Wrona (szybowiec)

WS Wrona

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Warsztaty Szybowcowe w Warszawie
Konstruktor	Antoni Kocjan
Typ	szybowiec
Konstrukcja	drewniana
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1932
Wycofanie ze służby	1950
Liczba egzemplarzy	450
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	8,8 m
Wydłużenie	5,8
Długość	5,6 m
Wysokość	1,9 m
Powierzchnia nośna	13,2 m²
Masa
Własna	68 kg
Użyteczna	75 kg
Startowa	143 kg
Osiągi
Prędkość minimalna	45 km/h
Prędkość ekonomiczna	48 km/h
Prędkość optymalna	50 km/h
Prędkość min. opadania	1,2 m/s przy 48 km/h
Doskonałość maks.	11 (przy 50 km/h)
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska, Bułgaria, Estonia, Finlandia, Jugosławia, Palestyna

WS Wrona – polski szybowiec szkolny zbudowany w okresie międzywojennym.

Historia

Jadwiga Piłsudska podczas ćwiczeń na szybowcu Wrona-bis

Szybowiec „Wrona” był pierwszą konstrukcją jaką opracowano w nowo utworzonych Warsztatach Szybowcowych w Warszawie. Prototyp zbudowano na początku 1932 roku i na wiosnę na lotnisku mokotowskim w Warszawie oblotu dokonał Szczepan Grzeszczyk. Szybowiec przeszedł testy i został skierowany do produkcji seryjnej. Ponadto konstruktor udostępnił dokumentację (za opłatą 50 złotych za dokumentację i 20 zł za licencję), która pozwalała na budowanie szybowca przez lokalne kluby szybowcowe^[1]. Warsztaty Szybowcowe sprzedawały również materiały do budowy szybowca oraz gotowe elementy konstrukcyjne, które pozwalały ograniczyć pracę pasjonatów szybownictwa wyłącznie do montażu. W 1937 roku Instytut Techniki Szybownictwa i Motoszybownictwa opracował uzupełnioną dokumentację, w formie książkowej, o sposobie budowy, konserwacji i naprawy szybowca. W 1939 roku ITSiM wydał kolejny komplet rysunków technicznych szybowca, który sprzedawano w cenie 5 złotych^[2].

W 1934 roku powstała powiększona wersja szybowca oznaczona jako „Wrona-bis”. W nowej wersji zwiększono o 0,5 m rozpiętość skrzydeł, masa własna szybowca wzrosła do 75 kilogramów, co pozwoliło na wykonywanie na szybowcu lotów przez pilotów o masie ciała do 80 kg. Powierzchnia nośna wzrosła o 0,7 m² a wydłużenie płata zwiększyło się o 0,5 jednostki^[2].

Szybowiec Wrona-bis na tzw. „szubienicy” – naziemnym trenażerze

Popularność tej konstrukcji i zapotrzebowanie lokalnych ośrodków szybowcowych spowodowało, że produkcja licencyjna ruszyła również w Harcerskich Warsztatach Szybowcowych (gdzie zbudowano 23 egzemplarze), Śląskich Warsztatach Szybowcowych w Bielsku (wyprodukowano 40 egz.) oraz w Wojskowych Warsztatach Szybowcowych w Krakowie (zbudowano ponad 100 sztuk). Ponadto ok. 50 „Wron” i „Wron-bis” zbudowały lokalne koła szybowcowe na podstawie zakupionej dokumentacji. Łącznie w Polsce wyprodukowano ok. 450 egzemplarzy szybowca obu wersji^[3]. Na bazie udostępnionej dokumentacji tworzono też inne warianty szybowca. W czerwcu 1933 roku w Miejskim Ośrodku Szybowcowym w Warszawie przebudowano „Wronę” dostosowując ją do potrzeb szkolenia pilotów samolotowych. Przebudowa objęła dodanie osłony kabiny wykonanej ze sklejki i modyfikację podwozia. Tak przebudowany szybowiec został wykorzystany w tym samym roku w ramach kursu doświadczalnego na lotnisku mokotowskim^[1].

Szybowiec spodobał się za granicą i był produkowany na podstawie licencji w Estonii, Finlandii, Bułgarii, Jugosławii i Palestynie. W 1937 roku szybowiec został wykorzystany przez harcerską grupę szybowcową w Stanach Zjednoczonych do szkolenia Polonii amerykańskiej. Po zakończeniu szkolenia szybowiec pozostawiono w USA. Jeden lub dwa egzemplarze szybowca Wrona-bis zostały zamówione przez Egipt, ale nie zostały dostarczone^[4].

Szybowiec charakteryzował się dobrymi osiągami, miał odpowiednie do celów szkoleniowych doskonałość i opadanie. Pozwalało to na szkolenie pilotów kategorii A i B z wykorzystaniem nawet niewielkich wzniesień. Prosta konstrukcja nie przeszkadzała w wykonywaniu dłuższych lotów: w 1936 roku Piotr Mynarski wykonał na nim lot trwający 4 godziny^[5]. „Wrona” miała również wady. Nacisk na niską masę szybowca powodował uszkodzenia konstrukcji podczas lądowania, co zwiększała koszty użytkowania^[4]. Ponadto była czuła na działanie steru wysokości, po przeciągnięciu (zwłaszcza przez początkujących uczniów) łatwo wchodziła w korkociąg^[6].

