Wostok (stacja antarktyczna)
| ||
 Stacja antarktyczna Wostok | ||
| Przynależność państwowa |  Rosja | |
| Data założenia | 1957 | |
| Liczba personelu | zimą: 13 max: 25[1] | |
| Wysokość | 3488 m n.p.m. | |
| UN/LOCODE | AQ-VOS | |
Położenie na mapie Antarktyki  | ||
 78°27′51″S 106°50′17″E/-78,464167 106,837967 | ||
Wostok /vɐˈstok/ (ros. Восто́к „Wschód”) – całoroczna stacja polarna należąca do Rosji (wcześniej radziecka), położona na Antarktydzie.
Położenie i warunki
Stacja znajduje się w głębi Antarktydy Wschodniej, 1260 km od najbliższego wybrzeża, na lądolodzie o grubości 3700 m, na wysokości 3488 m n.p.m.[a] Krajobraz jest monotonny, nie występują tu żadne wychodnie skał ponad czaszę lodowca.
Pod pokrywą lodową na której zbudowana jest stacja znajduje się jezioro Wostok, największe jezioro podlodowcowe na Antarktydzie.
Klimat tego obszaru jest skrajnie niesprzyjający aktywności ludzkiej i życiu w ogóle. Powietrze jest rozrzedzone ze względu na dużą wysokość i stale ochładzane w kontakcie z lodowcem, mimo że promieniowanie słoneczne docierające do powierzchni w lecie ma duże natężenie. Dzień polarny trwa od 21 października do 21 lutego, noc polarna od 23 kwietnia do 21 sierpnia. Średnia roczna temperatura powietrza to −55,4 °C. Najwyższa temperatura zanotowana kiedykolwiek na stacji to −13,6 °C. 21 lipca 1983 na stacji odnotowano najniższą zanotowaną na Ziemi temperaturę powietrza: −89,2 °C[2]. Wilgotność powietrza jest bardzo niska. Wiejące tu wiatry są znacznie słabsze niż te występujące w stacjach polarnych na wybrzeżach kontynentu, występuje tu głównie wiatr katabatyczny, choć docierają także wiatry związane z cyklonami nad Oceanem Południowym. Powietrze często jest bardzo przejrzyste, na niebie występują różnorodne chmury. Burze śnieżne są rzadkie, natomiast dosyć często występuje mgła śnieżna, zmniejszająca widoczność nawet do 1 metra.
| Miesiąc | Sty | Lut | Mar | Kwi | Maj | Cze | Lip | Sie | Wrz | Paź | Lis | Gru | Roczna |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Średnie dobowe temperatury [°C] | -32 | -44 | -57 | -64 | -65 | -65 | -66 | -67 | -66 | -57 | -42 | -31 | −55 |
| Opady [mm] | 1 | 0.7 | 2 | 2.4 | 2.8 | 2.5 | 2.2 | 2.3 | 2.4 | 1.9 | 1.1 | 0.7 | 22 |
| Średnie usłonecznienie (w godzinach) | 696 | 566 | 347 | 76 | 0 | 0 | 0 | 0 | 203 | 480 | 682 | 708 | 3761 |
| Źródło: http://www.pogodaiklimat.ru/climate2/89606.htm | |||||||||||||
Historia i działalność
Stacja Wostok została założona 16 grudnia 1957 roku, w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego, zastępując działającą od kwietnia stację Wostok 1, położoną dalej na północ. Dostawy środków do życia i wymiana personelu odbywa się drogą lotniczą ze stacji Mirnyj położonej na wybrzeżu. Dzięki radionawigacji loty są możliwe nawet przy znacznym zachmurzeniu, kiedy linia horyzontu staje się trudno dostrzegalna.
W 1959 roku jeden z pracowników stacji Wostok w czasie kłótni po rozgrywce w szachy usiłował zabić[3], a według innych źródeł zabił drugiego pracownika stacji za pomocą czekana[4]. Od tego czasu gra w szachy została zakazana na radzieckich stacjach badawczych, zakaz obowiązuje nadal na stacjach rosyjskich[4][5][6].
Naukowcy pracujący na stacji prowadzą badania słodkowodnego jeziora Wostok, znajdującego się pod lądolodem. Wykonany przez nich odwiert długi na ponad 3,7 km, w lecie 2011–12 przebił powierzchnię jeziora. Będąca pod ciśnieniem woda jeziorna, zgodnie z przewidywaniami, wpłynęła do odwiertu i zamarzła; naukowcy pobrali z niej próbki do badań[7].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Main Antarctic Facilities operated by National Antarctic Programs in the Antarctic Treaty Area (South of 60° latitude South) (ang.). Council of Managers of National Antarctic Programs, 2013-05-15. [dostęp 2014-08-22].
- ↑ Global Weather & Climate Extremes (ang.). World Meteorological Organization. [dostęp 2014-08-22].
- ↑ Kristan Hutchison. Weathering the winter. „The Antarctic Sun”, s. 10, 2002-02-03.
- ↑ a b John Bennett. How Antarctic isolation affects the mind. „Canadian Geographic”, 2016-09-15 (ang. • fr.).
- ↑ Huncwot.com, Sami na końcu świata – Kwartalnik Przekrój, przekroj.pl [dostęp 2021-01-05] (pol.).
- ↑ Dlaczego Rosjanie zakazali gry w szachy na swojej stacji badawczej?, Vigilant Magazine, 28 grudnia 2020 [dostęp 2021-01-05] (pol.).
- ↑ Christine Dell’Amore: Russian Scientists Breach Antarctica’s Lake Vostok–Confirmed (ang.). National Geographic Daily News, 2012-02-08. [dostęp 2014-08-22].
Bibliografia
- Станция Восток (ros.). Федеральная Целевая Программа “Мировой Океан” – Подпрограмма “Изучение и исследование Антарктики”. [dostęp 2016-08-18].
- Station Vostok (ang.). Russian Antarctic Expedition – Project Antarctica. [dostęp 2016-08-18].
Linki zewnętrzne
- Russian Antarctic Stations – overview (ang.). Russian Antarctic Expedition – Project Antarctica. [dostęp 2014-08-22].
Media użyte na tej stronie
Autor: Alexrk2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map Antarctica, Azimuthal equidistant projection
An artist's cross-section of Lake Vostok, the largest known subglacial lake in Antarctica. Liquid water is thought to take thousands of years to pass through the lake, which is the size of North America's Lake Ontario.
Wostok-Station (NOAA)
Quelle: http://www.ngdc.noaa.gov/paleo/slides/slideset/15/15_300_slide.html
Lizenz: PD
Beschreibung: Vostok Site
The Vostok site was chosen by the Soviet Union for the deep coring possibilities it offered. French and, later, American scientists became interested in the Soviet research and began to participate in coring activities at the site. This panoramic photo of Vostok Station shows the layout of the camp. The striped building on the left is the power station while the striped building on the right is where researchers sleep and take meals. The building in the background with the red- and white-striped ball on top is the meteorology building. Caves were dug into the ice sheet for storage, keeping cores at an ideal -55 degrees C year round.
Photo Credits: Todd Sowers
LDEO, Columbia University, Palisades, New York.