World Slavery Tour

World Slavery Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	Powerslave
Lokalizacje	Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Oceania, Azja, Europa
Data rozpoczęcia	9 sierpnia 1984
Data zakończenia	5 lipca 1985
Liczba koncertów	200 odwołanych: 8
Iron Maiden
World Piece Tour (1983) World Slavery Tour (1984–1985) Somewhere on Tour (1986–1987)

World Slavery Tour – trasa koncertowa heavymetalowej formacji Iron Maiden promująca piąty album studyjny, Powerslave. Tournée rozpoczęło się w Warszawie, w Polsce – 9 sierpnia 1984 zaś zakończyło w Irvine, Kalifornia – 5 lipca 1985 roku, grupa zagrała w 24 krajach świata. Tournee ma reputację najintensywniejszego w historii grupy, najbardziej wyczerpującego – aczkolwiek zwieńczonego wielkim sukcesem artystycznym i komercyjnym. Muzycy po raz pierwszy wystąpili w Polsce, na Węgrzech, Austrii w Portugalii oraz Nowej Zelandii. Zespół pod koniec 1985 roku był całkowicie wyczerpany fizycznie i emocjonalnie, potrzebował niemal rocznej przerwy przed ukazaniem się kolejnego albumu studyjnego Somewhere in Time w 1986 r.^[1] Frontman grupy Bruce Dickinson, wyjaśniał: „Sądziłem, że ta trasa nigdy nie dobiegnie końca ... czułem się jak część oprawy, scenografii, jak reflektor”^[1].

Management formacji przygotowywał nawet jeszcze większą ilość koncertów, włączając w to koncerty w Południowej Afryce, na europejskich festiwalach, czy dodatkowe koncerty w Ameryce Północnej, sięgające 1986 roku. Brytyjski dziennikarz, autor wielu publikacji muzycznych – Neil Daniels, utrzymuje iż kilka koncertów zabookowanych w Afryce Południowej, zostało natychmiast odwołanych przez władze po tym, jak w tytule trasy zespołu znalazło się określenie „Slavery” (po polsku „Niewolnicze”) niedopuszczalne w tym regionie świata ze względów politycznych. Muzycy zdecydowanie sprzeciwili się dalszej kontynuacji tournee^[2].

Trasa trwała 331 dni^[3], zespół w tym okresie zabookował 198 koncertów^[4]. Iron Maiden wystąpili wówczas dla największej publiczności na biletowanym koncercie w karierze, w zależności od źródła, w trakcie koncertu na pierwszej edycji brazylijskiego festiwalu Rock in Rio 11 stycznia 1985 roku, było obecnych od 350 tys. do około 500 tys. widzów^[5].

Oprawa trasy przeszła do historii, jako pierwsza superprodukcja w historii zespołu, słynąca z egipskiej oprawy m.in. sarkofagów, mierzącym 30 stóp, zmumifikowanym Eddiem, wspartej potężnym systemem oświetleniowym i niesamowitą pirotechniką^[6]. Steve Harris przyznawał po latach, iż najprawdopodobniej była to najlepsza oprawa w historii grupy^[6] Bruce Dickinson opisywał oprawę koncertów w następujących słowach: „Mogłeś zbudować tę scenę zarówno w teatrach, jak i w ogromnych arenach – wszędzie wyglądała fantastycznie”.^[1] Koncerty grupy z lat 2008–2009, znane jako „Somewhere Back in Time World Tour” nawiązywały wizualnie do „World Slavery Tour”^[7].

Pierwszy pełnowymiarowy album koncertowy formacji, legendarny Live After Death, został zarejestrowany w trakcie czterech koncertów w londyńskiej hali Hammersmith Odeon, w październiku 1984 roku, oraz podczas czterech koncertów na Long Beach Arena w Kalifornii w marcu 1985 r.^[8] Dokument wideo Behind the Iron Curtain został zarejestrowany w trakcie pierwszych koncertów grupy w Polsce na Węrzech oraz Jugosławii w sierpniu 1984 roku, zespół był pierwszym w historii wykonawcą zachodnim, który przywiózł pełnowymiarową produkcję estradową do krajów „Bloku Wschodniego”. Film był wielokrotnie prezentowany w MTV^[9].

