Wojna rosyjsko-perska (1796)

Wojna rosyjsko-perska
— wojny persko-rosyjskie —
Portret Katarzyny Wielkiej
Czas	1796
Miejsce	Zakaukazie, Gruzja, Azerbejdżan
Terytorium	Kaukaz
Wynik	nierozstrzygnięta
Strony konfliktu
Iran (Kadżarowie) Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Agha Mohammad Chan Kadżar hrabia Walerian Zubow
Siły
nieznane 13 000
Straty
nieznane 2000
brak współrzędnych

Wojna rosyjsko-perska – wojna pomiędzy Imperium Rosyjskim, a Persją stoczona w 1796 roku.

Pod koniec XVIII w Persji doszło do sporu o władze pomiędzy wieloma frakcjami. Wykorzystując osłabienie państwa perskiego w tym okresie Katarzyna II Wielka podjęła próby zdobycia większych wpływów na Kaukazie. W 1783 roku tereny gruzińskiego królestwa Kartlii dostały się pod panowanie Rosji. Trzy lata później przyłączono Dagestan.

Po koronacji szacha Aghi Mohammada Chana w roku 1794, celem władcy perskiego stało się odzyskanie utraconych terenów. W 1795 roku Mohammad wkroczył do Gruzji zajmując Tbilisi i zmuszając ludność Kartlii do powrotu pod władzę perską. W tej sytuacji Katarzyna wysłała przeciwko szachowi oddziały wojskowe. Siły rosyjskie liczyły 13 000 ludzi, dowodzone przez hrabiego Waleriana Zubowa. W kwietniu 1796 roku Rosjanie opuścili Kizlar a następnie zajęli twierdzę Derbent w dniu 10 maja. Miesiąc później Zubow zajął większą część północnego Azerbejdżanu, m.in. chanaty Baku i Gandżę. Po śmierci Katarzyny w listopadzie tego samego roku i objęciu tronu przez Pawła I, armia Zubowa została wycofana z Kaukazu. Wojna roku 1796 nie przyniosła żadnej ze stron większych strategicznych sukcesów.

Bibliografia

• V.A. Potto. The Caucasian Wars of Russia from the 16th century onward. Bände 1-5. SPb, 1885-86, neu aufgelegt 2006. ​ISBN 5-9524-2107-5​.