World Piece Tour

World Piece Tour – trasa koncertowa heavymetalowej formacji Iron Maiden, która trwała od 28 kwietnia 1983 do 18 grudnia 1983 roku. Koncerty odbywały się na dwóch kontynentach (Europa i Ameryka Północna) i obejmowały 17 krajów świata. Grupa po raz pierwszy odwiedziła Luksemburg. Trasa promowała czwarty album studyjny Piece of Mind, który okazał się dużym sukcesem artystycznym i rynkowym. Wbrew początkowym obawom o poziom zainteresowania biletami, „World Piece Tour 1983” wiodła przez największe areny sportowe i amfiteatry Ameryki, co było pierwszym tego typu przedsięwzięciem w historii grupy. Tournée było również pierwszym z Nicko McBrainem, wówczas nowym perkusistą, który zastąpił Clive’a Burra^[1].

Większość koncertów wyprzedano bez zbędnej reklamy, zespół po raz pierwszy zagrał jako gwiazda wieczoru w Madison Square Garden, gdzie 20 tys. fanów zgotowało muzykom tzw. „standing ovation”. W wielu miejscach bookowano kolejne koncerty, lub zmieniano obiekty na większe. Jednak prawdziwym triumfem okazały się niemieckie występy, dziewiętnaście spektakli zobaczyło ponad 200 tys. widzów. Zamykające trasę koncerty (po dwa każdego dnia) w Dortmundzie odbyły się pod egidą „Rock & Pop Festival” zorganizowanym przez stację ZDF. Występy były transmitowane drogą satelitarną do 300 mln domostw. Sekwencję, w której muzycy rozbili lalkę Eddiego na oczach widzów, wyłączono z transmisji, z uwagi na „szkodliwy wpływ na młodych odbiorców i promocję przemocy”. Fragmenty koncertów z cyklu „Rock & Pop Festival” znalazły się w repertuarze retrospektywnego DVD The Early Days^[1].

Oprawa i repertuar koncertów z 1983 r. zainspirowały pierwszą w historii formacji trasę retrospektywną „Eddie Rips Up the World Tour” z 2005 roku. Ostatecznie Iron Maiden stali się powszechnie szanowanym zespołem heavyrockowym, po trasie promującej Piece of Mind zespół został uznany za największą grupę heavymetalową świata, co potwierdzały liczne plebiscyty i kilkadziesiąt złotych i platynowych płyt. To właśnie wówczas Bruce Dickinson zaczął namiętnie stosować swój okrzyk: „Scream For Me”, wzywając do gromkiego odzewu audytorium. 145 koncertów tournée zgromadziło ogromną publiczność, szacowaną na około 2,8 mln widzów^[1].

Setlista

• Introdukcja: temat główny z filmu Tylko dla orłów, na wszystkich koncertach trasy^[2].

1. „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983)
2. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
3. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
4. „Revelations” (z albumu Piece of Mind, 1983)
5. „Flight of Icarus” (z albumu Piece of Mind, 1983)
6. „Die with Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983)
7. „22, Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
8. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
9. „Still Life” (z albumu Piece of Mind, 1983)
10. „To Tame a Land” (z albumu Piece of Mind, 1983)
11. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
12. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
13. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
3. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
4. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• Podczas trasy po Ameryce Północnej „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980) został przesunięty na pozycję drugą, poprzedzając „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981), inne utwory zachowały swoją kolejność^[2].
• „Still Life” (z albumu Piece of Mind, 1983), „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980) oraz „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980) nie były wykonywane w Kanadzie i USA^[2].
• Dave Murray zwykł wykonywać solo gitarowe po „To Tame a Land” (z albumu Piece of Mind, 1983), następnie Nicko McBrain prezentował solo perkusyjne przechodzące w „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980) (później „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982))^[2].
• „I´ve Got The Fire” (Montrose-cover) był prezentowany okazjonalnie np. w Preston czy Newcastle oraz podczas kilku innych koncertów^[2].

Oprawa trasy

Przedstawienie jakie grupa zaprezentowała w ramach trasy „World Piece Tour 1983”, stanowiło rozwinięcie wielu pomysłów wypracowanych w minionym roku. Estrada, której podium zostało oparte na planie szachownicy, dźwigała podesty otaczające centrum sceny. Podium tylne zostało ozdobione replikami flag „Union Jack”. Wokół umieszczono specjalne rurki, przez które pneumatycznie pompowano parę z suchego lodu, zza perkusji wyłaniał się kilkumetrowy czerep Eddiego, znany z okładki albumu Piece of Mind. Był to pierwszy w historii grupy archetyp maskotki w wersji max. W trakcie prezentacji utworu „The Number of the Beast” w głębi estrady pojawiała się lalka przedstawiająca „Grim Rippera”, nie zabrakło tancerki „Lady Metal” podczas „22, Acacia Avenue”^[3].

