Wróbel blady
Passer diffusus[1] | |||
(A. Smith, 1836) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | wróbel blady | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
Wróbel blady (Passer diffusus) – gatunek ptaka z rodziny wróbli (Passeridae). Występuje w Afryce Południowej; północna granica zasięgu przebiega przez Angolę, Zambię i Tanzanię. Nie jest zagrożony wyginięciem. Od 1940 obserwowana jest ekspansja gatunku w Południowej Afryce. Długość jego ciała wynosi do 16 cm, a masa do 29,6 g. W upierzeniu nie występuje dymorfizm płciowy. Głowa jest szara, a górna część grzbietu szarobrązowa. Kuper i barkówki rdzawe. Spód ciała z różnymi odcieniami szarości, najjaśniejsza jest broda wraz z gardłem. Skrzydła pokrywa wzór złożony z różnych odcieni brązu i bieli. Wyróżnia się cztery podgatunki. Pierwotnym siedliskiem tych wróbli były skupiska akacji i szerokolistnych drzew oraz inne formacje z udziałem drzew (między innymi miombo). W związku z komensalizmem zasiedliły nowe środowiska, jak obrzeża plantacji i ogrody. Żywią się nasionami roślin zielnych, bezkręgowcami i jagodami; obserwowano również spijanie nektaru aloesów. Lęgi stwierdzano przez cały rok, przeważnie odbywają się latem, stąd w poszczególnych krajach sezony lęgowe są zmienne. Gniazda wróbli bladych przypominają niechlujnie zbudowaną masę traw i innych materiałów roślinnych. W zniesieniu zazwyczaj od 3 do 5 jaj. Wysiadywanie trwa 11–14 dni.
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy opisał Andrew Smith w 1836 roku. Holotyp pochodził z okolicy na północ od Oranje[3], zidentyfikowanej jako okolice miasta Kuruman (Prowincja Przylądkowa Północna, Południowa Afryka)[4]. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Pyrgita diffusa[3]. Obecnie (2019) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza wróbla bladego w rodzaju Passer i wyróżnia 4 podgatunki[5], podobnie jak autorzy HBW. Podgatunek P. d. mosambicus van Someren, 1921 bywa czasem uznawany za podgatunek wróbla siwogłowego (P. griseus)[4], z którym wróbel blady ogółem bywał uznawany za jeden gatunek; przykładowo w Check-list of birds of the world (1962)[6]. Status podgatunku P. d. stygiceps Clancey, 1954 pozostaje niejasny. Sugerowano, że mogą to być ciemniejsze osobniki podgatunku nominatywnego, u którego przedstawicieli klinowo zachodzi zmiana ubarwienia, lub że są to hybrydy P. d. stygiceps i P. griseus ugandae. Do bardziej szczegółowej systematyki potrzebne są dalsze badania na temat granic zasięgów tych dwóch taksonów[4].
Podgatunki i zasięg występowania
Występuje w Afryce Południowej; północna granica zasięgu przebiega przez Angolę, Zambię i Tanzanię. BirdLife International szacuje zasięg występowania wróbla bladego na 6,75 mln km²[7]. IOC wyróżnia następujące podgatunki[5]:
- P. d. luangwae Benson, 1956[8] – dolina górnej Luangwy, wschodnia Zambia[4] (między równoleżnikami 11°45'S i 12°37'S[9])
- P. d. mosambicus van Someren, 1921[10] – północno-wschodnia Zambia i północny Mozambik[4], Zanzibar i Pemba[9]
- P. d. diffusus (A. Smith, 1836[3]) – zachodnia i południowa Angola na wschód po południowo-zachodnią i południową Zambię, na południe po Namibię (poza północno-zachodnią częścią), Botswanę, zachodnie Zimbabwe i zachodnią Południową Afrykę (z wyjątkiem większości południowo-zachodniej części)[4]; zasięg w drugiej połowie XX wieku poszerzał się, pod koniec lat 80. sięgał równoleżnika 32°S na północy i na zachód po południk 23°E[9]
- P. d. stygiceps Clancey, 1954[11] – południowo-wschodnia Zambia, południowe Malawi, północne i wschodnie Zimbabwe, centralny i południowy Mozambik, północno-wschodnia i wschodnia Południowa Afryka, Eswatini i Lesotho[4]
Morfologia
