Wojciech Walczak (polityk)

Wojciech Walczak

Data i miejsce urodzenia	3 października 1959 Łódź
Zawód, zajęcie	polityk, psycholog, urzędnik państwowy
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Partia	ZChN, PiS, Prawica Rzeczypospolitej
Odznaczenia

Wojciech Krzysztof Walczak (ur. 3 października 1959 w Łodzi) – polski polityk, psycholog i urzędnik państwowy, działacz opozycyjny i studencki w PRL.

Życiorys

Syn Tadeusza i Teresy^[1]. W 1978 w trakcie nauki w IX Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi zaangażował się w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, zajmował się drukiem i kolportażem podziemnego pisma „Opinia” i książek Wydawnictwa im. Konstytucji 3 Maja. W 1984 ukończył studia psychologiczne na Uniwersytecie Łódzkim, później był tam także asystentem (1989–1990). Pomiędzy 1984 a 1989 pracował jako psycholog w Poradni Wychowawczo-Zawodowej nr 2 w Łodzi, od 1987 prowadził prywatną praktykę terapeutyczną^[2].

We wrześniu 1980 został członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, od października 1980 do maja 1981 kierował zarządem uczelnianym NZS UŁ, był też delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów oraz wiceprzewodniczącym prezydium Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS. W styczniu i lutym 1981 kierował Międzyuczelnianą Komisją Porozumiewawczą prowadzącą negocjacje z Komisją Międzyresortową w trakcie strajku łódzkich studentów. Po niepowodzeniu rozmów kierował komitetem strajkowym trwającego 29 dni strajku okupacyjnego^[3]; później także w strajku sprzeciwiającym wprowadzeniu stanu wojennego. Od 8 lutego do 6 grudnia 1982 pozostawał internowany w ośrodkach odosobnienia w Łodzi i Kwidzynie. Od 1983 uczestniczył w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych przy kościele pw. Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, od 1985 także w grupie samokształceniowej opartej na nauce Kościoła Katolickiego. W 1985 współautor listu otwartego do Rady Ministrów sprzeciwiającego się nowelizacji ustawy o szkolnictwie wyższym^[2]. W późniejszym okresie był m.in. autorem wypowiedzi na potrzeby dokumentu Bardzo krótki strajk (2007).

W 1989 wstąpił do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, w kadencji 1994–1998 zasiadał w Radzie Miejskiej w Łodzi z listy Łódzkiego Porozumienia Obywatelskiego. Zajmował stanowiska kuratora oświaty i wychowania w Łodzi (1990–1994), kierownika ds. szkoleń, następnie szefa Departamentu Kształcenia i Wychowania Ministerstwa Edukacji Narodowej (1996–1998) oraz Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Łodzi (1998–2003). Od 2001 do 2007 członek Prawa i Sprawiedliwości^[2], z listy PiS w 2006 uzyskał mandat radnego sejmiku łódzkiego^[4] i został jego wiceprzewodniczącym^[5]. W 2007 przeszedł do Prawicy Rzeczypospolitej. W wyborach do Europarlamentu w 2009 otwierał jej łódzką listę okręgową^[6], kandydował także do Sejmu w 2007^[7].

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010)^[8] oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2017)^[9][10], a także w 2011 medalem Universitatis Lodziensis Amico za udział w strajku studenckim z 1981^[11].

Przypisy