W Instytucie Techniki Szybownictwa i Motoszybownictwa we Lwowie przeprowadzono badania „Wrony-bis” w tunelu aerodynamicznym Laboratorium Aerodynamicznego Politechniki Lwowskiej, które wykazały, że problem tkwi w wyważeniu szybowca i w konstrukcji usterzenia^[2]. Ster wysokości miał za dużą powierzchnię, a statecznik poziomy za małą. W celu usunięcia wady sprawdzono na szybowcu testowym trzy projekty przebudowy, testy prowadzono w Bezmiechowej. Pierwszy wariant przebudowy obejmował przekonstruowanie usterzenia oraz umieszczenie na nim mechanizmy różnicowego wychyleń steru. Ciężaru mechanizmu różnicowego wymusił zastosowanie przeciwwagi z przodu szybowca o masie 17 kilogramów, co było niepraktyczne i spowodowało rezygnację z tego projektu^[7].

Szybowiec Wrona-bis ze slotami

Drugi rozwiązanie polegało ma zastosowaniu poprawionego usterzenia i umieszczeniu mechanizmu różnicowego przed środkiem ciężkości szybowca. Wyeliminowało to nadmierną czułość steru wysokości, ale ster reagował z niewielkim opóźnieniem. Wyeliminowało to też wchodzenie szybowca w korkociąg. Na bazie drugiego rozwiązania badano w Bezmiechowej trzecią wersję zmian polegającą na dodaniu stałych slotów. Szybowiec miał nieznacznie skuteczniejsze lotki, ale jego doskonałość uległa poważnemu pogorszeniu, zwiększyła się również prędkość opadania. Uznano zastosowanie slotów za niepraktyczne i nie wdrożono na egzemplarzach seryjnych. Instytut Techniczny Lotnictwa 20 października 1938 roku orzeczeniem Nr 770-36/BL/1938 dopuścił do użytku wersję drugą^[7], została opracowana dokumentacja niezbędna do modyfikacji szybowców, którą udostępniono użytkownikom szybowca^[8].

Wrona w zbiorach Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

W momencie wybuchu II wojny światowej w użyciu było ok. 400 egzemplarzy „Wron-bis”. Część szybowców podczas kampanii wrześniowej uległa zniszczeniu, pozostałe zostały przejęte przez okupantów. Dwanaście zostało przekazane przez Niemcy lotnictwu Słowacji, gdzie były użytkowane pod nazwą „Vrana”^[9]. W 1942 roku na Wronach w Palestynie szkolili się Polacy. Jedna palestyńska Wrona zachowała się w Israel Air Force Museum w Chacerim^[10]. Jeden egzemplarz „Wrony” o numerze fabrycznym 127 został przechowany przez okres okupacji w zabudowaniach starej kopalni ropy naftowej Mac Allan w Krośnie^[11]. Po zakończeniu działań wojennych został wyremontowany w Instytucie Szybownictwa w Bielsku, 18 grudnia 1947 roku otrzymał znaki rejestracyjne SP-447. Został wykorzystana w 1948 roku do prób porównawczych z szybowcem IS-3 ABC. Na początku 1950 roku szybowiec został skreślony z rejestru statków powietrznych. Został przekazany do Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie^[10].

Konstrukcja

Jednomiejscowy szybowiec szkolny w układzie zastrzałowego górnopłatu o konstrukcji drewnianej.

Kadłub dwuczęściowy, składający się ze skrzynki i kratownicy. Na przodzie skrzynki znajdowało się miejsce pilota wyposażone w siodełko, drążek sterowy, orczyk i hak startowy. Kratownicowa część kadłuba była usztywniona w płaszczyźnie poziomej naciągami mocowanymi do skrzydeł^[12].

Płat o obrysie prostokątnym, dwudzielny, dwudźwigarowy, wyposażony w lotki o napędzie linkowym. Do pierwszego dźwigara kryte sklejką, dalej płótnem. Podparty dwoma parami drewnianych zastrzałów. We „Wronie-bis” wprowadzono usztywnienie przednich zastrzałów wspornikami rurkowymi^[12].

Usterzenie krzyżowe, statecznik pionowy kryty sklejką. Do niego był zamocowany dwudzielny statecznik poziomy, również kryty sklejką. Powierzchnie sterowe kryte płótnem, napęd sterów linkowy^[2].

Podwozie jednotorowe złożone z dwóch amortyzowanych krążkami gumowymi płóz z drewna jesionowego zamontowanych pod skrzynką oraz płozy ogonowej^[2].

Malowanie

Elementy drewniane konstrukcji były malowane lakierem bezbarwnym, powierzchnie płócienne były w kolorze cellonu i pokryte lakierem bezbarwnym^[12].

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
• Rudolf Matz, Bronisław Łopatniuk. Poprawiona Wrona-bis. „Skrzydlata Polska”. 7/1939, lipiec 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Zdzisław Gryglicki. „Wrona”. Szybowiec szkolny „Wrona”. „Skrzydlata Polska”. 50/1956, 99 grudnia 1956. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Andrzej Morgała. Nie tylko z szachownicą. Pierwsze szybowce w Polsce po roku 1945. „Lotnictwo z szachownicą”. 25(5/2007), 2005. Wrocław: Wydawnictwo Sanko. ISSN 1643-5702. OCLC 69537539. 
• Andrzej Olejko: Kurs bojowy Słowacja 1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2007. ISBN 978-83-7441-475-3. OCLC 169611162.