Trasa została zapamiętana, jako jedna z najbardziej inspirujących w historii gatunku, wzorzec heavymnetalowej superprodukcji dla niezliczonych rzeszy wykonawców. Zapoczątkowała serię kolejnych produkcji estradowych, która z powodzeniem trwa do dziś. Było to wówczas największe osiągnięcie w świecie ciężkiego rocka, zespół awansował do statusu mega gwiazdy muzyki rockowej. Trasa amerykańska była największym przedsięwzięciem i wydarzeniem 1985 roku, jako taka została błyskawicznie wyprzedana. Prawie 200 koncertów zobaczyło około 3,7 mln widzów, na pięciu kontynentach świata^[8][10].

Supporty

• Mötley Crüe – od 15 października 1984 do końca trasy europejskiej^[11].
• Pokolgép – koncert w Budapeszcie^[11].
• Twisted Sister – Kanada, USA, Nowa Zelandia^[11].
• Whitesnake – Rock in Rio^[11].
• Accept – Francja, Włochy, Hiszpania, Portugalia, USA ostatni etap 1985^[11].
• Dokken – Hara Arena^[11].
• W.A.S.P. – Teksas, Kalifornia^[11].
• Quiet Riot – Kalifornia^[11].
• Queensrÿche – Nowy Jork^[11].
• Warrior – Las Vegas^[11].
• Ratt – Floryda, Fargo^[11].
• Warriors – Jugosławia^[11].
• P-Box – Węgry^[11].
• Boss – Australia^[11].
• Waysted – Wielka Brytania^[11].
• Mama’s Boys – Wielka Brytania^[11].
• Why on Earth – Evansville^[11].

Setlista^[12]

• Introdukcja: „Churchill’s Speech”, na wszystkich koncertach trasy.

1. „Aces High” (z albumu Powerslave, 1984)
2. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
3. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
4. „Revelations” (z albumu Piece of Mind, 1983)
5. „Flight of Icarus” (z albumu Piece of Mind, 1983)
6. „Rime of the Ancient Mariner” (z albumu Powerslave, 1984)
7. „Powerslave” (z albumu Powerslave, 1984)
8. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
9. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
10. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy^[12]:

1. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Revelations” oraz „Flight of Icarus” (oba z albumu Piece of Mind, 1983) były prezentowane jako dodatkowe utwory w 1984 r. podczas europejskiego, podczas wielu koncertów w Ameryce (pamiętne koncerty w Radio City Music Hall, w Nowym Jorku). Zespół prezentował również „Wrathchild”, „Murders in the Rue Morgue” (oba z albumu Killers, 1981), „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980), „Children of the Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982) lub nawet „Die With Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983)^[12].
• „Losfer Words” (z albumu Powerslave, 1984) był wykonywany podczas europejskiego etapu trasy, natomiast przed rozpoczęciem trasy po Ameryce Północnej zdecydowano o wyłączenie tej kompozycji z repertuaru^[12].
• „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982) był wykonywany tylko na pierwszych koncertach europejskich (m.in. w Polsce), natomiast przed rozpoczęciem trasy po Ameryce Północnej zdecydowano o wyłączenie tej kompozycji z repertuaru^[12].
• Dave Murray prezentował specjalnie przygotowane solo gitarowe tuż przed utworem „Powerslave”(z albumu Powerslave, 1984)^[12].

Oprawa trasy

Trasa „World Slavery Tour” stanowiła dla zespołu przeskok na nowy poziom prezentacji estradowej, jako taka była pierwszą superprodukcją w historii grupy, pierwszą w historii tak rozległą eskapadą zorganizowaną przez grupę, reprezentującą ciężki rock. Oprawa koncertów została zaprojektowana, jako konceptualne odzwierciedlenie sfinksa rodem np. z filmu „Faraon”, z potężnymi światłami, ogromnym sarkofagiem, mierzącą 30 stóp, pirotechniczną mumią i niesamowitymi rekwizytami. Sam wystrój estrady, oparty na projekcie wnętrza Świątyni Nefretete, robił olbrzymie wrażenie. Świat krytyki nie szczędził grupie pochwał a niezawodny w tej materii Malcolm Dome z „Kerrang!”, pisał: „Wierzcie we wszystkie bajki, jakie wypisują o ich koncertach”^[2].

