Wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku

Włochy Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Włoch Ustrój polityczny Ustrój polityczny Włoch Konstytucja Konstytucja Włoch Władza ustawodawcza Parlament Izba Deputowanych Przewodniczący Senat Przewodniczący Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Konstytucyjny Najwyższy Sąd Kasacyjny Najwyższa Rada Sądownictwa Rada Stanu Kontrola państwowa Trybunał Obrachunkowy Finanse Banca d’Italia Samorząd terytorialny Regiony Prowincje Gminy Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Partia Demokratyczna Forza Italia Ruch Pięciu Gwiazd Liga Północna Wybory Wybory parlamentarne: 2018 Wybory do PE: 2019 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Włoch Wikiprojekt Polityka

Wybory do dwóch izb parlamentu Włoch odbyły się w dniach 9 i 10 kwietnia 2006. Głównymi kontrkandydatami do urzędu premiera Włoch byli pełniący tę funkcję lider centroprawicowego sojuszu Dom Wolności Silvio Berlusconi oraz lider centrolewicowej koalicji Unia, były premier i przewodniczący Komisji Europejskiej Romano Prodi.

Lokale wyborcze były otwarte 9 kwietnia od 8:00 do 22:00 (czasu włoskiego), a 10 kwietnia od 8:00 do 15:00. O 630 miejsc w Izbie Deputowanych i 315 w Senacie ubiegało się ponad 12 tysięcy kandydatów, w przeważającej mierze skupionych wokół dwóch wielkich koalicji.

Większość spośród 630 posłów do Izby Deputowanych zostali wybrani w wielomandatowych okręgach wyborczych odpowiadających regionowi lub jego części, 1 poseł został wybrany w okręgu wyborczym utworzonym w regionie Dolina Aosty, a 12 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja do Senatu przewidywała wybór większości spośród 315 senatorów w wielomandatowych okręgach wyborczych utworzonych w 18 regionach. 7 senatorów wybrano w okręgach jednomandatowych w Trydencie-Górnej Adydze, 1 w Dolinie Aosty, a 6 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja wprowadzała premię dla zwycięskiego ugrupowania, mandaty wyrównujące i określone progi wyborcze.

Dom Wolności

Dom Wolności był centroprawicową koalicją rządową kierowaną przez premiera Włoch Silvia Berlusconiego. W jej skład weszły głównie te same partie, które wystartowały w sojuszu w poprzednich wyborach parlamentarnych. Główne ugrupowania Domu Wolności to:

• Forza Italia, założona i kierowana przez Silvia Berlusconiego;
• Sojusz Narodowy, konserwatywna partia polityczna, której przewodził były minister spraw zagranicznych Włoch i były wicepremier Gianfranco Fini;
• Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum, chadecka partia centrowa, jej liderami byli Lorenzo Cesa i przewodniczący Izby Deputowanych Pier Ferdinando Casini,
• Liga Północna-Ruch dla Autonomii, wspólna lista Ligi Północnej, prawicowej partii północnych Włoch pod przewodnictwem Umberto Bossiego oraz Ruchu dla Autonomii (partia południowowłoska) na czele z Raffaele Lombardo;
• Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna;
• Akcja Socjalna, partia Alessandry Mussolini, wnuczki byłego przywódcy Włoch (koalicja małych neofaszystowskich partii pod nazwą Alternatywa Socjalna;
• Trójkolorowy Płomień;
• Liberalni Reformatorzy;
• Włoska Partia Republikańska.

Kampania przedwyborcza

Koalicja obiecywała przede wszystkim zniesienie podatków i podwyższenie zasiłków socjalnych oraz rent i emerytur. Zapowiadano utworzenie nowych miejsc pracy i rozpoczęcie realizacji planu robót publicznych na którym skorzystaliby bezrobotni (przede wszystkim prace mają dotyczyć planów zbudowania mostu w Cieśninie Mesyńskiej, który łączyłby Kalabrię i Sycylię).

Silvio Berlusconi ostro krytykował lewicę. Zapowiadał, że Unia ma w swoich planach podniesienie podatków i jest ona zagrożeniem dla włoskiej demokracji. W czasie wystąpienia przedwyborczego mówił o lewicy: Mam zbyt wiele szacunku dla inteligencji Włochów, by móc wierzyć w to, że jest wśród nich tylu fiutów, którzy mogliby głosować przeciwko własnym interesom'. Samego Romano Prodiego, w wystąpieniu telewizyjnym nazwał przydatnym idiotą, który użycza swej twarzy dobrodusznego proboszcza lewicy, składającej się w 70 procentach z komunistów.

Unia

Unii (L’Unione), skupiającej ugrupowania centrowe, centrolewicowe i komunistyczne, przewodniczył były szef Komisji Europejskiej Romano Prodi. W skład koalicji weszły w szczególności następujące ugrupowania:

• Drzewo Oliwne, konfederacja Demokratów Lewicy (głównego postkomunistycznego i socjaldemokratycznego ugrupowania, prowadzonego przez Piera Fassino), Margherita (centrowa katolicka i liberalna partia Francesca Rutelliego), Europejski Ruch Republikański (mała partia liberalna Luciany Sbarbati);
• Odrodzenie Komunistyczne, komuniści pod kierownictwem Fausta Bertinotiego;
• Róża w Pięści, złożona z Włoskich Demokratycznych Socjalistów Enrica Boselliego oraz Włoskich Radykałów Emmy Bonino;
• Partia Komunistów Włoskich, eurokomunistyczna partia Oliviero Diliberto;
• Federacja Zielonych; partia zielonej polityki prowadzona przez Alfonso Pecoraro Scanio, wspólnie z komunistami startująca do Senatu;
• Włochy Wartości, liberalne ugrupowanie prokuratora Antonia di Pietro (na jej liście znaleźli się też kandydaci ruchu Demokratyczni Republikanie);
• Popolari-UDEUR, centroprawicowe ugrupowanie proeuropejskie Clemente Mastelli;
• Socjaliści, rozłamowcy z NPSI pod przywództwem Vittorio „Bobo” Craxiego;
• Partia Emerytów;
• Włoska Partia Socjaldemokratyczna;
• Zjednoczeni Konsumenci;
• partie regionalne (w tym Południowotyrolska Partia Ludowa).

Kampania przedwyborcza

W skład Unii weszło wiele partii z różniącymi się programami gospodarczymi i społecznymi. Po jednej stronie katolicka Margherita, z drugiej radykałowie włoscy, którzy domagający się zerwania stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Koalicja zapowiadała gruntowne zmiany w edukacji, służbie zdrowia oraz naprawę systemu emerytalno-rentowego. Romano Prodi zapowiedział również wycofanie włoskiego kontyngentu z Iraku, co jednak już wcześniej zapowiedział Silvio Berlusconi (ewakuacja włoskich wojsk miała nastąpić do 1 stycznia 2007).

Romano Prodi w przeciwieństwie do Silvia Berlusconiego starał się zachowywać spokojnie w czasie kampanii wyborczej, stwierdził jednak o nim, że dopiero kiedy wejdzie na krzesło, będzie wzrostu normalnego człowieka.

Wyniki wyborów

Izba Deputowanych

Zobacz też

• Partie polityczne Włoch

Bibliografia

• ARCHIVIO STORICO DELLE ELEZIONI, interno.it (wł.)