Wschodnia Jerozolima

Mapa Wschodniej Jerozolimy

Wschodnia Jerozolima (hebr. ‏מִזְרָח יְרוּשָׁלַיִם‎ trb. Mizrach Jeruszalajim, arab. ‏القدس الشرقية‎, trl. Al-Quds aš-Šarqiyya, trb. Al-Kuds asz-Szarkijja) – północno-wschodnia i wschodnia część Jerozolimy, która podczas wojny izraelsko-arabskiej (1948) została zajęta przez Jordańczyków, a podczas wojny sześciodniowej (1967) zajęta przez Izraelczyków; obejmuje obszar Starego Miasta z najświętszymi miejscami judaizmu, chrześcijaństwa i islamu.

Po 1967 obszar Wschodniej Jerozolimy został włączony do obszaru administracyjnego Jerozolimy. Przed 1967 Wschodnia Jerozolima zajmowała powierzchnię około 6,4 km², obecnie po rozszerzeniu obszaru osiedli podmiejskich zajmuje powierzchnię około 70 km².

Historia

29 listopada 1947 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło rezolucję nr 181 o podziale Mandatu Palestyny na dwa państwa: żydowskie i arabskie. Plan ONZ przewidywał utworzenie z Jerozolimy strefy międzynarodowej, która nie byłaby częścią żadnego państwa[1]. Jednak podczas wojny o niepodległość w 1948 walki izraelsko-arabskie objęły teren miasta, które w ten sposób zostało podzielone pomiędzy walczącymi stronami. Wschodnia Jerozolima została zajęta przez Jordańczyków, a Zachodnia Jerozolima przez Izraelczyków.

Po zdobyciu Starego Miasta Jordańczycy wyrzucili z zajętej części miasta prawie wszystkich Żydów. Równocześnie starano się zniszczyć wszystkie ślady żydowskiego dziedzictwa w Jerozolimie, wyburzając znaczną część Dzielnicy Żydowskiej z zabytkowymi synagogami. Sprofanowano starożytny cmentarz żydowski na Górze Oliwnej, a nagrobki użyto do budowy dróg i placów. Zniszczone zostały także żydowskie wioski Atarot i Newe Ja’akow, położone na północ od Jerozolimy (po 1967 tereny te stały się dzielnicami miasta). Jednocześnie do Wschodniej Jerozolimy napłynęły tysiące arabskich uchodźców ze zniszczonych arabskich wiosek[2].

W 1950 Wschodnia Jerozolima razem z Zachodnim Brzegiem zostały włączone w terytorium Jordanii. Jednakże aneksja Zachodniego Brzegu została uznana jedynie przez Wielką Brytanię, która nie zaakceptowała aneksji Wschodniej Jerozolimy. Pod jordańskim panowaniem poważnie zmalało znaczenie miasta, ponieważ utraciło ono powiązania handlowe z wybrzeżem Morza Śródziemnego. Spowodowało to spadek liczby ludności, a wielu kupców i przedsiębiorców przeniosło się do Ammanu. Z drugiej strony Wschodnia Jerozolima pozostawała ważnym ośrodkiem życia religijnego islamu. W 1960 Jordania ogłosiła Wschodnią Jerozolimę swoją drugą stolicą, jednak Stany Zjednoczone i wiele innych państw nie zaakceptowały tego[3]. W latach 60. XX wieku nastąpiło pobudzenie gospodarcze Wschodniej Jerozolimy. Rozwijała się turystyka i rosła liczba pielgrzymów przybywających do świętych miejsc swoich religii, jednak Żydzi mieli zamknięty dostęp do Starego Miasta[4].

