Woldemar Bargiel

Woldemar Bargiel
Ilustracja
Woldemar Bargiel, 1885
Data i miejsce urodzenia

3 października 1828
Berlin

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

23 lutego 1897
Berlin

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna

Zawód

kompozytor

Woldemar Bargiel (ur. 3 października 1828 w Berlinie, zm. 23 lutego 1897 tamże[1][2][3]) – niemiecki kompozytor. Przyrodni brat Clary Wieck-Schumann[1].

Życiorys

Jego rodzina pochodziła ze Śląska[1]. Ojciec, Adolf Bargiel, był nauczycielem muzyki w Berlinie[1] i drugim mężem matki Clary Wieck[3]. Jako chłopiec pobierał naukę gry na fortepianie, skrzypcach i organach pod kierunkiem rodziców[1], śpiewał też w chórze katedry berlińskiej[2]. Uczęszczał również na lekcje kontrapunktu u Siegfrieda Dehna[1][2][3]. W latach 1846–1850 studiował w konserwatorium w Lipsku u Moritza Hauptmanna (teoria), Ignaza Moschelesa (fortepian) oraz Juliusa Rietza i Nielsa Gadego (kompozycja)[1]. Po powrocie do Berlina pracował jako prywatny nauczyciel muzyki[1].

W latach 1859–1864 był wykładowcą teorii muzyki w konserwatorium w Kolonii, następnie od 1865 do 1874 działał jako dyrygent i dyrektor szkoły muzycznej w Rotterdamie[1]. W 1874 roku został wykładowcą kompozycji w Hochschule für Musik w Berlinie[1][2][3]. Był nauczycielem m.in. późniejszego dyrygenta i kompozytora, Leo Blecha[4]. Od 1875 roku był również członkiem senatu berlińskiej Akademie der Künste[1].

Twórczość

Tworzył w idiomie romantycznym[2], pod silnym wpływem muzyki Schumanna i Brahmsa[1]. Za życia wysoko ceniony jako kompozytor[2][3].

Skomponował m.in. Symfonię C-dur, 3 uwertury koncertowe (do Prometeusza, do Romea i Julii, do Medei), Oktet smyczkowy, 4 kwartety smyczkowe, 3 tria fortepianowe, Sonatę f-moll na skrzypce i fortepian, Suitę D-dur na fortepian i skrzypce, Sonatę fortepianową C-dur[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 192. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 213. ISBN 0-02-865526-5.
  3. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 48. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ Leo Blech | Portal Rheinische Geschichte, www.rheinische-geschichte.lvr.de [dostęp 2022-06-18] (niem.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Woldemar Bargiel als Berliner Professor im Jahr 1885.jpg
Woldemar Bargiel as professor in Berlin 1885