Ciekawą opinią odnośnie do charakteru trasy podzielił się swego czasu Bruce Dickinson: „Trasa promująca Powerslave wyglądała wspaniale. Oczywiście mieliśmy w przyszłości bardziej wymyślne projekty, ale ta trasa okazała się czymś absolutnie wyjątkowym. Wszystko było zaprojektowane z niewiarygodnym smakiem, w sumie zrobiliśmy to bardzo prosto. Scena została zbudowana z jednolitych elementów, jak dziecięce klocki. Wyglądała na większą, niż była w rzeczywistości. Całą scenografię mogłeś ustawić w teatrze, ogromnej arenie i na stadionie czy w zupełnie kameralnej sali i wszędzie wyglądała wspaniale. Pod względem funkcjonowania technicznego to wszystko było bardzo proste, zostało oparte na dwóch dźwigniach, które obsługiwano ręcznie – był taki system zapadni – jak w dziecięcym teatrze, ogromny EDDIE-mumia wjeżdżał na wózku. Baliśmy się wpadek w stylu ‘Spinal Tap’, chcieliśmy żeby to było na równi podniosłe, co zabawne – udało się. Osobiście najbardziej lubię tę scenografię, jest przepiękna i miło ją wszyscy wspominamy. Nigdy później nie bawiłem się tak dobrze, choć na sam koniec, trasa mnie całkowicie wyczerpała w sensie emocjonalnym”^[2].

Wspomniana trasa stanowiła dopiero skromne wprowadzenie w świat późniejszych szaleństw estradowych formacji, będąc swoistym wzorcem dla kolejnych pokoleń artystów, marzących o kolosalnym show heavy-metalowym. Trudno było nie zauważyć dość obsesyjnej skłonności Maiden’ów do swoistej „gigantomanii”. Trzeba to powiedzieć otwarcie – efektownej gigantomanii, takiej która miała się podobać bynajmniej nie tylko fanom gatunku. Pójście na ich koncert, oznaczało przeżycia na poziomie tych, które oferowało ówczesne kino akcji i fantastyki, pokroju „Indiana Jones” czy „Star Wars”. Iron Maiden wyznaczyli standard heavymetalowej superprodukcji, do którego zmierzali ci wszyscy, którzy pragnęli się liczyć na światowym rynku muzycznym. Sprzyjał temu również „czas”. Lata ’80. XX w. charakteryzował kiczowaty przepych w dziedzinie prezentacji estradowej a ówczesne gwiazdy prześcigały się w kreowaniu coraz to wymyślniejszych produkcji estradowych^[2].

Sprzęt grupy przewoziło wówczas sześć lub siedem potężnych ciężarówek, moc nagłośnienia przekraczała 155 tys. watów, oświetlenie tworzyło ponad 800 lamp, zamontowanych na symetrycznie zorientowanych, ruchomych rampach, tworzących trójkątną, piramidalną konstrukcję unoszącą się nad sceną. Wszystko zostało ozdobione freskami i malowidłami odnoszącymi się do mitologii Starożytnego Egiptu, tworzących z wystrojem sceny (freski, sarkofagi, postumenty) konceptualną całość. Mobilny, wielopoziomowy system oświetleniowy, będący jednocześnie częścią złożonej scenografii – był pierwszym tego typu na świecie^[13]. Nie zapomniano o podestach i wybiegach otaczających scenę, która z perspektywy wyglądała niczym egipska świątynia wzbogacona technologią XX wieku. W centrum estrady znajdowało się ogromne „Oko Horusa”, zaś po raz pierwszy w historii grupy w głębi sceny pojawiały się panoramiczne backdropy, przynoszące wizerunki staro-egipskich osiągnięć architektury. W trakcie prezentacji utworu „The Number of the Beast” w rogu estrady pojawiała się lalka przedstawiająca „Grim Rippera”, natomiast Bruce Dickinson podczas „Powerslave” występował w specjalnej masce i naramiennikach, które sprawiały iż frontman wyglądał niczym egipski kapłan celebrujący rytuał^[2].

