Wuzhun Shifan
Mistrz chan Wuzhun Shifan w podarowanej przez cesarza szacie (1238, Tōfuku-ji) | |
Data i miejsce urodzenia | 1177 |
---|---|
Data śmierci | |
Szkoła | linji |
Linia przekazu Dharmy zen | Mi’an Xianjie |
Nauczyciel | Po’an Zuxian |
Następca | Wuxue Zuyuan, Enni Ben’en i inni |
Zakon |
Wuzhun Shifan (chiń. 無準師範, pinyin Wúzhǔn Shīfàn; kor. 무준사범 Mujun Sabŏm; jap. Mujun Shiban; wiet. Vô Chuẩn Sư Phạm; ur. 1177, zm. 1249) – chiński mistrz chan z odgałęzienia yangqi szkoły linji, kaligraf i malarz.
Życiorys
Pochodził z Zitong w prowincji Syczuan. Dość wcześnie rozpoczął praktykować chan i to u znanych mistrzów. Ostatecznie jego nauczycielem został mistrz chan Po’an Zuxian (1136–1211). Wuzhun został jego spadkobiercą[1].
W 1233 roku Wuzhun został zaproszony na dwór cesarski i spotkał cesarza Lizonga (理宗, pan. 1224-1264), z którym dyskutował o doktrynie chan. Po czym otrzymał od cesarza tytuł Fojian Yuanzhao Chanshi („Mistrz chan Lustra Buddy”) oraz wyszywaną złotem szatę, w którą jest ubrany na słynnym portrecie z 1238[2].
Wuzhun został opatem klasztoru Wanshou si (lub Wanshou chansi) na górze Jing w prowincji Zhejiang. W klasztorze tym u mistrza Wuzhuna od 1235 do 1241 roku studiował chan Enni Ben’en, który przeniósł nauki mistrza do Japonii oraz jego portret[3].
W 1242 roku klasztor ten spłonął i Enni Ben’en wysłał z Japonii drewno na jego odbudowę. Świadectwem tego jest list Wuzhuna do Enniego z podziękowaniem.
Uczniowie mistrza, m.in. Wuxue Zuyuan (1226–1286) oraz Wu’an Puning (1197–1276) udali się do Japonii. Do klasztoru Wanshou przebywało później wielu japońskich uczniów, którzy praktykowali albo u Wuzhuna, albo u jego następców[4].
Mistrz chan Wuzhun Shifan zmarł w 1249 roku.
Linia przekazu Dharmy zen
(Uwaga: linie przekazu są tu niepewne i są w opracowaniu; problem dotyczy m.in. tego, czy Wuzhun Shifan był uczniem Mi’ana Xianjie [jak chce Miyun Yuanwu ([w:] Jiang Wu Enlightenment in Dispute) czy też Po’ana Zuxiana (jak chce Dumoulin w Zen Buddhism: A History. Japan)]
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 49/22. Huqiu Shaolong (1077–1136)
- 50/23. Ying’an Tanhua (1103–1163)
- 51/24. Mi’an Xianjie (1118–1186)
- 52/25. Songyuan Chongyue (1139–1209
- 52/25. Po’an Zuxian (1136–1211)
- 53/26. Wuzhun Shifan (Yuanjiao) (1177–1249)
- 54/27. Songpo Zongqi (bd)
- 54/27. Xiyan Lianghui (bd)
- 54/27. Muqi Fachang (bd) mnich-malarz
- 54/27. Wuxue Zuyuan (1226–1286) (także Foguang)
- 55/28/1. Mugai Nyodai (1223–1298) mniszka, pierwsza mistrzyni zen
- 55/28/1. Kōhō Kennichi (1241–1316) Japonia.
- 56/29/2. Musō Soseki (1275–1351)
- 55/28/1. Kian Soen (1261–1313)) Japonia.
- 55/28/1. Muchaku (ur. 1243) Japonia. Mniszka
- 55/28/1. Hōjō Tokimune (1251–1284) Japonia.
- 55/28/1. Ichiō Inkō (1210–1281) Japonia
- 54/27. Wu’an Puning (1197–1276)
- 54/27/1. Enni Ben’en (1201–1280) Japonia (Tōfuku-ji)
- 55/28/2. Tōzan Tanshō (1231–1291) (Tōfuku-ji)
- 56/29/3. Kokan Shiren (1278–1346)
- 55/28/2. Mukan Fumon (Gengo) (1212–1291) (Tōfuku-ji), założyciel Nanzen-ji
- 55/28/2. Hakuun Egyō (bd) (Tōfuku-ji)
- 55/28/2. Sansō E’un (1231–1301) (Tōfuku-ji)
- 55/28/2. Zōsan Junkū (1233–1308) (Tōfuku-ji)
- 55/28/2. Chigotsu Daie (1229–1312) (Tōfuku-ji)
- 55/28/2. Jikiō Chikan (1245–1322) (Tōfuku-ji)
- 55/28/2. Mujū Dōgyō (1226–1313)
- 55/28/2. Sōhō Sōgen (1262–1335)
- 55/28/2. Jinshi Eison (1195–1272)
- 55/28/2. Tōzan Tanshō (1231–1291) (Tōfuku-ji)
- 54/27. Wanji Xingmi (bd)
- 55/28. Yishan Yining (1217–1317)
- 56/29/1. Kokan Shiren (1278–1346) Japonia
- 56/29/1. Sesson Yūbai (1290–1346) Japonia
- 55/28. Yishan Yining (1217–1317)
- 54/27. Xueyan Huilang (Xueyan Zuqin) (bd)
- 55/28. Guangshan Wuji (bd)
- 55/28. Gaofeng Yuanmiao (1238–1295)
- 55/28. Ji’an Zongxin (bd)
- 56/29. Pingshan Chulin (Qinghui Pingshan) (bd)
- 57/30. Naong Hyegŭn (1320–1376)Korea. Szkoła imje
- 56/29. Shiwu Qinggong (1272–1352)
- 56/29. Pingshan Chulin (Qinghui Pingshan) (bd)
- 54/27. Duanqiao Miaolun (1201–1261)
- 53/26. Wuzhun Shifan (Yuanjiao) (1177–1249)
- 51/24. Mi’an Xianjie (1118–1186)
- 50/23. Ying’an Tanhua (1103–1163)
Przypisy
Bibliografia
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. India and China. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 349. ISBN 0-02-908270-6.
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
- Bernard Faure: Chan Buddhism in Ritual Context. Nowy Jork: Routledge Curzon, 2003. ISBN 0-415-29748-6.
Media użyte na tej stronie
Letter of Wuzhun Shifan (尺牘, sekitoku). Letter of thanks for Enni Ben'en's donation after the destruction of Wanshou Temple by fire. Also known as the "Calligraphy of the Board Gift". One hanging scroll, ink on paper. 32.1 × 100.6 cm (12.6 × 39.6 in). Located at the Tokyo National Museum, Tokyo. The letter has been designated as National Treasure in the category "writings".