Wojna szwedzko-holenderska w Ameryce Północnej

Ten artykuł od 2007-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wojna szwedzko-holenderska w Ameryce Północnej – zatarg zbrojny pomiędzy dwiema koloniami: Nową Szwecją a Nową Holandią, jaki miał miejsce w 1655 roku.

Obie kolonie zajmowały tereny wzdłuż brzegów rzeki Delaware^[1] i egzystowały w harmonii przez dłuższy czas. Sytuacja zmieniła się, gdy w Europie nastąpiła zmiana sił i Holandia przeszła do obozu antyszwedzkiego w okresie poprzedzającym wojnę polsko-szwedzką, popularnie zwaną potopem szwedzkim. Mieszkańcy Nowej Szwecji, gdy informacja o tych wydarzeniach dotarła do kolonii, postawili zaatakować forty holenderskie. Szwedzi zdobyli Fort Casimir i zmienili jego nazwę na Fort Trinitry. Holendrzy, pod wodzą swojego dynamicznego gubernatora Petera Stuyvesanta, odpowiedzieli na atak. Latem 1655 holenderski oddział, składający się z 317 zbrojnych, pojawił się u ujścia rzeki. Odbił Fort Trinity, zajmując także Fort Christina i włączając cały obszar kolonii szwedzkiej do Nowej Holandii.

Przypisy

Zobacz też

• wojny kolonialne w Ameryce Północnej