Wybory parlamentarne w Surinamie w 2010 roku

Surinam Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Surinamu Ustrój polityczny Ustrój polityczny Surinamu Konstytucja Konstytucja Surinamu Władza ustawodawcza Zgromadzenie Narodowe Jennifer Simons Władza wykonawcza Prezydent Dési Bouterse Rząd Rząd Dési Boutersego Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Najwyższy Prokurator Generalny Surinamu Kontrola państwowa Kontrola państwowa Izba Obrachunkowa Charmain O’Tilde Cornelly Felter Finanse Centralny Bank Surinamu Gillmore Hoefdraad Samorząd terytorialny Podział administracyjny Surinamu Samorząd Terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Wybory Wybory parlamentarne: 2010 Referenda: 1987 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Surinamu minister: Winston Lackin Wikiprojekt Polityka

Wybory parlamentarne w Surinamie w 2010 roku – wybory do Zgromadzenia Narodowego przeprowadzone 25 maja 2010. Zwycięstwo w wyborach odniosła opozycyjna Partia Narodowo-Demokratyczna.

Organizacja wyborów

Wybory do Zgromadzenia Narodowego Surinamu odbywają się zgodnie z konstytucją co pięć lat; poprzednie wybory odbyły się w maju 2005^[1]. W październiku 2009 prezydent Ronald Venetiaan ogłosił organizację nowych wyborów parlamentarnych w dniu 25 maja 2010^[2].

Według sondaży faworytem w wyborach pozostawała opozycyjna Partia Narodowo-Demokratyczna (Nationale Democratische Partij, NDP) na czele z byłym dyktatorem kraju Dési Bouterse. Bouterse w 1980 oraz ponownie w 1990 dokonał w Surinamie zamachów stanu, po których przejął realną władzę. W 1999 władze holenderskie skazały go zaocznie na karę 11 lat pozbawienia wolności na handel narkotykami. Natomiast krajowe władze wszczęły przeciwko niemu postępowanie w sprawie zabójstwa 15 oponentów politycznych w 1982^[1][3]. NDP zawarła przed wyborami czteropartyjną koalicję Mega Kombinacja. W kampanii obiecywała tworzenie nowych miejsc pracy oraz budowę tanich mieszkań, dzięki czemu mogła uzyskać poparcie wśród młodych wyborców niepamiętających czasów dyktatury Bouterse, a stanowiących ponad 60% mieszkańców kraju^[4].

Głównym rywalem Partii Narodowo-Demokratycznej była rządząca koalicja Nowy Front na rzecz Demokracji i Rozwoju (Nieuwe Front voor Democratie en Ontwikkeling, NF), w skład której wchodziła Partia Narodowa Surinamu (Nationale Partij Suriname, NPS) prezydenta Venetiaana. Prezydent Venetiaan już wcześniej zadeklarował, że nie będzie ubiegać się o trzecią kadencję na stanowisku. Prezydent Surinamu wybierany jest większością co najmniej 2/3 głosów członków parlamentu^[5].

Równolegle z wyborami parlamentarnymi odbyły się wybory lokalne, w których mieszkańcy decydowali o obsadzie 116 regionalnych urzędów oraz 752 municypalnych. Uprawnionych do głosowania było 325 tys. obywateli^[3].

Wyniki wyborów

W wyborach parlamentarnych zwycięstwo odniosła opozycyjna koalicja Mega Kombinacja, która zdobyła 23 mandaty w 51-osobowym parlamencie. Rządząca koalicja Nowy Front uzyskała 14 mandatów. Koalicja Kombinacja-A uzyskała 7 mandatów, koalicja Sojusz Ludowy na rzecz Postępu (Volksalliantie Voor Vooruitgang) – popierana głównie przez ludność pochodzenia jawajskiego - 6 mandatów, a nowo powstała chrześcijańska partia DOE - 1 mandat. Frekwencja wyborcza wyniosła 66%^[4][5].

Dési Bouterse nie zadeklarował wyraźnie, czy będzie ubiegał się o stanowisko prezydenta. Nowy Front zapowiedział, że nie będzie współpracował z Mega Kombinacją pod jego przewodnictwem^[5].

Obserwatorzy z Organizacji Państw Amerykańskich uznali, że wybory przebiegły w sposób pokojowy i nie odnotowali żadnych nieprawidłowości. Minister spraw zagranicznych Holandii Maxime Verhagen oświadczył, że jego kraj szanuje wolę wyborców, lecz „przeszłość nie może pozostać zapomniana”^[5].

Przypisy