Wszystko może się przytrafić

Wszystko może się przytrafić – polski inscenizowany film dokumentalny z 1995 w reżyserii Marcela Łozińskiego. Bohaterem filmu jest sześcioletni (w chwili powstawania filmu) Tomek Łoziński, syn reżysera. Tomek poznaje świat, przemierzając park na hulajnodze. Zatrzymuje się przy stojących wzdłuż parkowych alejek ławkach, rozmawiając z ludźmi w podeszłym wieku. Rozmawiając z nimi, przekonuje się o sprawach doczesnych: biedzie, samotności, nieuchronności śmierci, jaka rychło może dotknąć przepytywanych przezeń starszych przechodniów.

Wszystko może się przytrafić okazał się wielkim sukcesem artystycznym Marcela Łozińskiego. Film został nagrodzony Grand Prix Złotym Smokiem na Krakowskim Festiwalu Filmowym, a na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen otrzymał Wyróżnienie Jury Katolickiego oraz Nagrodę Klubów Filmowych FICC^[1]. Tadeusz Szyma uznał Wszystko może się przytrafić za „niedościgły wzorzec ekranowej liryki refleksyjnej”, ukazujący świat „rzeczywistości ludzkiej podległej przemijaniu, naznaczonej cierpieniem i nieuchronnie ciążącej [...] ku śmierci”, ale zarazem dążący do „ciągłego przekraczania [...] owej ostatecznej i najboleśniejszej z egzystencjalnych barier”^[2]. W 2016 w internetowym plebiscycie „100/100. Epoka Polskiego Filmu Dokumentalnego” widzowie wyłonili Wszystko może się przytrafić jako najlepszy polski film dokumentalny wszech czasów^[3]. Marcel Łoziński powrócił do rozważań nad swym filmem w dokumencie A gdyby tak się stało (2008), w którym zapytywał już osiemnastoletniego Tomka Łozińskiego o refleksję nad swoim udziałem we Wszystkim^[4].

Nagrody

Przypisy

Bibliografia

• TadeuszT. Szyma TadeuszT., Puste ławki w Łazienkach, „Kino”, 42 (489), 2008, s. 80–81 .

Linki zewnętrzne

• Wszystko może się przytrafić w bazie filmpolski.pl