Wstężyk gajowy

Wstężyk gajowy
Cepaea nemoralis[1]
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Podtyp

muszlowce

Gromada

ślimaki

Podgromada

płucodyszne

Rząd

trzonkooczne

Nadrodzina

Helicoidea

Rodzina

ślimakowate

Rodzaj

Cepaea

Gatunek

wstężyk gajowy

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
Status iucn3.1 LC pl.svg

Wstężyk gajowy, ślimak gajowy (Cepaea nemoralis) – gatunek synantropijnego, roślinożernego ślimaka lądowego z rodziny ślimakowatych (Helicidae), jeden z bardziej pospolitych gatunków ślimaków i jeden z trzech wstężyków występujących w Polsce.

Występuje w zachodniej i środkowej Europie, introdukowany w Ameryce Północnej, gdzie stał się gatunkiem inwazyjnym. W Polsce występuje na Dolnym Śląsku, Małopolsce, Pomorzu i Wielkopolsce. Spotykany często w ogrodach, w parkach, na cmentarzach – zwykle wśród krzewów.

Muszla tego ślimaka, w zarysie kulista, ze stożkowato wzniesionymi skrętami, ma bardzo duże zróżnicowanie barwne – opisano kilkadziesiąt odmian barwnych[3]. Spotyka się osobniki o muszlach żółtych z ciemnymi paskami, różowych, aż po osobniki o muszli czerwonobrunatnej lub ciemnobrązowej z żółtymi paskami lub bez pasków. Dorosłe osobniki wstężyka gajowego w przeciwieństwie do wstężyka ogrodowego mają ciemnobrązową lub czarną wargę otaczającą otwór muszli.

Wysokość muszli wynosi 17–20 mm, szerokość 21–27 mm[3].

Żywią się glonami i roślinami zielnymi, zwłaszcza ich obumarłą tkanką.

Wstężyki gajowe są jadalne, ale rzadko spożywane przez ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i różnie oceniane walory smakowe[4]. Naturalnym wrogiem wstężyków jest drozd śpiewak, który żywi się nimi – małe połyka w całości, a większym rozbija skorupki o twarde podłoże, po czym zjada ciało mięczaka[5].

Polskie ślimaki gajowe

  • W rozpoznawaniu gatunku liczy się kształt muszli

    W rozpoznawaniu gatunku liczy się kształt muszli

  • oraz ciemnobrązowa warga (pasek wokół otworu).

    oraz ciemnobrązowa warga (pasek wokół otworu).

  • Gdy robi się zbyt gorąco, ślimak wciąga ciało do środka muszli, a otwór otacza błonką zabezpieczającą ciało przed wysychaniem.

    Gdy robi się zbyt gorąco, ślimak wciąga ciało do środka muszli, a otwór otacza błonką zabezpieczającą ciało przed wysychaniem.

  • Za chwilę skręt ciała pozwoli ślimakowi stanąć na nodze.

    Za chwilę skręt ciała pozwoli ślimakowi stanąć na nodze.

  • Cepaea nemoralis

    Cepaea nemoralis

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Cepaea nemoralis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ Cepaea nemoralis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  3. ↑ a b Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.
  4. ↑ Man and Mollusc's Data Base of Edible Molluscs – Helicidae (ang.)
  5. ↑ Andrzej Kruszewicz: Ptaki Polski. 2, Wróblowe - ptaki śpiewające. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 83-7073-455-3.

Media użyte na tej stronie