Długość ciała wynosi 15–16 cm, masa ciała 20–29,6 g[4] według autorów HBW; inne źródło podaje średnią masę ciała 25,3 g i zakres 15–39,5 g (dane na podstawie pomiarów 219 osobników z Prowincji Przylądkowej Wschodniej)[12]. Wymiary szczegółowe:
Podgatunek | Płeć | n | Długość skrzydła [mm] | Długość górnej krawędzi dzioba [mm] | Długość ogona [mm] | Długość skoku [mm] |
---|---|---|---|---|---|---|
P. d. luangwae | Samce | 7[8] | 74–82 | 10,5–11,5 | – | – |
1[8] | 77 | 11 | 59 | 18 | ||
Samice | 7[8] | 72–79 | 10–12 | – | – | |
P. d. mosambicus | nn | 6[10] | 75–83 | – | – | – |
P. d. diffusus | Samce | nn[9] | 79–86 (a) 83–88 (b) | 13,5–15,8 | 55–65 | 16–19 |
Samice | nn | 73–82 (a) 79–82 (b) | 13,8–15 | |||
(a) – wymiary u osobników pochodzących z Namibii lub Angoli, (b) – wymiary u osobników pochodzących z Natalu. |
Ptaki obydwu płci upierzone są podobnie[9]; według wyników jednego z badań (prowadzonych w Namibii na P. d. diffusus) ustalenie płci jest niemożliwe po samym wyglądzie, nawet u ptaka trzymanego w ręce[13]. Czoło, ciemię, przód głowy i boki szyi jasnopopielate. Kantarek i obszar wokół oka, zachodzący nieco na pokrywy uszne, są ciemnoszare. Płaszcz i górna część grzbietu szarobrązowe, na barkówkach, w niższej części grzbietu i kuprze barwa ta przechodzi w czerwonobrązową lub jasnokasztanową. Pokrywy nadogonowe brązowe, niekiedy z jasnymi płowobrązowymi krawędziami. Ogon dość długi, prostokątny, jest obrzeżony jasnobrązowo. Pokrywy skrzydłowe mniejsze i nasada średnich mają identyczną barwę jak barkówki i są czerwonobrązowe. Końcówki wewnętrznych pokryw skrzydłowych średnich mają szerokie białe krawędzie, a niekiedy są całkowicie białe. Pokrywy skrzydłowe większe ciemnobrązowe z szerokimi jasnokasztanowymi krawędziami. Skrzydełko i pokrywy pierwszorzędowe ciemnobrązowe z wąskimi płowobrązowymi krawędziami. Lotki ciemnobrązowe, te I rzędu z szerokimi brązowymi lub płowobrązowymi krawędziami, te II i III rzędu – z szerszymi. Broda i gardło białe, kontrastujące z szarą piersią i bokami i nieco jaśniejszym brzuchem, okolicami kloaki i pokrywami podogonowymi. Dziób krótki i gruby, szczęka i żuchwa nieco wygięte. W sezonie lęgowym ma barwę czarną lub bardzo ciemnobrązową, poza nim – szarobrązową z żółtą nasadą żuchwy[9] (inne źródło opisuje go jako barwę rogową w różowawym odcieniu[14]). Nogi i stopy szarobrązowe, czasem nieco różowawe[9]. Tęczówka brązowa[15].
Przedstawiciele podgatunku P. d. mosambicus wyróżniają się ciemniejszym i intensywniejszym ubarwieniem. Osobniki z podgatunku P. d. luangwae cechują się upierzeniem pośrednim między wróblem siwogłowym a P. d. diffusus. Względem wróbli bladych innych podgatunków są mniejsze i mają delikatniejsze dzioby. Reprezentanci P. d. stygiceps mają ciemniejsze upierzenie, które u wróbli bladych różni się w poszczególnych środowiskach zgodnie z regułą Glogera[9].
Ekologia i zachowanie
Wróble blade zasiedlają głównie otwarte zadrzewienia akacji, często w pobliżu ludzkich siedlisk. Choć odwiedzają same zabudowania, nie są tak związane z ludźmi jak wróble siwogłowe. Prawdopodobnie wynika to z nachodzenia się ich zasięgu z tym wróbli czarnogłowych (P. melanurus), które są lepiej przystosowane do ludzkich siedlisk i rywalizują z wróblami bladymi o miejsca lęgowe[9]. Pierwotnym środowiskiem życia wróbli bladych były skupiska akacji i szerokolistnych drzew oraz inne formacje z udziałem drzew (między innymi miombo). Zajęcie przez nie innych środowisk wynika głównie z komensalizmu z ludźmi i przystosowania się do życia wśród obcych roślin w ich siedliskach[16]. Pojawiają się między innymi na obrzeżach plantacji[17] i w ogrodach[13]. W Malawi na południe od jeziora Niasa wróble blade występują niemal wyłącznie w zadrzewieniach Colophospermum mopane, podobnie jak w dolinie rzeki Luangwa[9].
