Wojsko Polskie na Środkowym Wschodzie

Wojsko Polskie na Środkowym Wschodzie
Historia
Państwo Polska
Sformowanie1941
Rozformowanie1942
Tradycje
KontynuacjaArmia Polska na Wschodzie
Dowódcy
Pierwszygen. bryg. Józef Zając
Organizacja
DyslokacjaKair, Jerozolima
Rodzaj sił zbrojnychWojska lądowe

Wojsko Polskie na Środkowym Wschodzie – formacja wojskowa Polskich Sił Zbrojnych.

Historia

25 września 1941 roku Naczelny Wódz, generał dywizji Władysław Sikorski mianował dowódcą Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie generała brygady Józefa Zająca. Datę tę można uznać za początek instytucjonalnego powstania formacji. Grupowała ona oddziały Wojska Polskiego stacjonujące na terenie Bliskiego Wschodu. Do czasu powołania jednolitego dowództwa obowiązki koordynatora działań wojsk w tym rejonie pełnił dowódca Brygady Strzelców Karpackich, generał brygady Stanisław Kopański.

12 września 1942 roku generał Sikorski zatwierdził nową organizację Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie. Rozkazem tym zostały anulowane nazwy: Polskie Siły Zbrojne w ZSRR, Dowództwo Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie i 2 Korpus Strzelców. Dla całości wojska zgrupowanego w tym regionie ustalona została nazwa Armia Polska na Wschodzie.

Struktura organizacyjna w sierpniu 1942 roku

Stan liczebny wojsk wynosił: 40 148 ludzi; w tym: 3292 oficerów, 33005 szeregowych, 2326 kobiet w PSK oraz PCK, 1481 junaków i 8 urzędników cywilnych. Spośród nich na terenie bazy ewakuacyjnej w Teheranie pozostawało 244 oficerów i 1766 szeregowych[1].

Obsada personalna Dowództwa

Przypisy

  1. Piotr Żaroń: Armia Polska... str. 182

Bibliografia

  • Jan Pindela-Emisarski, Wacław Fiedler, Jacek Hlawaty: Wspomnienia : 1896-1945. Londyn: Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, 2004. ISBN 0-902508-32-6.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).