Wybory parlamentarne na Łotwie w 2011 roku

Łotwa Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Łotwy Ustrój polityczny Ustrój polityczny Łotwy Konstytucja Konstytucja Łotwy Władza ustawodawcza Saeima (Lista) Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Trybunał Konstytucyjny Sąd Najwyższy Prokurator Generalny Łotwy Kontrola państwowa Kontrola państwowa Finanse Bank Łotwy Samorząd terytorialny Podział administracyjny Samorząd Terytorialny Partie polityczne Partie i ugrupowania na Łotwie Zgoda Jedność Związek Zielonych i Rolników Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK Rosyjski Związek Łotwy Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Łotwy Wikiprojekt Polityka

Wybory parlamentarne na Łotwie w 2011 roku (łot. 11.Saeimas vēlēšanas, dosł. Wybory do Sejmu XI kadencji) – przyspieszone wybory do parlamentu, które odbyły się 17 września w związku z wyrażeniem przez społeczeństwo zgody na rozwiązanie parlamentu w referendum w lipcu tr.

Historia

(c) http://politik.in2pic.com, CC BY-SA 3.0

Valdis Dombrovskis ubiega się w tym roku o wybór na trzecią kadencję.

2 października 2010 odbyły się na Łotwie wybory do Sejmu X kadencji, które wygrała centroprawicowa koalicja "Jedność". W wyniku negocjacji koalicyjnych doszło do nawiązania rządowego sojuszu ze Związkiem Zielonych i Rolników (ZZS)^[1], który umożliwił przedłużenie mandatu premiera Valdisa Dombrovskisa na kolejną kadencję. W ciągu kilku miesięcy trwania koalicji, która dysponuje w Sejmie większością 55 głosów, wielokrotnie dochodziło do wspólnego głosowania ZZS wraz z opozycyjnymi stronnictwami: koalicją partii oligarchów "O lepszą Łotwę" (PLL) i rosyjskim Centrum Zgody (SC)^[2]. 26 maja 2011 Sejm głosami ZZS, SC i PLL nie wyraził zgody na przeszukanie przez Biuro Zapobiegania i Zwalczania Korupcji (KNAB) mieszkania biznesmena, a zarazem lidera PLL, Ainārsa Šlesersa^[3]. Dwa dni później, reagując na głosowanie, prezydent Valdis Zatlers w orędziu do narodu powiadomił o skorzystaniu z uprawnienia przewidzianego art. 48 konstytucji i poddaniu pod głosowanie ludowe kwestii rozwiązania Sejmu^[4]. Referendum zostało wyznaczone na 23 lipca. Wyborcy biorący udział w głosowaniu opowiedzieli się w 94,3% za zakończeniem pracy parlamentu^[5]. Na podstawie wyniku głosowania Centralna Komisja Wyborcza wyznaczyła termin nowych wyborów na 17 września^[6]. Wyborcy – uprawnieni do głosowania obywatele Łotwy powyżej 18 roku życia – głosowali w dowolnym obwodzie wyborczym na podstawie ważnego paszportu obywatelskiego. Wybory odbyły się między godziną 7 a 20. Głosowanie zostało przeprowadzone w kraju, a także zagranicą, gdzie utworzono 77 obwodów w 39 krajach. Zostało wybranych 100 posłów do parlamentu w pięciu okręgach: Rydze (30), Widzemii (27), Łatgalii i Semigalii (po 15) oraz Kurlandii (13). Głosy na mandaty przeliczy się metodą Sainte-Laguë.

Centralna Komisja Wyborcza od 29 lipca do 18 sierpnia rejestrowała listy kandydatów. Ostatecznie zarejestrowano, tak jak w poprzednich wyborach, 13 list^[7]. Rejestracji dokonały ugrupowania parlamentarne: "Jedność", Centrum Zgody, Związek Zielonych i Rolników, Parta Reform Šlesersa LPP/LC oraz "Wszystko dla Łotwy!" – TB/LNNK. Kolejną listą jest utworzona w lipcu Partia Reform Zatlersa. Zarejestrowano także kandydatów O Prawa Człowieka w Zjednoczonej Łotwie (PCTVL), Łotewskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej, Kontroli Ludowej, Ostatniej Partii, Związku Chrześcijańsko-Demokratycznego, O Republikę Prezydencką oraz Partii "Wolność. Wolność od Strachu, Nienawiści i Złości"^[8].

Według wyników sondaży przedwyborczych największym poparciem na przełomie sierpnia i września cieszyło się Centrum Zgody i Partia Reform Zatlersa, na które chciałoby głosować odpowiednio 18,1–18,8% i 14,4–17,3%. Na dalszych pozycjach znaleźli się rządowi koalicjanci: "Jedność" i ZZS (odpowiednio poparcie: 9,4–10,4%; 8,5–8,6%) oraz nacjonaliści (6,3%–7,6%). Na Partię Reform Šlesersa LPP/LC chciało oddać głos między 1,3% a 2,0%, a na PCTVL Tatiany Żdanok od 1,8% do 1,9% wyborców^[9][10]. Najpopularniejszymi kandydatami na premierów pozostawali urzędujący szef rządu Valdis Dombrovskis (27%), Nił Uszakow (19%) i Aivars Lembergs (15%)^[11].

Ostatecznie na Centrum Zgody głosowało 259,9 tys. wyborców, co dało 28,36%, na ZRP – 190,8 tys. (20.82%), na "Jedność" – 172,6 tys. (18.83%), zaś na narodowców 127,2 tys. (13.88%). Ostatnim ugrupowaniem, które przekroczyło próg wyborczy było ZZS z 112,0 tys. (12.22%). Do Sejmu nie dostały się LPP/LC – 22,1 tys. (2.41%), PCTVL – 7,1 tys. (0.78%) oraz "Ostatnia Partia" – 4,5 tys. (0.49%). Pozostałe ugrupowania odnotowały poparcie poniżej 0,4%^[12]. Frekwencja wyniosła 59,49%^[13]. Mandaty rozdzielono w sposób następujący: SC – 31, ZRP – 22, "Jedność" – 20, nacjonaliści – 14, ZZS – 13^[14]. Po wyborach przystąpiono do negocjacji nad utworzeniem nowej koalicji rządowej^[15].

Przypisy

Zobacz też

• Posłowie na Sejm Republiki Łotewskiej XI kadencji

Linki zewnętrzne

• Wybory do Sejmu XI kadencji na stronie Centralnej Komisji Wyborczej (łot.)

Wybory na Łotwie Wybory parlamentarne 1920 1922 1925 1928 1931 1940 1990 1993 1995 1998 2002 2006 2010 2011 2014 2018 Wybory prezydenckie 1922 1925 1927 1930 1933 1993 2003 2007 2011 2015 2019 Wybory europejskie 2004 2009 2014 2019 Referenda 1923 1927 1931 1934 1991 1998 1999 2003 2007 2008 (I) 2008 (II) 2011 2012