Przeważnie wróble blade przebywają w parach, choć poza sezonem lęgowym mogą łączyć się w małe stada; prawdopodobnie są to głównie grupy rodzinne. To dość skryte ptaki. Podczas żerowania dołączają się do wróbli domowych (P. domesticus) i czarnogłowych, lecz są to ich konkurenci przy zajmowaniu miejsc gniazdowania[9]. Współwystępują także z wróblami rdzawymi (P. motitensis)[16]. Wróble blade żerują na ziemi, poza tym większość czasu spędzają na drzewach[9]. Prócz skakania również chodzą[9][14], co jest nietypowe dla wróbli ogółem[9]. Prowadzą osiadły tryb życia, podejmują najwyżej lokalne wędrówki[9][4]. Pożywieniem wróbli bladych są nasiona roślin zielnych (w tym traw; poza tym nasiona Alternanthera i Boerhavia repens[17]) i owady[9], zjadają również pąki i jagody[4] (kolcowój, Lycium i Ficus bussei[17]). Przynajmniej do końca lat 90. XX wieku nie zbadano dokładnie składu pokarmu tych ptaków. Obserwowano, jak spijają nektar z aloesów dwóch gatunków[9] – Aloe marlothii i Aloe greatheadii[17].
Wróble blade są raczej cichymi ptakami. Ich głos kontaktowy (tu, podobnie jak inne dźwięki, podany w transkrypcji anglojęzycznej) to powtarzane chirp lub chirrup, miększy i bardziej melodyjny niż ćwierkanie wróbli domowych. Serie różnorodnych głosów zwykle będących kontaktowymi mogą zostać połączone, tworząc pieśń[9] prostą i powolną[14]. McLean (1984) zapisał ją jako chirrip cheeu chiriritit cheeu; pieśń ma być metalicznie brzmiąca, wydawana cieńszym i wyższym głosem niż podobne dźwięki u wróbli innych gatunków[9]. W locie wróble blade odzywają się nosowym zeeec lub zeeut. Alarmują krótkim (około 0,5 s) trajkoczącym głosem zapisywanym przykładowo jako churrit'ti'tit[14].
Pierzenie następuje po sezonie lęgowym. Na Zanzibarze jest to okres od lipca do listopada[9].
Lęgi
Lęgi stwierdzano we wszystkich miesiącach roku, pora ich wyprowadzania odpowiada lokalnemu występowaniu deszczów[4]. Szczytowa aktywność lęgowa przypada na lato. W południowej części Afryki Południowej ma ona wyraźniej sezonowy charakter niż w północno-wschodniej części tego regionu[16]. W Malawi lęgi odnotowywano od grudnia do lipca, w Zambii – od stycznia do kwietnia, w Zimbabwe – od września do maja (okazjonalnie czerwca), w Mozambiku – od października do marca, w Południowej Afryce – od listopada (okazjonalnie od września) do marca[9], w Namibii – od stycznia do marca[13]. Na Pembie, Mafii i Zanzibarze lęgi stwierdzano w marcu i lipcu[9]. Przeważnie w roku wyprowadzane są dwa lęgi[18].
Wróble blade gniazdują w zagłębieniach w drzewach lub budynkach[9] mieszczących się od 1 do 6 m nad ziemią[18]. Używają starych dziupli dzięciołów czy wąsali, a w budynkach – gniazd jerzyków (w tym jerzyków małych, Apus affinis[18]) i jaskółek. Miejsca na gniazdo często są wykorzystywane naprzemiennie z wróblami popielatymi i innymi ptakami gniazdującymi w dziuplach, jak sikory czarne (Melaniparus niger) i ametyszczaki (Cinnyricinclus leucogaster)[18]. Niekiedy zasiedlają wyjątkowo małe szczeliny, przykładowo puste wnętrza słupków ogrodzeniowych[9], nieużywanych rur[18], a raz odnotowano gniazdowanie w podwoziu wraku samochodu[13]. Gniazdo ma formę niedbale zbudowanej masy traw[9] z domieszką łodyg roślin zielnych i płatków kwiatów[17]. Wyściółkę stanowią pióra, wełna i sierść[9]. Bywa ona tak rozrzucona po szczelinie z gniazdem, że przesłania całkowicie jego zawartość[18][13]. W budowie gniazda biorą udział obydwa ptaki z pary[9].