Jeżeli dodamy do tego potężny, rozsuwany sarkofag, wewnątrz którego znajdował się Eddie Mumia, zwisający nad sceną i eksplodujący iskrami z oczodołów, czy jego mobilną wersję, szalejącą wśród muzyków podczas prezentacji kompozycji „Powerslave”. Otrzymamy spektakl, który wówczas zaszokował tak krytyków, jak i fanów. Iron Maiden sięgnęli wówczas szczytów pod każdym względem^[2].

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
9 sierpnia 1984	Warszawa	Polska	Torwar Arena
10 sierpnia 1984	Łódź		Hala Sportowa
11 sierpnia 1984	Poznań		Hala Arena
12 sierpnia 1984	Wrocław		Hala Ludowa
14 sierpnia 1984	Zabrze		Hala Makoszowy
16 sierpnia 1984	Zeltweg	Austria	Aichfeldhalle Sportzentrum
17 sierpnia 1984	Budapeszt	Węgry	Budapest Park
18 sierpnia 1984	Belgrad	Jugosławia	Belgrade Fair Centre
19 sierpnia 1984	Lublana		Dvorana Tivoli
21 sierpnia 1984	Pordenone	Włochy	Parcagalvani
22 sierpnia 1984	Taggia		Ex Caserna Rivelli
25 sierpnia 1984	Annecy	Francja	Parc Expo
26 sierpnia 1984	Palavas-les-Flots		Arennes de Palavas
29 sierpnia 1984	San Sebastián	Hiszpania	Pabellon de los Deportes
31 sierpnia 1984	Porto	Portugalia	Pavilhao Sagres
1 września 1984	Cascais		Pavilhão Dramático
3 września 1984	Madryt	Hiszpania	Estadio Román Valero
5 września 1984	Barcelona		Palau dels Esports
7 września 1984	Tuluza	Francja	Palais des Sports
8 września 1984	Bordeaux		Palais des Sports
11 września 1984	Glasgow	Szkocja	The Apollo
12 września 1984	Aberdeen		Capitol Theatre
13 września 1984	Edynburg		Edinburgh Playhouse
15 września 1984	Newcastle	Anglia	City Hall
16 września 1984
17 września 1984	Sheffield		Sheffield City Hall
18 września 1984	Ipswich		Gaumont Theatre
20 września 1984	Leicester		De Montfort Hall
21 września 1984	Oksford		Apollo Theatre
22 września 1984	St Austell		Cornwall Coliseum
23 września 1984	Bristol		Bristol Hippodrome
25 września 1984	Manchester		Manchester Apollo
26 września 1984
27 września 1984	Hanley		Victoria Hall
29 września 1984	Nottingham		Royal Concert Hall
30 września 1984	Cardiff	Walia	St David’s Hall
2 października 1984	Birmingham	Anglia	Birmingham Odeon
3 października 1984
5 października 1984	Southampton		Mayflower Theatre
7 października 1984	Cardiff	Walia	St David’s Hall
8 października 1984	Londyn	Anglia	Hammersmith Odeon
9 października 1984
10 października 1984
12 października 1984
15 października 1984	Kolonia	Niemcy	Köln Sporthalle
16 października 1984	Böblingen		Sporthalle
17 października 1984	Heidelberg		Rhein-Neckar-Halle
19 października 1984	Würzburg		Carl-Diem-Halle
20 października 1984	Bruksela	Belgia	Forest National
21 października 1984	Nancy	Francja	Parc des Expositions
23 października 1984	Fryburg Bryzgowijski	Niemcy	Stadthalle Freiburg
24 października 1984	Monachium		Olympiahalle
26 października 1984	Essen		Grugahalle
27 października 1984	Brema		Stadthalle Bremen
28 października 1984	Zwolle	Holandia	IJsselhallen
29 października 1984	Paryż	Francja	Espace Balard
1 listopada 1984	Kopenhaga	Dania	Brøndby Hall
2 listopada 1984	Sztokholm	Szwecja	Isstadion
3 listopada 1984	Göteborg		Scandinavium
5 listopada 1984	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
8 listopada 1984	Rüsselsheim	Niemcy	Walter-Köbel-Halle
9 listopada 1984	Neunkirchen am Brand		Hemmerleinhalle
11 listopada 1984	Bolonia	Włochy	Teatre Tenda
12 listopada 1984	Mediolan		Teatre Tenda
13 listopada 1984	Lyon	Francja	Halle Tony Garnier
14 listopada 1984	Bazylea	Szwajcaria	St. Jakob Sporthalle