Począwszy od 1983 roku poszczególni muzycy grupy występowali w różnokolorowych kostiumach, wykonanych z modnego wówczas spandeksu. Po latach materiał ten stał się jednym z symboli kultury kiczu lat ’80. XX wieku. Bruce Dickinson zachował resztki typowo heavymetalowego entourage’u, wychodząc na estradę w ćwiekowanych rękawicach oraz pasie z wizerunkiem maskotki grupy spoczywającym na klamrze. Pas ten będzie towarzyszył mu na kolejnych trasach^[3].

Po raz pierwszy (choć jeszcze dość nieśmiało), zastosowano zaawansowaną pirotechnikę oraz ogromny, mieniący się setkami światełek „mózg”. Podczas prezentacji „Iron Maiden” na estradę wkraczał ponad trzymetrowy EDDIE – niczym wyjęty z okładki albumu, zaś Bruce Dickinson po zdjęciu pokrywy z jego głowy, wyciągał z wnętrza maskotki „mózg”. Dziś taki spektakl może wydawać się wręcz groteskowy, jednak kilkadziesiąt lat temu mógł się podobać. Wykorzystano również potężne, podwieszane nagłośnienie o mocy ponad 100 tys. watów, po raz pierwszy w historii grupy specjalnie zaprojektowane do dużych aren sportowych. Rozrosła się również aparatura oświetleniowa. Oprócz standardowych ramp z reflektorami, trzonem konstrukcji były cztery mobilne, trójkątne rampy, unoszące się na różną wysokość nad estradą i oświetlające publiczność pod rozmaitymi kątami. Były to pierwsze tego typu rampy na świecie. Był to znaczący krok na przód, stanowiący punkt wyjścia dla stworzenia mobilnych, niezwykle rozbudowanych systemów świateł, używanych na kolejnych trasach. Oświetlenie zbudowano w oparciu o ponad 520 lamp, w kontekście późniejszych konstrukcji, były to ciągle nieśmiałe początki^[3].

