Wojna pozycyjna
Wojna pozycyjna – wojna, podczas której obie walczące strony zajmują silnie umocnione pozycje (okopy, zasieki). Między walczącymi stronami znajduje się tzw. ziemia niczyja, nad którą żadna ze stron nie ma kontroli. Wyparcie przeciwnika, a tym samym przesunięcie linii frontu, jest bardzo utrudnione. Wojna taka charakteryzuje się małą ruchliwością frontu, długotrwałymi walkami zaczepno-obronnymi oraz małym tempem działań zmierzających do przełamania obrony nieprzyjaciela. Wojna pozycyjna była charakterystyczna podczas I wojny światowej dla frontu zachodniego. W tej wojnie obie strony wierzyły, że przewaga liczebna pozwoli na odniesienie ostatecznego zwycięstwa, mimo zwiększonej siły obrony, wyposażonej w zmechanizowany sprzęt bojowy. Wojna ta przynosiła ogromne straty w ludziach (np. w bitwie pod Verdun).
W późniejszych czasach także dochodziło do wojny pozycyjnej, np. podczas walk o Madryt (1936-1939), oblężenia Leningradu (1941-1944), bitwy o Sewastopol (1941-1942), wojny koreańskiej (1950-1953) i wojny iracko-irańskiej (1980-1988).
Zobacz też
- Blitzkrieg (wojna błyskawiczna)
- Wojna manewrowa
Bibliografia
- Nicholas Murray: The Rocky Road to the Great War: The Evolution of Trench Warfare to 1914. Potomac Books, 2013, ISBN 978-1-59797-553-7.
- Anthony Saunders: Trench Warfare 1850–1950. Pen and Sword Books, 2010, ISBN 978-1-84884-190-1.
Media użyte na tej stronie
An aerial reconnaissance photograph of the opposing trenches and no-man's land between Loos-en-Gohelle and Hulluch in Artois, France, taken at 7.15 pm, 22 July 1917. German trenches are at the right and bottom, British trenches are at the top left. The vertical line to the left of centre indicates the course of a pre-war road or track.