Ameryka Północna
24 listopada 1984	Halifax, Nowa Szkocja	Kanada	Halifax Metro Centre
26 listopada 1984	Québec, Quebec		Colisée de Québec
27 listopada 1984	Montreal, Quebec		Montreal Forum
28 listopada 1984	Ottawa, Ontario		Ottawa Arena
30 listopada 1984	Toronto, Ontario		Maple Leaf Gardens
1 grudnia 1984	Greater Sudbury		Sudbury Arena
3 grudnia 1984	Winnipeg, Manitoba		Winnipeg Arena
4 grudnia 1984	Regina, Saskatchewan		Agridome
6 grudnia 1984	Edmonton, Alberta		Northlands Coliseum
7 grudnia 1984	Calgary, Alberta		Stampede Corral
9 grudnia 1984	Vancouver, Kolumbia Brytyjska		PNE Coliseum
10 grudnia 1984	Seattle, Waszyngton	Stany Zjednoczone	Seattle Coliseum
11 grudnia 1984	Portland, Oregon		Veterans Memorial Coliseum
13 grudnia 1984	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
15 grudnia 1984	Denver, Kolorado		McNichols Sports Arena
17 grudnia 1984	Kansas City, Missouri		Kemper Arena
18 grudnia 1984	Saint Louis, Missouri		Kiel Auditorium
19 grudnia 1984	Milwaukee, Wisconsin		MECCA Arena
20 grudnia 1984	Minneapolis, Minnesota		Met Center
21 grudnia 1984	Rosemont, Illinois		Rosemont Horizon
3 stycznia 1985	Cincinnati, Ohio		Cincinnati Gardens
4 stycznia 1985	Detroit, Michigan		Joe Louis Arena
5 stycznia 1985	Columbus, Columbus		Battelle Arena
6 stycznia 1985	Richfield, Ohio		Richfield Coliseum
7 stycznia 1985	Buffalo, Nowy Jork		Buffalo Memorial
Ameryka Południowa
11 stycznia 1985[a]	Rio de Janeiro	Brazylia	City of Rock
Ameryka Północna
14 stycznia 1985	Hartford, Connecticut	Stany Zjednoczone	Hartford Center
15 stycznia 1985	Worcester, Massachusetts		Worcester Centrum
17 stycznia 1985	Nowy Jork		Radio City Music Hall
18 stycznia 1985
19 stycznia 1985
20 stycznia 1985
21 stycznia 1985
23 stycznia 1985
24 stycznia 1985
25 stycznia 1985	Glens Falls, Nowy Jork		Glens Falls Center
26 stycznia 1985	Bethlehem, Pensylwania		Stabler Arena
28 stycznia 1985	Landover, Maryland		Capital Centre
29 stycznia 1985	Filadelfia, Pensylwania		Spectrum Arena
31 stycznia 1985	Columbia, Karolina Południowa		Carolina Coliseum
1 lutego 1985	Johnson City, Tennessee		Freedom Center
2 lutego 1985	Atlanta, Georgia		Omni Coliseum
3 lutego 1985	Memphis, Tennessee		Mid-South Coliseum
5 lutego 1985	Nashville, Tennessee		Nashville Auditorium
6 lutego 1985	Knoxville, Tennessee		Knoxville Coliseum
8 lutego 1985	Charlotte, Karolina Północna		Charlotte Coliseum
9 lutego 1985	Greensboro, Karolina Północna		Greensboro Coliseum
10 lutego 1985	Greenville, Karolina Południowa		Greenville Memorial Auditorium
12 lutego 1985	Jacksonville, Floryda		Jacksonville Coliseum
14 lutego 1985	North Fort Myers, Floryda		Lee County Center
15 lutego 1985	Pembroke Pines, Floryda		Hollywood Sportatorium
16 lutego 1985	Lakeland, Floryda		Lakeland Center
17 lutego 1985	St. Petersburg, Floryda		Bayfront Center
19 lutego 1985	Chattanooga, Tennessee		UTC Arena
20 lutego 1985	Birmingham, Alabama		Boutwell Memorial Auditorium
21 lutego 1985	Huntsville, Alabama		Von Braun Center
23 lutego 1985	Beaumont, Teksas		Beaumont Center
24 lutego 1985	Biloxi, Missisipi		Mississippi Coast Coliseum
27 lutego 1985	Nowy Orlean, Luizjana		Lakefront Arena
28 lutego 1985	Houston, Teksas		The Summit
1 marca 1985	Waco, Teksas		Waco Convention Center
2 marca 1985	Oklahoma City, Oklahoma		Myriad Convention Center
4 marca 1985	Dallas, Teksas		Reunion Arena
5 marca 1985	San Antonio, Teksas		Convention Center Arena
7 marca 1985	Lubbock, Teksas		City Bank Coliseum
8 marca 1985	El Paso, Teksas		El Paso Coliseum
9 marca 1985	Albuquerque, Nowy Meksyk		Tingley Coliseum
10 marca 1985	Tucson, Arizona		Tucson Convention Center
14 marca 1985	Long Beach, Kalifornia		Long Beach Arena
15 marca 1985
16 marca 1985
17 marca 1985
19 marca 1985	Reno, Nevada		Lawlor Events Center
20 marca 1985	Fresno, Kalifornia		Selland Arena
21 marca 1985	Daly City, Kalifornia		Cow Palace
23 marca 1985	San Diego, Kalifornia		San Diego Sports Arena
24 marca 1985	Tempe, Arizona		Compton Terrace
25 marca 1985	Paradise, Nevada		Thomas & Mack Center
26 marca 1985	San Bernardino, Kalifornia		Orange Pavilion
31 marca 1985	Honolulu, Hawaje		Neal S. Blaisdell Center
Azja
14 kwietnia 1985	Tokio	Japonia	Nakano Sun Plaza
15 kwietnia 1985
17 kwietnia 1985			Kōsei Nenkin Kaikan
19 kwietnia 1985
20 kwietnia 1985	Nagoja		Nagoya Assembly Arena
22 kwietnia 1985	Fukuoka		Fukuoka Sunpalace
24 kwietnia 1985	Osaka		Festival Hall, Osaka
25 kwietnia 1985	Tokio		Nakano Sun Plaza
Oceania
2 maja 1985	Canberra	Australia	Canberra Theatre
3 maja 1985	Melbourne		Festival Hall
4 maja 1985	Adelaide		Thebarton Hall
6 maja 1985	Wollongong		Shellharbour Park
7 maja 1985	Sydney		Hordern Pavilion
8 maja 1985	Newcastle		Newcastle Civic Theatre
10 maja 1985	Brisbane		Brisbane Festival Hall
12 maja 1985	Auckland	Nowa Zelandia	MSV Stadium
13 maja 1985	Christchurch		Werstler Stadium
15 maja 1985	Chester		West Springs Stadium
17 maja 1985	Albany		QBE Stadium
Ameryka Północna
23 maja 1985	Portland, Maine	Stany Zjednoczone	Cumberland County Auditorium
24 maja 1985	Uniondale, Nowy Jork		Nassau Coliseum
25 maja 1985	Binghamton, Nowy Jork		Broome County Arena
27 maja 1985	Rochester, Nowy Jork		Rochester Community Arena
28 maja 1985	Glens Falls, Nowy Jork		Glens Falls Auditorium
29 maja 1985	Springfield, Massachusetts		Springfield Civic Center
31 maja 1985	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
1 czerwca 1985	Allentown, Pensylwania		Great Allentown Fair
2 czerwca 1985	Providence, Rhode Island		Providence Center
4 czerwca 1985	Columbia, Maryland		Merriweather Post Pavilion
5 czerwca 1985	Pittsburgh, Pensylwania		PittsburghArena
7 czerwca 1985	Trotwood, Ohio		Hara Arena
8 czerwca 1985	Evansville, Indiana		Mesker Amphitheatre
9 czerwca 1985	East Troy, Wisconsin		Alpine Valley Amphitheatre
11 czerwca 1985	Toledo, Ohio		Toledo Sports Arena
12 czerwca 1985	Clarkston, Michigan		Pine Knob Amphitheatre
14 czerwca 1985	Saginaw, Michigan		Wendler Arena
15 czerwca 1985	Charlevoix, Michigan		Castle Farms
16 czerwca 1985	Hoffman Estates, Illinois		Poplar Creek Amphitheatre
18 czerwca 1985	Peoria, Illinois		Peoria Center
19 czerwca 1985	Cedar Rapids, Iowa		Five Seasons Center
21 czerwca 1985	Madison, Wisconsin		Dane County Coliseum
22 czerwca 1985	Seymour, Wisconsin		Outagamie County Fairgrounds
23 czerwca 1985	Minneapolis, Minnesota		Trout Aire Amphitheatre
24 czerwca 1985	Fargo, Dakota Północna		Red River Fairgrounds
26 czerwca 1985	Des Moines, Iowa		Veterans Memorial Auditorium
27 czerwca 1985	Omaha, Nebraska		Omaha Auditorium
29 czerwca 1985	Morrison, Kolorado		Red Rocks Amphitheatre
3 lipca 1985[b]	San Jose, Kalifornia		San Jose Auditorium
4 lipca 1985[b]	Sacramento, Kalifornia		Cal Expo Amphitheatre
5 lipca 1985[b]	Irvine, Kalifornia		Irvine Meadows Amphitheatre
Europa
19 grudnia 1985	Londyn	Anglia	Marquee Club (Koncerty Specjalne)
20 grudnia 1985

Uwagi

• Grupa jako pierwszy wykonawca zachodni zaprezentowała pełnowymiarową produkcję estradową w krajach tzw. „Bloku Wschodniego”^[13].
• Oprawa trasy należała do najlepszych i najbardziej pomysłowych, jakie w ówczesnym czasie ktokolwiek prezentował^[13].
• Mobilny, wielopoziomowy system oświetleniowy, będący jednocześnie częścią złożonej scenografii – był pierwszym tego typu na świecie^[13].
• Pięć koncertów w Polsce (wówczas PRL) przyciągnęło ponad 70 tys. widzów, wliczając w to obserwatorów postronnych (2 - 5 tys. każdorazowo)^[14]. Oficjalnie komunistyczne władze nie wydały zezwolenia na gromadzenie się tak licznych audytoriów składających się z młodzieży, podczas wieczornych koncertów zorganizowanych w różnych miejscach kraju, w ciągu jednego tygodnia^[14]. Trasa po Polsce przetarła szlak dla wszystkich późniejszych, dużych imprez heavymetalowych organizowanych w kraju^[13].
• Muzycy zwiedzali między innymi ruiny zamku w Ogrodzieńcu (Podzamcze). Wstawki filmowe z tej wizyty zostały wmontowane do powstającego filmu dokumentalnego Behind the Iron Curtain^[15].
• Podczas pierwszego na trasie koncertu grupy na warszawskim Torwarze zgromadziło się około 14 tys. widzów wewnątrz obiektu i blisko 5 tys. na okolicznych parkingach i skwerach^[13]..
• Pierwszy koncert na Węgrzech zgromadził prawie 50 tys. widzów w budapesztańskim parku sportowym. Około 10 tys. widzów weszło na koncert bez biletu wstępu^[14][16][17]. Utwór „Run to the Hills” został zarejestrowany podczas tego show i opublikowany jako uzupełnienie dokumentów wideo Behind the Iron Curtain czy 12 Wasted Years^[13].
• Koncert w jugosłowiańskim Sajam Exhibition Center zgromadził 25 tys. fanów^[13].
• Osiem koncertów w Europie Wschodniej zobaczyło łącznie około 150 tys. widzów^[13].
• W Europie Zachodniej grupa koncertowała w arenach i na stadionach przed audytoriami liczącymi od kilku do kilkudziesięciu tysięcy widzów^[13].
• Koncerty w brytyjskich salach teatralnych i widowiskowych wyprzedano na pniu. W trakcie czterech kolejnych wieczorów zarejestrowano materiał na podwójny album koncertowy Live After Death^[13].
• Muzycy supportującego Brytyjczyków Mötley Crüe, zdemolowali i podpalili apartament hotelowy po jednym z koncertów we Francji^[13].
• Sprawozdanie z niemieckich koncertów formacji transmitowała krajowa telewizja RTL^[13].
• 11 kanadyjskich koncertów wyprzedano w ciągu kilku dni. Przybyło łącznie 180 tys. widzów^[13].
• 96 koncertów w USA zobaczyło prawie 1,8 mln widzów. Wszystkie bilety wyprzedano^[13].
