Wojna birmańsko-syjamska (1593–1600)
Bitwa pod Nong Sarai – 1593 | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Terytorium | |||
Wynik | Zwycięstwo Syjamu | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
|
Wojna birmańsko-syjamska 1593–1600 – konflikt birmańsko-syjamski, który osłabił na okres ponad 100 lat Królestwo Birmy.
W roku 1592 król syjamski Naresuan (panujący w latach 1590–1605) całkowicie wyparł Birmańczyków z regionu Chaophraya, wyzwalając Królestwo Ayutthaya spod władzy birmańskiej. Deklarację niepodległości władca ogłosił już kilka lat wcześniej w 1584 r. co doprowadziło w konsekwencji do wybuchu wojny birmańsko-syjamskiej (1584-1592). Po wojnie Naresuan postanowił wykorzystać osłabienie Birmy wkraczając na Półwysep Malajski.
15 stycznia 1593 r. miała miejsce bitwa pod Nong Sarai (obecnie Don Chedi). Doszło w niej do legendarnego pojedynku na słoniach bojowych, w którym Naresuan zabił birmańskiego księcia Mingyi Swa. Wojska Naresuana zdobyły w tym samym roku miasto Tawè, skąd było już blisko do Ayutthayi i Sukhothai. Następnie Naresuan pomaszerował w kierunku północnym zajmując Mulmejn oraz Martaban.
Po walkach na wschód od Ayutthayi w 1594 r. władca syjamski zajął stolicę Kambodży, a w kolejnym roku zażegnał laotańskie zagrożenie w Chiang Mai.
W 1596 r. Naresuan wkroczył na terytoria Birmy, wypierając jej wojska z Półwyspu Malajskiego do stolicy w Pegu, gdzie wkrótce wybuchło powstanie przeciwko królowi Nanda Bayinowi. Wykorzystując to, Syjamczycy zajęli Pegu i utrzymali miasto pod swoją kontrolą przez 3 lata, kiedy to siły powstańcze po zamordowaniu króla Nanda Bayina wyparły ostatecznie najeźdźców z miasta.
Obalenie birmańskiego króla oraz zajęcie Pegu doprowadziły w konsekwencji do chaosu w kraju i jego rozpadu na mniejsze królestwa. Osłabiona Birma nie będzie już w stanie w najbliższych 150 latach zagrozić Królestwu Ayutthayi.
Bibliografia
- G.E. Harvey: History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. Londyn: Frank Cass & Co. Ltd, 1925. (ang.)
- Victor B. Lieberman: Burmese Administrative Cycles. Anarchy and conquest, c. 1580-1760. Princeton, NJ: Princeton University Press, 1985. ISBN 0-691-05407-X. (ang.)
- Charles Phillips, Alan Axelrod: Encyclopedia of Wars. T. 1-3. Nowy Jork: 2004, seria: Fact on File Library of World History. ISBN 978-0-8160-2851-1. (ang.)
- Barend Jan Terwiel: The Battle of Nong Sarai (1593) and the Relationship between the Largest Political Units in Mainland Southeast Asia. In: Guerre et paix en Asie du Sud-est. Paryż: L’Harmattan, 1998, s. 39–54, seria: Collection Recherches Asiatiques. ISBN 2-7384-6930-2. (ang.)
Media użyte na tej stronie
Autor:
- Peacock_symbol_Burma.PNG: Gryffindor
- derivative work: Fred the Oyster
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Adobe Illustrator.
National Emblem of Thailand, depicting a dancing Garuda with outstretched wings. The Garuda symbolizes the government and people of Thailand, as Lord Vishnu symbolizes King of Thailand.
Autor: Victorcouto, Licencja: CC0
Combat de Mingyi Swa et Naresuan (18 janvier 1593). D'après une peinture siamoise des XVII - XVIII s. (collection de mrs. Morris) in Maurice Collis, The land of the great image. Being Experience of Friar Manrique in Arakan. Faber and Faber. London. 1943.
จิตรกรรมฝาผนังพระราชประวัติสมเด้จพระนเรศวรมหาราช ตอนกองทัพของสมเด็จพระนเรศวรมหาราชเข้าสู่กรุงหงสาวดีในปี พ.ศ. 2142 ฝีมือพระยาอนุศาสน์จิตรกร (จันทร์ จิตรกร) วัดสุวรรณดาราราม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา