Wstrząs

Wstrząs
commotus
ilustracja
ICD-10

R57.0
Wstrząs kardiogenny

ICD-10

R57.1
Wstrząs hipowolemiczny

ICD-10

R57.2
Wstrząs septyczny

ICD-10

T79.4
Wstrząs urazowy

ICD-10

T78.0
Wstrząs anafilaktyczny wskutek reakcji na pożywienie

ICD-10

T80.5
Wstrząs anafilaktyczny wywołany surowicą

ICD-10

T88.6
Wstrząs anafilaktyczny wskutek niekorzystnego efektu leczniczego leku prawidłowo podanego

ICD-10

T78.2
Wstrząs anafilaktyczny, nieokreślony

ICD-10

T81.1
Wstrząs w trakcie lub będący wynikiem zabiegu, niesklasyfikowany gdzie indziej

ICD-10

T88.2
Wstrząs wskutek znieczulenia

ICD-10

O08.3
Wstrząs w następstwie poronienia, ciąży pozamacicznej i zaśniadu groniastego

ICD-10

O75.1
Wstrząs w czasie lub w następstwie czynności porodowej i porodu

ICD-10

T75.4
Wstrząs wskutek działania prądu elektrycznego

ICD-10

T75.0
Wstrząs wskutek rażenia piorunem

ICD-10

R57.9
Wstrząs, nieokreślony

Wstrząs (ang. shock, łac. commotus) – nagły kliniczny stan zagrożenia życia, w którym na skutek dysproporcji między zapotrzebowaniem a dostarczeniem odpowiedniej ilości tlenu i substancji odżywczych do komórek organizmu dochodzi do upośledzenia funkcji i niewydolności wielu narządów. Może mieć różne przyczyny, jednak przebieg w większości przypadków jest podobny i ma podobne skutki – może prowadzić do utraty przytomności, niewydolności wielonarządowej, a nawet zgonu.

Rodzaje wstrząsu

Kliniczny podział wstrząsu

Z klinicznego punktu widzenia opisuje się następujące rodzaje wstrząsu[1]:

Patofizjologiczny podział wstrząsu

  • Kardiogenny – niski wyrzut w chorobach serca. Pozawałowy, w niewydolności serca, w arytmiach.
  • Hipowolemiczny – spadek objętości krwi. Krwotoczny, urazowy, pooperacyjny, oparzeniowy, z utraty płynów.
  • Dystrybucyjny – naczyniowy lub niskooporowy. Neurogenny, anafilaktyczny, septyczny.
  • Obturacyjny – utrudnienie przepływu krwi. W odmie prężnej, w zatorach płucnych, guzach i tamponadzie serca.

Etapy

Początkiem każdego wstrząsu, niezależnie od pochodzenia, jest spadek ciśnienia krwi, a więc także ukrwienia narządów. Reakcję organizmu na utrzymujące się niedotlenienie tkanek można podzielić zależnie od stopnia zaawansowania wstrząsu na 4 etapy.

  1. Wyrównanie – utrata 25% objętości krwi. Organizm uruchamia mechanizmy kompensujące hipotensję. Gdy baroreceptory w ścianach tętnic rejestrują spadek ciśnienia, następuje wyrzut adrenaliny i noradrenaliny z następczym skurczem naczyń krwionośnych i przyspieszeniem rytmu serca. Występuje euforia i podwyższenie progu bólowego.
  2. Centralizacja – krążenie przesuwa się w stronę narządów chronionych (serce, płuca, mózg) kosztem ukrwienia skóry, przewodu pokarmowego i mięśni. Występuje bladość powłok, oziębienie i poty.
  3. Zmiany metaboliczne – jest to faza zagrażająca życiu. W wyniku ciągłego niedoboru tlenu mitochondria nie syntetyzują ATP, pojawią się też dysfunkcje łańcucha oddechowego, w wyniku czego rośnie liczba uwalnianych wolnych rodników, które uszkadzają błonę komórkową i inne organella. Komórki niedotlenione przechodzą na metabolizm beztlenowy, którego produktem jest kwas mlekowy powodujący kwasicę metaboliczną. Wskutek zastoju krążenia (wazomocja) nasilają się procesy agregacji.
  4. Faza nieodwracalna – występuje krytyczne obniżenie ciśnienia tętniczego, bradykardia, agregacja erytrocytów, agregacja płytek krwi i wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (DIC). Dochodzi do obrzęku płuc i skąpomoczu.

Należy zwrócić uwagę, że wstrząs jest złożonym i ciągłym procesem, nie ma wyraźnych granic między poszczególnymi etapami.

Objawy ogólne

Mimo że każdy rodzaj wstrząsu charakteryzuje się odrębnym zespołem objawów, można wyszczególnić objawy wspólne[3]:

Postępowanie ogólne

Każdy rodzaj wstrząsu wymaga odrębnego postępowanie leczniczego. Leczenie wstrząsu zawsze jednak opiera się o te same podstawowe elementy[3]:

  • zapewnienie prawidłowej wentylacji,
  • podawanie tlenu,
  • ochrona przed utratą ciepła,
  • podawanie płynów,
  • regulacja układu krążenia w razie nieskutecznej płynoterapii,

Różnicowanie rodzajów wstrząsu

Zespół objawów i postępowanie lecznicze zależne od rodzaju wstrząsu[1]:

Różnicowanie rodzajów wstrząsu.
Rodzaj wstrząsuObjawyLeczenie[4]
Wstrząs hipowolemiczny
  1. szybkie podanie 250–1000 ml roztworu koloidowego (np. dekstran) aż do wzrostu OCŻ do wartości 15 mm Hg
  2. kontynuowanie płynoterapii z uwzględnieniem krystaloidów
  3. przetoczenie masy KKCz, jeżeli Hb < 7 g/dl i wystąpią objawy niedotleniania i kwasicy
Wstrząs kardiogenny
  • pobudzenie
  • spadek ciśnienia skurczowego < 90/min
  • PCWP > 20 mmHg[5]
  • wysokie OCŻ
  • niski wskaźnik sercowy < 1,8 l/min/m²
  • skóra blada, chłodna, spocona
  • skąpomocz
Celem leczenia powinno być osiągnięcie PCWP ≥ 15 mm Hg ze wskaźnikiem sercowym > 2 l/min/m²[5]:
  1. tlen
  2. mechaniczne wspomaganie wentylacji
  3. wczesna rewaskularyzacjaPCI lub CABG
  4. leki inotropowe
    1. dopaminę w dawce < 3 µg/kg/min można podawać w celu poprawy czynności nerek
    2. dopaminę w większych dawkach lub dobutaminę w dawce 5–20 µg/kg/min – podawać by poprawić lub ustabilizować stan hemodynamiczny
Wstrząs septyczny
  1. leczenie przyczynowe i leczenie posocznicy
  2. tlen do osiągnięcia OCŻ 8–12 mm Hg
  3. KKCz przy saturacji krwi żylnej SvO2 <70%
  4. dobutamina maks. 20 μg/kg/min
Wstrząs anafilaktyczny
  1. udrożnić drogi oddechowe, przerwać narażenie na czynnik wywołujący
  2. adrenalina i.m. 0,5 mg
  3. tlen
  4. płyny
  5. leki przeciwhistaminowe (np. klemastyna)
  6. GKS
  7. β2-mimetyki (np. salbutamol)
  8. dopamina, dobutamina
  9. glukagon
Wstrząs neurogenny
  • nagły spadek ciśnienia tętniczego
  • bradykardia
  • sucha, ciepła skóra
  • utrata odruchów rdzeniowych poniżej uszkodzenia
  • porażenie wiotkie
  • utrata przytomności
  1. prawidłowe ułożenie i stabilizacja kręgosłupa
  2. wentylacja
  3. krystaloidy i koloidy
  4. dopamina
  5. atropina
  6. stymulacja zewnętrzna i wewnętrzna

Podkreślenie – objaw różnicujący

Bibliografia

  • Andrzej Szczeklik (red): Choroby wewnętrzne : stan wiedzy na rok 2010. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2010, s. 140–143. ISBN 978-83-7430-255-5.
  • Kubler Andrzej (red.), Weinert Mark: Anestezjologia. Kraków: Elsevier Urban & Partner, 2008, s. 127–129. ISBN 978-83-60290-44-6.
  • Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała: Patologia znaczy słowo o chorobie. T. 1, Patologia ogólna. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2003. ISBN 83-88857-65-7.

Przypisy

  1. a b Kubler Andrzej (red.), Weinert Mark: Anestezjologia. Kraków: Elsevier Urban & Partner, 2008, s. 127-129. ISBN 978-83-60290-44-6.
  2. Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom II. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 1817. ISBN 83-7430-031-0.
  3. a b Andrzej Szczeklik (red): Choroby wewnętrzne : stan wiedzy na rok 2010. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2010, s. 140-143. ISBN 978-83-7430-255-5.
  4. Wojciech Noszczyk (red.): Chirurgia, tom I. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 72-75. ISBN 978-83-200-3983-2.
  5. a b dr med. Grzegorz Goncerz. Postępowanie w świeżym zawale serca z uniesieniem odcinków ST. Wytyczne European Society of Cardiology 2008. „Medycyna Praktyczna”. 2, 2009. 

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Versorgung eines Notfallpatienten.jpg
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Nallchen z niemieckiej Wikipedii, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Versorgung eines Notfallpatienten durch eine Rettungsmannschaft des Malteser Hilfsdienstes (Hinweis: Die Szenerie ist gestellt!)