Wojciech Wiącek

Wojciech Wiącek

Wojciech Wiącek (przed 1907)
Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1869 Machów
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 1944 Tarnobrzeg
Senator I kadencji
Okres	od 22 listopada 1926 do 13 lipca 1927
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Robotnicza
Odznaczenia

Tablica pamiątkowa dedykowana Wojciechowi Wiąckowi, umieszczona na ścianie Muzeum Polskiego Przemysłu Siarkowego w Tarnobrzegu

Wojciech Wiącek (ur. 28 listopada 1869 w Machowie, zm. 19 sierpnia 1944 w Tarnobrzegu^[1]) – polski rolnik, publicysta i polityk ruchu ludowego. W latach 1907–1911 poseł do austriackiej Rady Państwa XI kadencji. W latach 1926–1927 senator I kadencji. Wójt Machowa.

Życiorys

Syn Walentego i Magdaleny z Jacków^[2]. Nauki pobierał w szkole zimowej w rodzinnej wsi. Na łamach prasy zadebiutował w 1887^[3]. W późniejszym okresie był redaktorem i wydawcą „Głosu Ziemi Tarnobrzeskiej” oraz „Głosu Ziemi Sandomierskiej”.

W 1896 założył w Towarzystwo Ochotniczej Straży Pożarnej w Machowie. W 1897, po odbyciu kursu mleczarskiego w Czernichowie, założył w Machowie piekarnię i mleczarnię. Nawiązał współpracę z krakowskim Towarzystwem Rolniczym, Zarządem Głównym Kółek Rolniczych, Pierwszym Galicyjskim Towarzystwem Chowu Drobiu i Królików oraz Bankiem Krajowym i Bankiem Parcelacyjnym we Lwowie^[3]. W 1895 został wybrany sekretarzem Komitetu Powiatowego oraz członkiem Rady Powiatowej. W 1900 wystąpił do Wydziału Powiatowego w Tarnobrzegu, z wnioskiem w sprawie założenia Powiatowego Biura Pośrednictwa Pracy. Wniosek został zaakceptowany, a samego inicjatora wybrano do Zarządu tej organizacji^[3].

W 1895 związał się z ruchem ludowym^[2]. Był w składzie Rady Muzeum Polskiego w Rapperswilu. Był członkiem Ligi Narodowej w 1901^[4]. Zasiadał w komitecie organizacyjnym budowy pomnika Bartosza Głowackiego w Tarnobrzegu^[5]. W latach 1907–1911 był posłem do Rady Państwa XI kadencji, gdzie reprezentował ugrupowanie księdza Stanisława Stojałowskiego^[2]. Podczas I wojny światowej prowadził tajną agitację na rzecz niepodległości Polski. W latach 1916–1918 pracował w nielegalnym biurze werbunkowym do Legionów w Sandomierzu^[1]. W 1918 wszedł w skład tarnobrzeskiej Powiatowej Rady Chłopskiej^[6].

W wyborach parlamentarnych w 1922, jako kandydat Związku Ludowo–Narodowego, został wybrany zastępcą senatora Ernesta Adama. Po jego śmierci (22 listopada 1926) objął mandat senatora I kadencji^[3]. Należał do Narodowej Partii Robotniczej^[7].

W 1937 ukazała się poświęcona mu monografia pt. Wojciech Wiącek – chłop-działacz, autorstwa Henryka Jacka^[8]. Podczas II wojny światowej wspierał żołnierzy Armii Krajowej^[9], w jego domu znajdowali schronienie Żydzi^[1]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Miechocinie.

Jego córką jest Maria Kozłowa, zaś wnuczką jest Dorota Kozioł, dziennikarka i pisarka^[10].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1937)^[3]
• Brązowy Krzyż Zasługi (1936)^[3]

Upamiętnienie

Rada Miasta Tarnobrzega ogłosiła rok 2019 „Rokiem Wojciecha Wiącka”^[3].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Publikacje Wojciecha Wiącka w bibliotece Polona