Wybory generalne w Nikaragui w 1990

Wybory generalne w Nikaragui w 1990
Państwo Nikaragua
Rodzajwybory prezydenckie, wybory parlamentarne
Data przeprowadzenia25 lutego 1990
Głosowanie
poprzednie:
1984		następne:
1996

Wybory generalne w Nikaragui w 1990 – wybory prezydenckie i parlamentarne, które odbyły się 25 lutego 1990[1]. W ich wyniku rządzący od 1984 prezydent Daniel Ortega został zastąpiony przez Violetę Chamorro, a zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego parlament został przejęty przez Narodową Unię Opozycyjną.

Tło historyczne

W 1979 rządzący Nikaraguą dyktator Anastasio Somoza został obalony w wyniku zamachu stanu. Daniel Ortega był częścią rządzącej od tej pory krajem junty, a w 1984 wygrał pierwsze po przewrocie wybory prezydenckie[2]. Parlament natomiast był zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego[3]. W 1990 prezydent Ortega ubiegał się o reelekcję[1].

Najstarszy dziennik nikaraguański „La Prensa” założony w 1926 był krytyczny zarówno w stosunku do Anastasio Somozy, jak i Daniela Ortegi[3]. Obu przywódców gazeta nazywała dyktatorami[4]. Somoza kilka razy nakazywał zamknięcie dziennika, a w 1978 na jego polecenie redaktor naczelny Pedro Joaquina Chamorro został zabity. Rok później samoloty i artyleria ostrzelały redakcję w Managui. Również Ortega w czasie swojej prezydentury podejmował próby przejęcia lub uciszenia dziennika[3]. W wyborach prezydenckich w 1990 Narodowa Unia Opozycyjna poparła kandydaturę Violety Chamorro[1], dziennikarki i wdowy po Pedro Joaquínie Chamorro[4].

Wyniki wyborów

Violeta Chamorro (z lewej) przejmująca prezydenturze po Danielu Ortedze (z prawej)
Wyniki wyborów prezydenckich[1]
KandydatPartiaGłosy%
Violeta Barrios de ChamorroNarodowa Unia Opozycyjna777 55254,74
Daniel OrtegaSandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego579 88640,82
Erick Ramírez BeneventesSpołeczna Partia Chrześcijańska16 7511,18
Issa Moisés Hassán MoralesRuch Jedności Rewolucyjnej11 1360,78
Bonifacio Miranda BengoecheaPartia Rewolucyjna Robotnicza8 5900,60
Isidro Téllez ToruñoMarksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej8 1150,57
Fernando Bernabé Agüero RochaSpołeczna Partia Konserwatywna5 7980,41
Blanca Rojas EchaverryŚrodkowoamerykańska Partia Unionistyczna5 0650,36
Eduardo Molina PalaciosDemokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui4 5000,32
Rodolfo Robelo HerreraNiezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej3 1510,22
Głosy nieważne90 249–
Razem1 510 838100
Zarejestrowani wyborcy / frekwencja1 752 08886,23
Wyniki wyborów parlamentarnych[1]
PartiaGłosy%Miejsca
Narodowa Unia Opozycyjna764 74853,8851
Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego579 72340,8439
Społeczna Partia Chrześcijańska22 2181,571
Ruch Jedności Rewolucyjnej13 9950,991
Partia Rewolucyjna Robotnicza10 5860,750
Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej7 6430,540
Społeczna Partia Konserwatywna6 3080,440
Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna5 5650,390
Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui5 0830,360
Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej3 5150,250
Głosy nieważne90 249–
Razem1 510 83810092
Zarejestrowani wyborcy / frekwencja1 752 08886,23–

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Jan Rybak, Eine sehr besondere Revolution, die ich kennenlernen wollte: Die österreichische Nicaragua-Solidaritätsbewegung 1979-1990, BoD – Books on Demand, 5 marca 2015, s. 108, ISBN 978-3-944690-26-1 [dostęp 2020-04-13] (niem.).
  2. ↑ Associated Press, Nicaragua’s Ortega Does Virtually Nothing to Fight Virus, 9 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-13] (ang.).
  3. ↑ a b c Maciej Stasiński, Dyktatura w Nikaragui chce zadusić wolne media, Gazeta Wyborcza, 8 sierpnia 2019 [dostęp 2020-04-13] (pol.).
  4. ↑ a b CarlosJavier Jarquín, Violeta Barrios de Chamorro, La Prensa Panamá, 20 października 2019 [dostęp 2020-04-13] (hiszp.).

Media użyte na tej stronie

VioletaBcOrtega.jpg
Autor: Fotógrafos, Licencja: CC0
Violeta Chamorro recibiendo la banda presidencial por parte de Daniel Ortega, 1990.