W 2005 roku system oświetleniowy wykorzystywany podczas trasy „Eddie Rips Up the World Tour”, powstał w oparciu o rampy świateł z 1983 roku, niemniej był znacznie większy. Część świateł oświetlało również podium główne oraz przód estrady. Spektakl grupy określono w epoce mianem „Heavy Metal Horror Show”, co dziś może wydawać się niedorzecznie, niemniej w 1983 roku nie brakowało głosów oburzenia przedstawieniami grupy, oczywiście publiczność uczestnicząca w koncertach miała zdecydowanie odmienne zdanie. Podczas koncertów występujący po raz pierwszy z Iron Maiden perkusista Nicko McBrain zaprezentował swój ikoniczny zestaw perkusyjny. Układ tomów oraz czyneli jaki preferował, w zasadzie pozostawał niezmienny przez kolejne dekady^[3].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
28 kwietnia 1983	Stuttgart	Niemcy	Gustav-Siegle-Haus (Secret Show)
2 maja 1983	Hull	Anglia	Hull City Hall
3 maja 1983	Preston		Preston Guild Hall
5 maja 1983	Oksford		Apollo Theatre Oxford
6 maja 1983	Leicester		De Montfort Hall
7 maja 1983	Southampton		Mayflower Theatre
8 maja 1983	Ipswich		Gaumont Theatre
10 maja 1983	Nottingham		Nottingham Royal Hall
11 maja 1983	Bradford		St George’s Hall
12 maja 1983	Glasgow	Szkocja	Apollo Theatre
13 maja 1983	Edynburg		Edinburgh Playhouse
15 maja 1983	Cardiff	Walia	St David’s Hall
16 maja 1983	Sheffield	Anglia	Sheffield City Hall
17 maja 1983	Newcastle		Newcastle City Hall
18 maja 1983	Hanley		Victoria Hall
20 maja 1983	Bristol		Colston Hall
21 maja 1983	Birmingham		Birmingham Odeon
22 maja 1983
23 maja 1983	Manchester		Manchester Apollo
25 maja 1983	Londyn		Hammersmith Odeon
26 maja 1983
27 maja 1983
28 maja 1983
1 czerwca 1983	Helsinki	Finlandia	Jäähalli
3 czerwca 1983	Göteborg	Szwecja	Scandinavium
4 czerwca 1983	Drammen	Norwegia	Drammenshallen
5 czerwca 1983	Sztokholm	Szwecja	Isstadion
7 czerwca 1983	Kopenhaga	Dania	Falkoner Center
10 czerwca 1983	Schifflange	Luksemburg	Hall Polyvalent
12 czerwca 1983	Amsterdam	Holandia	Jaap Edenhal
Ameryka Północna
21 czerwca 1983	Casper, Wyoming	Stany Zjednoczone	Casper Events Center
22 czerwca 1983	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
23 czerwca 1983	Boise, Idaho		BSU Stadium
24 czerwca 1983	Spokane, Waszyngton		Spokane Coliseum
27 czerwca 1983	Portland, Oregon		Veterans Memorial Coliseum
28 czerwca 1983	Seattle, Waszyngton		Seattle Center Coliseum
29 czerwca 1983	Vancouver, Kolumbia Brytyjska	Kanada	Pacific Coliseum
2 lipca 1983	Daly City, Kalifornia	Stany Zjednoczone	Cow Palace
3 lipca 1983	Sacramento, Kalifornia		Sacramento Center
5 lipca 1983	Fresno, Kalifornia		Selland Arena
7 lipca 1983	San Bernardino, Kalifornia		Orange Pavilion
8 lipca 1983	San Diego, Kalifornia		San Diego Sports Arena
9 lipca 1983	Los Angeles, Kalifornia		Long Beach Arena
10 lipca 1983
11 lipca 1983	Tucson, Arizona		Tucson Amphitheatre
12 lipca 1983	Phoenix, Arizona		Arizona Coliseum
13 lipca 1983	Albuquerque, Nowy Meksyk		Tingley Coliseum
14 lipca 1983	Denver, Kolorado		McNichols Sports Arena
16 lipca 1983	Lubbock, Teksas		Lubbock Center
17 lipca 1983	Amarillo, Teksas		Amarillo Center
20 lipca 1983	El Paso, Teksas		El Paso Coliseum
22 lipca 1983	Norman, Oklahoma		Lloyd Noble Center
23 lipca 1983	Dallas, Texas		Dallas Center
24 lipca 1983	Houston, Teksas		Sam Houston Coliseum
26 lipca 1983	Corpus Christi, Teksas		Corpus Christi Coliseum
27 lipca 1983	San Antonio, Teksas		Convention Center Arena
29 lipca 1983	Shreveport, Luizjana		Hirsch Coliseum
30 lipca 1983	Memphis, Tennessee		Mid-South Coliseum
31 lipca 1983	Little Rock, Arkansas		Barton Coliseum
1 sierpnia 1983	Nashville, Tennessee		Nashville Coliseum
2 sierpnia 1983	Louisville, Kentucky		Louisville Amphitheatre
6 sierpnia 1983	East Troy, Wisconsin		Alpine Valley Amphitheatre
7 sierpnia 1983	Indianapolis, Indiana		Market Square Arena
9 sierpnia 1983	Fort Wayne, Indiana		Allen County Coliseum
10 sierpnia 1983	Kalamazoo, Michigan		Wings Stadium
11 sierpnia 1983	Detroit, Michigan		Cobo Arena
13 sierpnia 1983	Erie, Pensylwania		Louis J. Tullio Arena
