Wojna polsko-niemiecka (1015–1018)

Wojna polsko-niemiecka w latach 1015–1018
Ilustracja
Polska za Bolesława Chrobrego
Czas

1015–1018

Miejsce

Łużyce, Milsko, Śląsk, Marchia Austriacka

Terytorium

Święte Cesarstwo Rzymskie (Królestwo Niemieckie), Księstwo Polskie

Przyczyna

spór terytorialny o Łużyce

Wynik

zwycięstwo Polski piastowskiej, pokój w Budziszynie

Strony konfliktu
Polska
Morawianie
I Rzesza (Niemcy)
Czechy
Wieleci
Dowódcy
Bolesław Chrobry,
Mieszko II
Henryk II Święty,
Henryk Mocny,
Oldrzych
brak współrzędnych

Wojna polsko-niemiecka w latach 1015–1018konflikt zbrojny toczony w latach 1015–1018 pomiędzy Polską piastowską a Cesarstwem.

Historia

Konflikt ten był kontynuacją wygranej przez Polskę wojny polsko-niemieckiej 1007–1013, po której Bolesław otrzymał w lenno ziemię milecką (z Budziszynem) i Łużyce, ale wkrótce odmówił wypełnienia swoich zobowiązań lennych. Wojska niemieckie były wspomagane przez sojuszników czeskich i lutyckich. Bolesław skoncentrował swoje wojska na Łużycach. Niemcy ponieśli ciężkie straty po bitwie o przeprawę przez Odrę i na bagnach przy Bobrze. Kontrofensywa polska doszła pod Miśnię, ale miasto nie zostało zdobyte. W tym samym czasie (sierpień 1015) wierne Bolesławowi Chrobremu oddziały morawskie wykonały dywersyjny atak na marchię południowo-wschodnią (dzisiejsza Austria), który co prawda zakończył się klęską (Morawianie w nieznanym miejscu zostali rozbici przez Bawarów wschodnich), jednakże uniemożliwił połączenie się księcia czeskiego Oldrzycha z wojskami margrabiego marchii południowo-wschodniej Henryka Mocnego i ich wspólną akcję zbrojną na rzecz cesarza Henryka, walczącego wówczas na Śląsku. Kolejna ofensywa niemiecka z 1017, ponownie wspomożona przez lenników, nie była w stanie zdobyć Głogowa i Niemczy na Śląsku, i ponownie poniosła ciężkie straty podczas odwrotu przez Miśnię do Merseburga. I tym razem Chrobry skorzystał z pomocy zbrojnej Morawian, nakazując im w czerwcu 1017, a więc jeszcze przed rozpoczęciem właściwej kampanii, dokonanie śmiałego wypadu na teren marchii południowo-wschodniej. Miesiąc później oddziały morawskie pod dowództwem Mieszka II dokonały dywersyjnego najazdu na Czechy. Morawianie zdobyli bliżej nieokreślony gród, lecz podczas odwrotu z wielkimi łupami zostali zaatakowani i pobici w polu przez siły Henryka Mocnego. Tak jak w roku 1015 śmiały i niespodziewany atak przyniósł oczekiwany skutek: Bawarzy wschodni nie ruszyli wraz z armią cesarza Henryka na Polskę, lecz zdecydowali się strzec swoich granic na południu Czech[1]. Wojna zakończyła się pokojem w Budziszynie, który oddawał Polsce ziemie łużycką i milecką na własność (a nie jako lenno).

Zobacz też

Przypisy

  1. Stanisław Zakrzewski: Bolesław Chrobry Wielki, wyd. Universitas 2006, s. 285 i 288–289.

Bibliografia

  • Kazimierz Tymieniecki, Bolesław Chrobry. W: Konopczyński Władysław (ed): Polski słownik biograficzny. T. II: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Nakładem Polskiej Akademii Umiejętności, 1936. ISBN 83-04-00148-9. Page 251

Media użyte na tej stronie

Polska 992 - 1025.png
Autor: Poznaniak, Popik, Licencja: CC BY-SA 3.0
Mapa Polski za panowania Bolesława I Chrobrego