W 1966 rząd Jordanii zaakceptował plan poszerzenia obszaru Wschodniej Jerozolimy o tereny okolicznych miasteczek i wiosek, które miały być zintegrowane w jeden obszar metropolitalny. Do realizacji tego planu jednak nie doszło, ponieważ podczas wojny sześciodniowej w 1967 Izraelczycy zajęli Zachodni Brzeg ze Wschodnią Jerozolimą. Izrael zrealizował własną koncepcję poszerzenia terytorium Jerozolimy, łącząc Zachodnią Jerozolimę ze Wschodnią Jerozolimą (6,4 km²) i dodatkowo przyłączając do miasta obszar 64 km² okolicznych miasteczek i wsi[5]. Te działania pominęły kilka podmiejskich dzielnic Wschodniej Jerozolimy i doprowadziły do podzielenia kilku wiosek. Izraelskie władze pozostawiły święte miejsca Islamu (Wzgórze Świątynne z meczetami) pod kontrolą muzułmańskiego Waqfu. Podczas pracy związanych z odbudową Dzielnicy Żydowskiej wyburzono wiele domów, tworząc plac przy Zachodnim Murze.

Po wybuchu palestyńskiego powstania Intifady Izraelczycy podjęli decyzję o budowie bariery bezpieczeństwa, która oddzieliła Wschodnią Jerozolimę od terytorium Autonomii Palestyńskiej. W wielu miejscach mur podzielił podmiejskie dzielnice oraz wioski. Budowa bariery wywołała wiele dyskusji i kontrowersji na całym świecie.

Status Jerozolimy

Status Jerozolimy
konflikt izraelsko-arabski
Ilustracja
Izrael i członkowie Ligi Arabskiej
Czas

15 maja 1948 – nadal

Miejsce

Jerozolima

Terytorium

Izrael/Palestyna

Strony konfliktu
 Izrael Palestyna
Państwa Arabskie

30 czerwca 1980 izraelski parlament Kneset uchwalił ustawę Podstawowe Prawo Jerozolimy, która stwierdza, że zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela, co oznacza, że jest ona siedzibą prezydenta, parlamentu, rządu i Sądu Najwyższego oraz że święte miejsca wszystkich religii są tu nietykalne, a Izrael zobowiązuje się zapewnić swobodny dostęp do nich. Społeczność międzynarodowa nie uznaje tego aktu i ambasady większości państw znajdują się w Tel Awiwie.

Roszczenia do Wschodniej Jerozolimy zgłaszają Palestyńczycy, uznający ją za stolicę ich przyszłego, niepodległego państwa. Konstytucja Organizacji Wyzwolenia Palestyny z 1968 roku określiła Jerozolimę jako „siedzibę OWP”. Spór o status Jerozolimy jest jednym z powodów konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

W grudniu 2017 prezydent Donald Trump oficjalnie uznał Jerozolimę za stolicę Izraela i wydał Departamentowi Stanu polecenie rozpoczęcia procedury przenoszenia amerykańskiej ambasady do tego miasta, na mocy uchwalonej w 1995 ustawy o ambasadzie w Jerozolimie[6][7][8].

Opis dzielnicy

Wschodnia Jerozolima w rzeczywistości jest położona w północnej i północno-wschodniej części Jerozolimy, na północ od murów Starego Miasta. Jej granice wyznaczają na południu mury miejskie starówki oraz położone przy nich bulwary Hatzanhanim i Suleiman. Wschodnią granicę wyznacza Góra Skopus. W północno-wschodniej części dzielnicy znajduje się Ha-Moszawa ha-Amerika’it, zbudowana w latach 80. XIX wieku. Ha-Moszawa ha-Amerika’it została założona przez chrześcijan z Ameryki Północnej i do tej pory zachowała swój zdecydowanie zachodni charakter. Znajduje się tutaj konsulat Stanów Zjednoczonych oraz siedziba YMCA. Zachodnią granicę wyznacza dzielnica ortodoksyjnych Żydów, Me’a Sze’arim.

Najważniejsze budynki

Muzea

  • Muzeum Rockefellera – mieści jeden z najbogatszych zbiorów archeologicznych w Jerozolimie.
  • Instytut Sztuki Islamskiej – prezentuje eksponaty sztuki islamskiej, w tym tkaniny, biżuterię, przedmioty świąteczne i inne.
  • Muzeum Holocaustu – znajduje się na wzgórzu Syjon. Posiada bogatą kolekcję literatury antysemickiej.