14 sierpnia 1983	Richfield, Ohio		Richfield Coliseum
15 sierpnia 1983	Buffalo, Nowy Jork		Buffalo Coliseum
16 sierpnia 1983	Pittsburgh, Pensylwania		Pittsburg Arena
18 sierpnia 1983	Allentown, Pensylwania		Allentown Open Air
19 sierpnia 1983	Filadelfia, Pensylwania		Spectrum Arena
20 sierpnia 1983	Landover, Maryland		Capital Centre
21 sierpnia 1983
23 sierpnia 1983	Glens Falls, Nowy Jork		Glens Falls Auditorium
24 sierpnia 1983	Syracuse, Nowy Jork		Oncenter Arena
25 sierpnia 1983	Hempstead, Nowy Jork		Nassau Coliseum
26 sierpnia 1983	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
27 sierpnia 1983	Yarmouth, Massachusetts		Cape Cod Coliseum
29 sierpnia 1983	Portland, Maine		Cumberland County Arena
30 sierpnia 1983	Providence, Rhode Island		Providence Arena
31 sierpnia 1983	Poughkeepsie, Nowy Jork		Mid-Hudson Arena
1 września 1983	Rochester, Nowy Jork		Rochester Coliseum
5 września 1983	Maple, Ontario	Kanada	Kingswood Music Theatre
6 września 1983	Montreal, Quebec		Montreal Forum
7 września 1983	Chicoutimi, Quebec		Centre Georges-Vézina
8 września 1983	Québec, Quebec		Colisée de Québec
10 września 1983	Toledo, Ohio	Stany Zjednoczone	Toledo Sports Arena
11 września 1983	Lansing, Michigan		Lansing Arena
13 września 1983	Madison, Wisconsin		Alliant Energy Center
14 września 1983	Bloomington, Minnesota		Met Center
17 września 1983	Winnipeg, Manitoba	Kanada	Winnipeg Arena
19 września 1983	Calgary, Alberta		Stampede Corral
20 września 1983	Edmonton, Alberta		Northlands Coliseum
29 września 1983	Peoria, Illinois	Stany Zjednoczone	Peoria Civic Center
30 września 1983	Chicago, Illinois		UIC Pavilion
1 października 1983	Cincinnati, Ohio		Cincinnati Gardens
2 października 1983	Columbus, Ohio		Columbus Arena
4 października 1983	Baltimore, Maryland		Baltimore Center
8 października 1983	Nowy Jork		Madison Square Garden
9 października 1983	Norfolk, Wirginia		Norfolk Scope
10 października 1983	Charleston, Wirginia Zachodnia		Charleston Civic Center
12 października 1983	Columbia, Karolina Południowa		Carolina Coliseum
14 października 1983	Pembroke Pines, Floryda		Hollywood Sportatorium
15 października 1983	Jacksonville, Floryda		Jacksonville Coliseum
16 października 1983	Lakeland, Floryda		Lakeland Center
18 października 1983	Johnson City, Tennessee		Freedom Hall
19 października 1983	Knoxville, Tennessee		Knoxville Coliseum
20 października 1983	Charlotte, Karolina Północna		Charlotte Coliseum
21 października 1983	Atlanta, Georgia		Omni Coliseum
22 października 1983	Lincoln, Nebraska		Pershing Center
23 października 1983	Kansas City, Missouri		Memorial Auditorium
24 października 1983	St. Louis, Missouri		Kiel Auditorium
Europa
7 listopada 1983	Hanower	Niemcy	Niedersachsenhalle
8 listopada 1983	Hamburg		Ernst-Merck-Halle
9 listopada 1983	Kilonia		Ostseehalle
10 listopada 1983	Brema		Stadthalle Bremen
11 listopada 1983	Kerkrade	Holandia	Rodahal
14 listopada 1983	Bruksela	Belgia	Forest National
15 listopada 1983	Rouen	Francja	Parc des Exposition
17 listopada 1983	Paryż		Espace Balard
18 listopada 1983	Besançon		Palais des Sports
19 listopada 1983	Clermont-Ferrand		Maison des Sports
20 listopada 1983	Lyon		Palais d’Hiver
22 listopada 1983	Barcelona	Hiszpania	Palau dels Esports de Barcelona
24 listopada 1983	Madryt		Raimundo Saporta Pavilion
25 listopada 1983
27 listopada 1983	San Sebastián		Velódromo de Anoeta
30 listopada 1983	Monachium	Niemcy	Olympiahalle
1 grudnia 1983	Norymberga		Hemmerleinhalle
2 grudnia 1983
3 grudnia 1983	Würzburg		Carl-Diệm-Halle
4 grudnia 1983	Düsseldorf		Philips Halle
6 grudnia 1983	Ulm		Donauhalle
7 grudnia 1983	Ludwigshafen		Friedrich-Ebert-Halle
8 grudnia 1983	Stuttgart		Martin-Schleyer-Halle
9 grudnia 1983	Dortmund		Westfalenhallen
10 grudnia 1983	Rüsselsheim		Walter-Köbel-Halle
11 grudnia 1983	Lozanna	Szwajcaria	Palais de Beaulieu
12 grudnia 1983	Padwa	Włochy	Palacio Dello Sport
13 grudnia 1983	Mediolan		Mediolan Arena
17 grudnia 1983[a]	Dortmund	Niemcy	Westfalenhallen
17 grudnia 1983[a]
18 grudnia 1983[a]
18 grudnia 1983[a]

