Wojna sprawiedliwa

Wojna sprawiedliwa (łac. bellum iustum) – koncepcja filozoficzna, według której istnieją wojny słuszne, będące przeciwieństwem wojen agresywnych (niesprawiedliwych).

Historia

Pojęcie wojny sprawiedliwej znane jest od starożytności. Pisał o niej Cyceron (106 p.n.e.-43 p.n.e.) oraz św. Augustyn (354-430). Termin ten powszechnie wykorzystywała także polska dyplomacja średniowieczna m.in. dla usprawiedliwienia wojen prowadzonych z zakonem krzyżackim za panowania Władysława II Jagiełły.

W "Saevientibus", jednym z pism z czasu soboru w Konstancji Paweł Włodkowic przytacza za Ostyjskim (Henrykiem de Segusio) sformułowane przez św. Rajmunda z Penyafort warunki wojny sprawiedliwej. Były to:

  • podmiot (osoba wojująca winna nadawać się do walczenia, czyli być osobą świecką, ponieważ duchownemu nie wolno rozlewać krwi z wyjątkiem wypadku nieuniknionej konieczności);
  • przedmiot (odzyskanie bezprawnie utraconej własności lub obrona ojczyzny);
  • przyczyna (chęć osiągnięcia pokoju);
  • duch (wojna nie może być prowadzona z nienawiści, żądzy zemsty ani chciwości, a jedynie z miłości, sprawiedliwości i posłuszeństwa);
  • upoważnienie (może pochodzić jedynie od monarchy, a w wypadku wojny za wiarę – od Kościoła).

Do powyższego wyliczenia Włodkowic dodawał zakaz prowadzenia wojen w dni świąteczne. Św. Tomasz z Akwinu uważał, że "przestrzeganie świąt nie stoi na przeszkodzie czynienia tego, co służy nawet cielesnemu ocaleniu człowieka". Tym samym, jeżeli wystąpiła konieczność, można było toczyć bitwę w dzień święty. Paweł Włodkowic uznał, że takiej konieczności w przypadku działań Krzyżaków nie było. W związku z tym tradycyjne krzyżackie rejzy zaczynające się w dni świąt Najświętszej Marii Panny (Wniebowzięcia i Oczyszczenia) były – zgodnie z tym poglądem – poważnym naruszeniem wiary.

Tomasz z Akwinu wymieniał trzy warunki wojny sprawiedliwej[1]:

  • musi zostać wypowiedziana przez prawowitą władzę publiczną;
  • przyczyna wojny musi być sprawiedliwa;
  • prowadzeniu wojny musi towarzyszyć uczciwa intencja;

Obecny Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 2309 wymienia cztery warunki wojny sprawiedliwej[2] które wymagają:

  • aby szkoda wyrządzana przez napastnika narodowi lub wspólnocie narodów była długotrwała, poważna i niezaprzeczalna;
  • aby wszystkie pozostałe środki zmierzające do położenia jej kresu okazały się nierealne lub nieskuteczne;
  • aby były uzasadnione warunki powodzenia;
  • aby użycie broni nie pociągnęło za sobą jeszcze poważniejszego zła i zamętu niż zło, które należy usunąć.


Późniejsi filozofowie prawa pomijali elementy religijne w swoich definicjach wojny sprawiedliwej.

Współcześnie

Obecnie wymienia się następujące warunki wojny sprawiedliwej:

  • jest to wojna obronna, która stanowi odpowiedź na bezprawną agresję;
  • istnieje realna szansa na jej wygranie;
  • celem ataku nie jest ludność cywilna;
  • przemoc stosuje się tylko w przypadkach uzasadnionych.

Trzeciego warunku nie można spełnić w przypadku wojny nuklearnej, jednak taki odwet można uważać za adekwatny w przypadku, gdy państwo posiadające broń nuklearną zostało zaatakowane taką samą bronią.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Włodzimierz Jan Ziółkowski, Wojna sprawiedliwa u św. Tomasza z Akwinu, „Ogrody Nauk i Sztuk” (1), 2011, ISSN 2084-1426 [dostęp 2021-04-23] (ang.).
  2. ↑ {{{tytuł}}}, www.katechizm.opoka.org.pl [dostęp 2021-05-05].

Bibliografia

  • Hubert Izdebski, Historia myśli politycznej i prawnej, wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007.

Linki zewnętrzne