Wybory parlamentarne w Republice Konga w 2017 roku

Wybory parlamentarne w Republice Konga w 2017 roku
Państwo

 Kongo

Rodzaj

wybory parlamentarne

Data przeprowadzenia

16 lipca 2017

Podstawa prawna

Konstytucja Konga

Głosowanie
poprzednie:
Wybory parlamentarne w Republice Konga w 2012 roku		następne:
Wybory parlamentarne w Republice Konga w 2022 roku
Kongo
Coat of arms of the Republic of the Congo.svg
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Konga
Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna

Wikiprojekt Polityka

Wybory parlamentarne w Republice Konga w 2017 roku – zarządzone na 16 lipca 2017 roku wybory do Zgromadzenia Narodowego w Kongu[1].

Tło

W poprzednich wyborach parlamentarnych w 2012 roku partia Denisa Sassou-Nguesso, Kongijska Partia Pracy, zdobyła większość mandatów[2]. Rok wcześniej, w 2016 roku, w wyborach prezydenckich zwyciężył kandydat PCT – Denis Sassou-Nguesso[3]. W wyborach w 2017 roku PCT wystawiła kandydatów w 128 ze 151 okręgów wyborczych[4], natomiast w pozostałych okręgach, poza opozycją, startowali kandydaci z mniejszych partii wspierających obóz rządzący[2].

Panafrykański Związek na rzecz Demokracji Społecznej[5] zdecydował się zakwestionować wybory, wystawiając kandydatów tylko w 43 okręgach wyborczych. Taką liczbę kandydatów lider UPADS, Pascal Tsaty Mabiala, uzasadnił wzrostem kosztów rejestracji kandydatów. Guy-Brice Parfait Kolélas, który w wyborach prezydenckich w 2016 roku zajął drugie miejsce za Sassou Nguesso, również zdecydował się wziąć udział, tworząc nową partię, Związek Demokratów i Humanistów[5] (UDH-Yuki)[6]. UDH-Yuki wystawił swoich kandydatów w 31 okręgach wyborczych[4].

System elekcyjny

W poprzednich wyborach w 2012 roku Zgromadzenie Narodowe miało 139 deputowanych[7]. Obecnie Zgromadzenie Narodowe składa się ze 151[8] deputowanych. Wybierani są na pięcioletnią kadencję[8], w dwóch turach, w 151 jednomandatowych okręgach wyborczych[9].

Bierne prawo wyborcze

Bierne prawo wyborcze otrzymują osoby, które[9][10]:

  • mają co najmniej 25 lat,
  • są obywatelami kongijskimi,
  • posiadają wszystkie prawa obywatelskie i polityczne,
  • zamieszkują na terenie okręgu, z którego zgłosiły chęć kandydowania

W wyborach we wszystkich 151 okręgach wyborczych stanęło łącznie 711 kandydatów. Liczba zarejestrowanych wyborców wyniosła około 2,2 miliona, dla których wyznaczono 4386 lokali wyborczych[7].

Kampania wyborcza i przebieg wyborów

Unia Afrykańska wysłała misję obserwującą wybory, na czele z byłym premierem Mali Django Sissoko[11]. Dzień wyborów, 16 lipca, minął bez większych incydentów, choć pojawiły się drobne opóźnienia w otwarciu lokali wyborczych i sugestie niskiej frekwencji. W Kellé, w departamencie Cuvette-Ouest, doszło do incydentu, w którym protestujący tymczasowo usunęli urny wyborcze, zarzucając faworyzowanie przez komisję wyborczą kandydata PCT[12]. 24 lipca, w dwóch okręgach wyborczych, Kellé i Kingoué odbyło się powtórzone głosowanie[13].

Z powodu przemocy, głosowanie nie odbyło się w 14 okręgach departamentu Pool[12].

Wyniki

Wyniki pierwszej tury zostały ogłoszone 21 lipca, pokazały, że 93 kandydatów, w tym 70 kandydatów PCT, zdobyło swoje mandaty zdecydowaną większością głosów. 28 kandydatów do PCT zapewniło sobie miejsca w drugiej turze głosowania[14]. W opóźnionym głosowaniu w dwóch okręgach wyborczych, Kellé i Kingoué, 24 lipca, w pierwszej turze wybrano wszystkich kandydatów PCT[15]. Druga tura odbyła się 30 lipca[16].

