 2015. ISBN 978-83-938942-9-1.
• Czego nie powie Masa o polskiej mafii, Warszawa 2015. ISBN 978-83-938942-5-3.
• Pogorzelisko, Warszawa 2016. ISBN 978-83-942934-5-1.
• Oficer, Warszawa 2016. ISBN 978-83-942934-7-5.
• Niebezpieczne związki Andrzeja Leppera, Warszawa 2016. ISBN 978-83-942934-6-8.
• ABW, Warszawa 2017. ISBN 978-83-942934-8-2.
• Ksiądz, Warszawa 2017 ISBN 978-83-945829-1-3.
• Niebezpieczne związki Sławomira Petelickiego, Warszawa 2017 ISBN 978-83-945829-2-0.
• To tylko mafia, 2018. ISBN 978-83-945829-8-2.
• Niebezpieczne związki Donalda Tuska, 2018. ISBN 978-83-945829-9-9.
• Powrót do Jedwabnego, 2019. ISBN 978-83-951815-8-0.
• Powrót do Jedwabnego 2, 2020. ISBN 978-83-955458-2-5.
• Powrót do Jedwabnego 3, 2021. ISBN 978-83-955458-5-6.
• (Nie) nasza wojna, 2022 ISBN 978-83-955458-9-4

Przypisy