Uwagi

• Po raz pierwszy z Iron Maiden występował nowy perkusista – Nicko McBrain^[3].
• 22 koncertowa trasa po Wielkiej Brytanii została kompletnie wyprzedana. Grupa po raz pierwszy w karierze wyprzedała słynną salę Hammersmith Odeon w Londynie, aż czterokrotnie (20 tys. łącznie)^[3].
• Zespół po raz pierwszy wystąpił jako headliner koncertów w arenach sportowych i amfiteatrach Ameryki Północnej^[3].
• Po raz pierwszy zastosowano mobilne rampy oświetleniowe^[3].
• „BIG Eddie” zadebiutował na koncertach zespołu w 1983 roku^[3].
• Zespół po raz pierwszy zastosował podwieszane nagłośnienie o mocy 100 tys. Watt.^[3]
• 85 koncertów w arenach sportowych, amfiteatrach i na stadionach hokejowych USA i Kanady, zobaczyło ponad 1,5 mln widzów^[3].
• Podczas koncertu, który miał miejsce 7 sierpnia w Indianapolis, modelka nosząca tytuł „Miss Metal”, otrzymała w drodze konkursu radiowego zaproszenie na estradę. Podczas prezentacji kompozycji „22 Acacia Avenue” „tańczyła prowokująco wokół Bruce’a Dickinsona, przebrana w bikini, lateksowe buty na wysokich obcasach, długie rękawice PVC, wymachiwała pejczem oraz kajdankami zwisającymi przy ćwiekowanym pasie. Kiedy zakończyła swój występ, Dickinson podszedł do niej i zerwał stanik, pozostawiając ją pół-nagą przed kilkunastotysięcznym tłumem. Frontman tuż po koncercie został aresztowany, a wnet pozwany przez modelkę; pozew został oddalony przez sąd. Zdjęcie Dickinsona i (jeszcze ubranej) modelki zostało zamieszczone w booklecie zremasterowanej wersji albumu Piece of Mind z 1998 roku^[3].
• Bruce Dickinson został zatrzymany na lotnisku w Dallas, za posiadanie „niebezpiecznego narzędzia” – chodziło o ćwiekowany pierścień, którego używał podczas koncertów^[3].
• Grupa po raz pierwszy zagrała jako gwiazda wieczoru w Madison Square Garden^[3].
• Zdjęcia z koncertu w El Paso znalazły się w dokumencie „’ello Texas”.
• Większość aren na trasie amerykańskiej zostało wyprzedanych^[3].
• Koncerty Brytyjczyków otwierała amerykańska formacja Quiet Riot, która wówczas była na szczycie popularności za sprawą multiplatynowego albumu Metal Health^[3].
• Radykalni działacze chrześcijańscy pikietowali niektóre koncerty formacji, błagając młodzież, by ta nie brała udziału w „Czarnych Mszach”^[3].
• Kompozycja „Mission from ’Arry” została nagrana 18 sierpnia 1983 przed koncertem w Allentown^[3].
• Trasa była ostatnią w historii zespołu, podczas której repertuar koncertów zawierał solo perkusyjne^[3].
• Jesienna trasa europejska przebiegała pod nazwą „Brain Damage Tour'83”^[3].
• 19 koncertów w Niemczech przyciągnęło około 200 tys. widzów^[3].
• Grupa zagrała pięciokrotnie w dortmundzkiej Westfalenhallen, w tym po dwa razy jako gwiazda poszczególnych wieczorów „Rock & Pop Festival”^[3].
• Podczas zamykającego trasę koncertu w Dortmundzie zespół postanowił „zabić” swoją maskotkę – Eddiego, tuż po utworze „Iron Maiden”. Bruce Dickinson wyjął mózg z jego głowy, zaś reszta muzyków kopała i rozrywała maskotkę. Gitarzysta Dave Murray rozbił swojego Fendera Stratocastera na karku Eddiego. Koncert był transmitowany do ponad 300 mln domostw, sceny egzekucji maskotki wyłączono z programu, jako zbyt drastyczne dla publicznej konsumpcji^[3].
• Fragmenty z koncertów w Dortmundzie znalazły się na pierwszym, historycznym DVD zespołu The Early Days oraz biograficznym VHS 12 Wasted Years, włączając w to „drastyczny performance” z maskotką grupy w roli głównej^[3].
• Oprawa trasy i grany w epoce repertuar zainspirowały muzyków do ruszenia w pierwszą retrospektywna trasę z 2005 roku „Eddie Rips Up the World Tour”^[3].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Official website