Zniesienie liczy zazwyczaj od 3 do 5 jaj[9]. Jaja mają szarobrązową skorupkę intensywnie upstrzoną ciemnobrązowymi plamami[13]. Średnie wymiary to 19 na 14 mm[18]. Inkubacja trwa 11–14 dni[13], a jaja wysiadują obydwa ptaki z pary[18][13]. Pisklęta są karmione przez oboje rodziców[9][13]. Młode spędzają w gnieździe 16–19 dni, a po jego opuszczeniu, przez kolejne 14–21 dni są jeszcze zależne od rodziców[13]. Wróble blade bywają gospodarzami kukułeczek pstrych (Chrysococcyx caprius)[17].
Status i zagrożenia
IUCN nieprzerwanie od 1988 (stan w 2019) uznaje wróbla bladego za gatunek najmniejszej troski. BirdLife International ze względu na brak widocznych zagrożeń uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie stabilny[7]. W latach 1940–2004 stwierdzono znaczną i gwałtownie przebiegającą ekspansję zasięgu w Południowej Afryce. W 2004 proces ten trwał nadal i obejmował poszerzanie zasięgu w Prowincji Przylądkowej Zachodniej[12]. Pod koniec lat 90. XX wieku w Południowej Afryce gatunek określano jako niemal wszędobylski[16]. W Eswatini gęstość rozmieszczenia rzędu 51 osobników/100 ha[4] (dane bez podanej daty, dostęp 2019).
Przypisy
- ↑ Passer diffusus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ Passer diffusus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ a b c A. Smith: Report of the expedition for exploring Central Africa from the Cape of Good Hope June 23, 1834 under the superintendence of Dr. A. Smith. Cape Town: 1836, s. 50.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Summers-Smith, D.: Southern Grey-headed Sparrow (Passer diffusus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-08-24].
- ↑ a b Frank Gill & David Donsker: Old World sparrows, snowfinches, weavers. IOC World Bird List (v9.2), 22 czerwca 2019. [dostęp 2019-08-23].
- ↑ Ernst Mayr & James C. Greenway (red.): Check-list of birds of the world. T. 15. Cambridge, Massachusetts: Museum of Comparative Zoology, 1962.
- ↑ a b Southern Grey-headed Sparrow Passer diffusus. BirdLife International. [dostęp 2019-08-24].
- ↑ a b c d C.W. Benson. The relationship of Passer griseus (Vieillot) and Passer diffusus (Smith) with a description of a new race of the latter. „Bulletin of the British Ornithologists' Club”. 76, s. 38–42, 1956.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Denis Summers-Smith: The Sparrows. A study of the genus Passer. A&C Black [edycja cyfrowa: T & AD Poyser], 1988 [2010], s. 38–45. ISBN 978-1-4081-3823-6.
- ↑ a b van Someren, V.G.L.. Descriptions of new subspecies of African birds. „Bulletin of the British Ornithologists' Club”. 41, s. 114, 1921.
- ↑ Phillip Alexander Clancey , Miscellaneous taxonomic notes on African birds V, „Durban Museum Novitates”, 9, 4, 1954, s. 115–117 .
- ↑ a b L. Ward, Vincent & Oschadleus, Dieter & Upfold, Leshia. Southern Greyheaded Sparrows Passer diffusus range expansion in the Western Cape. „Afring News”. 33, s. 18–20, 2004.
- ↑ a b c d e f g h i j P.A. Bridgeford , Breeding biology of the Southern Grey-headed Sparrow in the Namib-Naukluft Park, Namibia, „Bird Numbers”, 1, 12, 2003, s. 31-40 [zarchiwizowane z adresu 2019-09-04] .
- ↑ a b c d Faansie Peacock , The Definitive Guide to Southern Africa's Little Brown Jobs, Pavo Publishing, s. 272–273, ISBN 978-0-620-68858-1 [zarchiwizowane z adresu 2019-09-04] .
- ↑ Shelley, George Ernest: The birds of Africa. T. 3. Londyn: 1902, s. 252–255.
- ↑ a b c d A.J.F.K. Craig , Southern Greyheaded Sparrow, [w:] Southern African Bird Atlas Project (SABAP2) [online], 1997, s. 542–543 [dostęp 2019-08-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-24] .
- ↑ a b c d e f Passer diffusus (Southern grey-headed sparrow), Biodiversity Explorer [dostęp 2019-09-03] .
- ↑ a b c d e f g h Warwick Rowe Tarboton: Guide to the nests and eggs of southern African birds. Struik, 2001, s. 241.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Autor: Alan Manson, Licencja: CC BY-SA 2.0
Southern Grey-headed Sparrow (Passer diffusus) non-breeding adult at Pietermaritzburg, South Africa
Autor: Derek Keats from Johannesburg, South Africa, Licencja: CC BY 2.0
Southern Grey-headed Sparrow Passer diffusus, Marakele National Park, South Africa. Strange behaviour looking into a barbet hole.