Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku

Francja
Godło Francji
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Francji

Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku – pierwsza tura wyborów do Zgromadzenia Narodowego odbyła się 10 czerwca, druga – 17 czerwca[1]. Wybranych zostało 577 parlamentarzystów. Podczas XIV. kadencji Zgromadzenia Piątej Republiki (od 1958), władzę wykonawczą sprawuje prezydent François Hollande. Cykl prac parlamentarnych rozpoczął się 26 czerwca 2012 roku i potrwa pięć lat.

Przebieg wyborów

Pierwsza tura wyborów

Pierwsza tura wyborów potwierdziła przewagę socjalistów, po wygranych wyborach prezydenckich. Na listach zapisanych było 46 082 104 wyborców. Do urn udało się 26 369 126 osób (57,22% zapisanych), a głosy nieważne oddało 416 267 osób (1,58%)[2].

Druga tura wyborów

Druga tura wyborów potwierdziła tendencję pierwszej: wygrali zdecydowanie socjaliści. Na listach zapisanych było 43 234 000 wyborców. Do urn udało się 23 957 594 osób (55,41% zapisanych), a głosy nieważne oddało 928 411 osób (3,88% głosujących)[2].

W obecnych wyborach, wiele mandatów otrzymały osoby oficjalnie bezpartyjne, albo pozbawione poparcia jednej z głównych partii. Divers Gauche, DGV, czyli "różni reprezentanci lewicy", to kandydaci, którzy nie należą do żadnej partii, ale identyfikują się z szeroko pojętą lewicą, lub są członkami bardzo niewielkich ugrupowań, lub też zostali wykluczeni z partii, do której należeli (analogicznie należy rozumieć skrót Divers Droite, DVD, "różni reprezentanci prawicy). Przypadek wykluczenia z partii ilustruje m.in. socjalista Olivier Falorni. Był on przez wiele lat działaczem lokalnym w La Rochelle, i stamtąd miał kandydować w wyborach 2012 roku. Władze Partii Socjalistycznej zdecydowały jednak, że oficjalnym kandydatem ugrupowania nie będzie on, ale Ségolène Royal; region ten jest tradycyjnie lewicowy, więc socjaliści chcieli w ten sposób zapewnić mandat Royal. Decyzja ta spowodowała żywe reakcje w La Rochelle, gdzie odrzucono tego rodzaju instrumentalizację okręgu wyborczego[3]. Falorni zdecydował się na bycie kandydatem DVG, i został w ten sposób posłem z okręgu La Rochelle, wygrywając z Royal[4].

Front Narodowy w parlamencie

Dwuturowy system wyborczy ma we Francji na celu uniemożliwienie partiom reprezentującym skrajne postawy wejście do parlamentu. Rzekomą ofiarą tego systemu był przez lata Front Narodowy, który, mimo ok. 15% społecznego poparcia (które manifestowało się m.in. w wynikach wyborów prezydenckich), nie miał swoich przedstawicieli w sejmie. Jean-Marie Le Pen zasiadał tam jednokrotnie (1986-1988), z powodu zmiany ordynacji wyborczej wprowadzonej tymczasowo przez Mitterranda. W 1988 roku w parlamencie zasiadła Yann Piat z FN, opuściła ona jednak w międzyczasie swoją partię. W 1993 roku żaden poseł FN nie wszedł do parlamentu (w sytuacji wyjątkowej znalazła się jednak Marie-France Stirbois, ostatecznie wybrana w grudniu 1993). W 1997, wybrano Jean-Marie Le Chevalliera z FN, jego mandat został jednak unieważniony[5]. Od tego czasu, FN nie miał swoich reprezentantów w parlamencie. Wybory parlamentarne w 2012 roku pozwoliły jednak na wejście do niższej izby parlamentu dwom przedstawicielom FN: Marion Maréchal-Le Pen i Gilbert Collard (Marine Le Pen przegrała w Hénin-Beaumont).

Wyniki szczegółowe

PartiaGłosy
(1. tura)
Procent
(1. tura)
Głosy
(2. tura)
Procent
(2. tura)
Mandaty
Partia Socjalistyczna7 618 32629,35%9 420 88940,91%280
Divers Gauche (inni reprezentanci lewicy)881 5553,40%709 3953,08%22
Lewicowa Partia Radykalna428 8981,65%538 3312,34%12
Europe-Écologie – Zieloni1 418 2645,46%829 0363,60%17
Większość prezydencka10 346 53539,86%11 497 07549,93%331
Unia na rzecz Ruchu Ludowego7 037 26827,12%8 740 65837,95%194
Divers Droite (inni reprezentanci prawicy)910 0343,51%417 9351,82%15
Nowe Centrum569 8972,20%568 3192,47%12
Sojusz Centrowy156 0260,60%123 1320,54%2
Partia Radykalna321 1241,24%311 1991,35%6
Prawica parlamentarna8 994 833 34,67%10 161 61144,13%229
Front Lewicy1 793 1926,91%249 4681,08%10
Skrajna lewica LO i NPA253 3860,98%---
Ruch Demokratyczny458 0981,77%113 1960,49%2
Partie regionalne145 8090,56%135 2970,59%2
Zieloni – inne ugrupowania249 2050,96%---
Front Narodowy3 528 66313,60%842 6953,66%2
Skrajna prawica49 4990,19%29 7380,131
Inne133 7520,52%---
Razem25 952 859100%23 029 288100%577
Frekwencja57,22% (1. tura),
55,41% (2. tura)
Głosy w gminach

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy

 


Media użyte na tej stronie

2012 French legistlative elections - Second round - Majority vote (Metropolitan France, communes).svg
Autor: Poulpy, Licencja: CC BY-SA 3.0
English (en): Majority vote in the second round of the 2012 French legislative election, broken down by commune.
  Orange: Alliance centriste / Centre pour la France / Nouveau Centre
  Violet: Divers droite
  Pink: Parti socialiste / Divers gauche / Parti radical de gauche
  Green: Europe-Ecologie-Les Verts / Ecologistes
  Dark gray: Front national / Extrême-droite
  Red: Front de gauche / Extrême-gauche
  Blue: Union pour un mouvement populaire / Divers droite
  Yellow: régionalistes
  Gray: misc.
  Light gray: standoff between two or more candidates
Armoiries république française.svg
Autor: Bonjour vive la France Dessiné par Jérôme BLUM le 5 septembre 2007. Készítette: Jérôme BLUM 2007., Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
unofficial armorial bearings of the French republic, created from France coa.png. (The only official emblem of France is its tricolour flag).