• Siedem koncertów w Radio City Music Hall („Dom Gwiazd”) sprzedano w ciągu dwóch dni, bilety kupiło 55 tys. fanów^[13].
• Koncerty 23, 24 stycznia 1985 w Radio City Music Hall, 25 stycznia w Glenn Falls oraz 26 stycznia w Bethelem – zostały odwołane z uwagi na ostre zapalenie gardła wokalisty Bruce’a Dickinsona^[13].
• 4 koncerty na stadionach Nowej Zelandii, mimo bardzo dobrej sprzedaży biletów, odwołano z uwagi na anomalia pogodowe i szalejące w tym okresie tornada^[13].
• 18-letni fan grupy, Daniel Pitre, spadł kilka metrów w dół ze stanowiska prasowego podczas koncertu formacji w Colisée de Québec, ponosząc śmierć na miejscu. Zespół dowiedział się o tym wypadku dopiero po koncercie^[18].
• Koncert w roli co-headlinera na „Rock in Rio 1985” był jednym z najwspanialszych wydarzeń w całej karierze formacji. Biletowana impreza przyciągnęła według różnych szacunków od 350 tys. do 500 tys. fanów. W epoce występ transmitowała telewizja łączami satelitarnymi do ponad 1,5 mld odbiorców^[13].
• 4 wyprzedane koncerty w Long Beach Arena (54 tys. widzów łącznie) zostały zarejestrowane w wersji audio – wideo, na potrzeby publikacji ikonicznego albumu i filmu koncertowego Live After Death^[13].
• Fani, którzy nie zdołali nabyć biletów na Long Beach Arena wywołali zamieszki przed obiektem^[13].
• Pierwszy koncert grupy na Hawajach okazał się sporym wydarzeniem. Według relacji z czerwca 1985 r. zamieszczonej na łamach "Chicago Tribune", ponad 20 tys. widzów było zainteresowanych uczestnictwem w imprezie, która zakończyła się zniszczeniem 5 tys. krzesełek i zamieszkami^[19].
• W Japonii i Australii grupa zagrała najbardziej kameralne koncerty trasy (2 tys. – 5 tys.) widzów^[13].
• Ostatni etap trasy przypadał na serię koncertów w ogromnych arenach sportowych i na amfiteatrach USA^[13].
• Koncerty w Kalifornii 1985 roku, odbywały się pod hasłem „Independence Day Event”^[13].
• Koncert na Irvine Meadows Amphitheatre oficjalnie zamykał trasę. Był jednocześnie jednym z najbardziej widowiskowych, jakie grupa zorganizowała w USA^[13].
• Zespół wraz z zaproszonymi gośćmi dał dwa koncerty w londyńskim klubie „Marquee”, występując jako „The Whole Population of Hackney”^[13].
• Oprawa trasy retrospektywnej „Somewhere Back in Time World Tour”, w znacznym stopniu nawiązywała wizualnie do „World Slavery Tour”^[7].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Official Iron Maiden
• World Slavery Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-28)].