Wojna polsko-niemiecka (1007–1013)

Wojna polsko-niemiecka w latach 1007–1013

Polska za Bolesława Chrobrego
Czas	1007–1013
Miejsce	Ziemia lubuska, Łużyce, Połabie
Terytorium	Polska, Niemcy
Przyczyna	spór terytorialny o Łużyce
Wynik	zwycięstwo Polski Pokój w Merseburgu (1013)
Strony konfliktu
Księstwo Polska Cesarstwo (Niemcy)
Dowódcy
Bolesław I Chrobry Henryk II Święty
brak współrzędnych

Wojna polsko-niemiecka w latach 1007–1013 – konflikt zbrojny toczony w latach 1007–1013 pomiędzy Polską a Niemcami. Konflikt ten był kontynuacją przegranej dla Polski wojny polsko-niemieckiej w latach 1002–1005.

Historia

Wojnę rozpoczęła strona niemiecka, jednak Bolesław I Chrobry szybko przejął inicjatywę i najechał terytoria na Łużycach, odzyskując wiele z grodów utraconych kilka lat temu (choć bez Miśni). Kontrofensywa Henryka ruszyła dopiero w 1010, nie przyniosła jednak żadnych skutków. Krótkotrwały pokój został zawarty na Zielone Świątki roku 1013 w Merseburgu. Bolesław otrzymał jako lenno ziemię milecką (z Budziszynem) i Łużyce. Kolejne działania zbrojne rozpoczęły się w latach 1015–1018 po tym, jak Bolesław odmówił wypełnienia swoich zobowiązań lennych.

Ważniejsze bitwy:

• oblężenie Lubusza

Zobacz też

• Stosunki polsko-niemieckie od X do XII wieku
• Konflikty zbrojne w historii Polski

Bibliografia

• Tymieniecki Kazimierz, Bolesław Chrobry. W: Konopczyński Władysław (ed): Polski słownik biograficzny. T. II: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Nakładem Polskiej Akademii Umiejętności, 1936. ISBN 83-04-00148-9. s. 251