Kościoły

Inne obiekty

  • Jaskinie Zedechiasza – system podziemnych tuneli o długości około 200 m, ciągnący się przy murach Starego Miasta. Według legendy, podczas podboju Jerozolimy przez babilończyków, w jaskiniach ukrywał się Zedechiasz z setkami Żydów.
  • Grobowce Królów – zespół katakumb z I wieku. Sarkofagi z grobów znajdują się obecnie w muzeum w Luwrze, w Paryżu.
  • Miasto Dawida – rozległe stanowisko archeologiczne położone na wzgórzu Ofel. Utworzono tutaj Ogród Archeologiczny Ofel.
  • Getsemani – ogród oliwny, będący domniemanym miejscem nocnej modlitwy Jezusa Chrystusa przed ukrzyżowaniem.
  • Kościół Grobu Najświętszej Marii Panny – podziemna krypta położona u podnóża Góry Oliwnej.
  • Grób w Ogrodzie – kontrowersyjne, domniemane (w opinii niektórych protestantów i anglikanów) miejsce śmierci i pochówku Jezusa.

Inne miejsca

  • Góra Oliwna – jest położona na wschód od Wzgórza Świątynnego. Większość tutejszych gruntów wykupiły różne instytucje kościelne. Dlatego wybudowano tutaj liczne kościoły chrześcijańskie.
  • Dolina Cedronu – dolina pomiędzy Wzgórzem Świątynnym a Górą Oliwną. Jej dnem w porze deszczowej płynie potok Nahal Kidron. Znajdują się tutaj liczne groby postaci biblijnych oraz zamożnych Żydów.
  • Góra Skopus – na jej szczycie znajduje się Uniwersytet Hebrajski oraz szpital Hadassah.
  • Wzgórze Amunicyjne – położone na północno-wschodnim skraju miasta wzgórze było wykorzystywane przez wojsko jordańskie jako stanowisko artylerii. Podczas wojny sześciodniowej w 1967 Izraelczycy zdobyli wzgórze, tracąc w walce 183 żołnierzy. Na wzgórzu utworzono muzeum-pomnik, ukazujący pole bitwy z 1967 roku, z zachowanym podziemnym punktem dowodzenia Jordańczyków.

Zobacz też

Przypisy

  1. The United Nations: Considerations Affecting Certain of the Provisions of the General Assembly Resolution on the „Future Government of Palestine”: The City of Jerusalem (ang.). [dostęp 2008-06-10].
  2. Raphael Israeli: Jerusalem Divided: the armistice regime, 1947-1967. Routledge, 2002, s. 118.
  3. H. Eugene Bovis: The Jerusalem Question, 1917-1968. Stanford: Hoover Institution Press, 1971, s. 99. ISBN 0-8179-3291-7.
  4. Martin Gilbert: Jerusalem in the Twentieth Century. Pilmico, 1996, s. 254.
  5. British Broadcasting Corporation: Israel & the Palestinians: Key Maps (ang.). [dostęp 2008-06-16].
  6. Jerusalem Embassy Act of 1995. gpo.gov. [dostęp 2017-12-07].
  7. Donald Trump to recognise Jerusalem as Israel's capital and move US embassy (ang.). theguardian.com. [dostęp 2017-12-07].
  8. Trump officially recognizes Jerusalem as Israel's capital, orders embassy move for US (ang.). foxnews.com. [dostęp 2017-12-07].

Media użyte na tej stronie

Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Emblem of Jerusalem.svg
Emblem of Jerusalem designed by graphic designer/typographer Eliyahu Koren.
EastJerusalemMap-en.svg
Autor: Doron, Chabacano, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Map of Jerusalem:
 
West Jerusalem and Mount Scopus
 
1949 armistice line
 
Old City, fully annexed by Israel
 
East Jerusalem, occupied Arab areas, annexed by Israel
 
Pre-1967 municipal boundary
 
East Jerusalem, Jewish colonies, annexed by Israel
 
Current Israelian extended boundary of the municipality and of the district of Jerusalem
 
West Bank, Jewish colonies in the new district of Samaria and Judea (zone C)
 
West Bank, occupied Arab areas (zone A, partially controled by the Palestinian National Authority)
Flag of the Arab League.svg
A green flag with a white inscription above a crescent moon with horns upwards, all within a circle of chain and all around a white wreath with a ribbon at the base. Proportion 2:3 reported in Pavillons nationaux et marques distinctives. FOTW