Wyniki drugiej rundy ogłoszono w nocy z 2 na 3 sierpnia. Pokazały one, że PCT zdobyła 18 miejsc (co wraz z pierwszą turą dało w sumie 90 miejsc). UDH-Yuki i UPADS zajęły łącznie osiem miejsc[17].

Ostatecznie frekwencja wyniosła 44,44%[18].

Obecny podział mandatów[16]
PartiaMiejsca
Kongijska Partia Pracy (Parti Congolais du Travail, PCT)[7]96
Panafrykański Związek na rzecz Demokracji Społecznej (Union Panafricaine pour la Démocratie Sociale, UPADS)[7]8
Kongijski ruch na rzecz Demokracji i Rozwoju Integralnego (Mouvement congolais pour la démocratie et le développement intégral, MCDDI)[7]4
Ruch Działań Odnowy (Mouvement Action Renouveau, MAR)3
Rally for Democracy and Social Progress (Rassemblement pour la démocratie et le progrès social, RDPS)3
Republican Dynamics for Development (DRD)3
Union for a Popular Movement (UMP)2
CRDP1
Zgromadzenie Obywateli (Rassemblement des Citoyens, RC)[7]1
Club 2002 – Party for the Unity of the Republic (PUR)1
Patriotic Front (FP)1
Związek Sił Demokratycznych (Union des Forces Démocratiques, UFD)[7]1
La Chaîne1
Movement for Democracy and Progress (Mouvement pour la démocratie et le progrès, MDP)1
Party for Agreement and Political Action (PCAP)1
Congress for Democracy and the Republic (CDR)1
Party for Unity, Freedom and Progress (Pulp)1
Republican Liberal Party (PRL)1
National Movement for the Liberation of Congo (MNLC)1
Razem151

Przypisy

  1. ↑ Congo. Le premier tour des législatives fixé au 16 juillet | Africanews, web.archive.org, 3 lipca 2017 [dostęp 2020-08-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-03].
  2. ↑ a b Carte. Les principaux duels des législatives au Congo-Brazzaville – Jeune Afrique, JeuneAfrique.com, 13 lipca 2017 [dostęp 2020-08-22] (fr.).
  3. ↑ Constitutional Court Raport, web.archive.org, 25 kwietnia 2016, s. 7 [dostęp 2020-08-18] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-25].
  4. ↑ a b Congo: deux millions d’électeurs attendus pour les législatives | Africatime, web.archive.org, 23 października 2017 [dostęp 2020-08-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-23].
  5. ↑ a b Kongo, Polska Agencja Prasowa SA [dostęp 2020-08-22] (pol.).
  6. ↑ Législatives au Congo-Brazzaville: « J’y vais… j’y vais pas? » – Jeune Afrique, JeuneAfrique.com, 5 lipca 2017 [dostęp 2020-08-22] (fr.).
  7. ↑ a b c d e f g Quatre chiffres clés pour comprendre les législatives au Congo-Brazzaville – Jeune Afrique, JeuneAfrique.com, 15 lipca 2017 [dostęp 2020-08-23] (fr.).
  8. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Assemblée nationale), General information, archive.ipu.org [dostęp 2020-05-12].
  9. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Assemblée nationale), Electoral system, archive.ipu.org [dostęp 2020-05-12].
  10. ↑ Konstytucja Republiki Konga, www.servat.unibe.ch, art. 93 [dostęp 2020-05-12].
  11. ↑ Elections législatives et locales. Les observateurs de l’Union africaine reçus par Jean Claude Gakosso | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  12. ↑ a b Congo: les élections législatives et locales se clôturent sans heurts | Africatime, web.archive.org, 29 kwietnia 2018 [dostęp 2020-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-29].
  13. ↑ Elections partielles. Le vote s’est tenu dans le calme à Kéllé et Kingoué | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  14. ↑ Elections législatives: Les résultats ont été publiés le 21 juillet | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  15. ↑ Elections législatives partielles: Thierry Hobié et Jean Sibaly élus à Kellé et à Kingoué | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].
  16. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Assemblée nationale), Last elections, archive.ipu.org [dostęp 2020-08-23].
  17. ↑ Congo/législatives: le parti du président obtient la majorité absolue | Africatime, web.archive.org, 29 kwietnia 2018 [dostęp 2020-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-29].
  18. ↑ COMPTE RENDU DU CONSEIL DES MINISTRES DU LUNDI 07 AOUT 2017 | adiac-congo.com: toute l’actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-08-23].

Media użyte na tej stronie