Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1832 roku

Mapa wyborcza Stanów Zjednoczonych w 1832 roku. Liczba na mapie określa liczbę przedstawicieli stanu w Kolegium Elektorów

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1832 roku – dwunaste wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano ponownie Andrew Jacksona, a wiceprezydentem został Martin Van Buren.

Kampania wyborcza

Wybory prezydenckie w 1832 roku były pierwszymi wyborami, gdzie pojawiła się trzecia siła polityczna – Partia Antymasońska^[1]. Były także pierwszymi wyborami, w których kandydaci każdej partii zostali wysunięci na konwencjach^[2]. Kluczowe znaczenie w trakcie kampanii wyborczej miała sprawa Banku Stanów Zjednoczonych^[1]. Stronnictwo prezydenta Jacksona było mocno przeciwne tej instytucji i usiłowało ją zlikwidować, nie czekając do 1836 roku, kiedy to miała wygasnąć jego licencja^[1]. Aby do tego doprowadzić Jackson wycofał depozyty i umieścił je w bankach stanowych^[3]. Decyzja ta miała istotne znaczenie przy nominacji Partii Demokratycznej^[3]. Jej kandydatem na wiceprezydenta został Martin Van Buren^[2]. Kwestia Banku Centralnego była także istotna dla Henry’ego Claya, który zamierzał kandydować przeciwko Jacksonowi jako kandydat Narodowej Partii Republikańskiej^[4]. Nominację wiceprezydencką z jej ramienia otrzymał John Sergeant^[2]. Partia Antymasońska, która powstała w 1826 roku, jako opozycja wobec Jacksona, zorganizowała jesienią 1831 roku konwencję w Baltimore, argumentując że są jedyną partią reprezentującą interesy ludu (uważała większość klasy politycznej za masonów, w tym prezydenta i Claya)^[5]. Ich kandydatem na prezydenta został William Wirt^[6].

Kandydaci

Partia Demokratyczna

• 

  Andrew Jackson
• 

  Martin Van Buren

Narodowi Republikanie

• 

  Henry Clay
• 

  John Sergeant

Partia Antymasońska

• 

  William Wirt
• 

  Amos Ellmaker

Partia Niezależnych

• 

  John Floyd

Wyniki głosowania

Głosowanie powszechne odbyło się w dniach 2 – 21 listopada 1832 i wzięło w nim udział niecałe 1,3 mln osób^[7]. Frekwencja wyniosła 55,4%^[8]. Jackson uzyskał 54,2% poparcia wobec 37,4% dla Claya i 7,8% dla Wirta^[7]. Ponadto nieco ponad 7000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów^[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 13 lutego 1833^[9]) Jackson uzyskał 219 głosów, przy wymaganej większości 144 głosów^[10]. Na Henry’ego Claya oddano 49 głosów, na Johna Floyda – 11, a na Williama Wirta – 7^[10]. Wiceprezydentem został Martin Van Buren, otrzymując 189 głosów, wobec 49 dla Johna Sergeanta^[10]. Dalsze miejsca zajęli: William Wilkens (30 głosów), Henry Lee (11 głosów) i Amos Ellmaker (7 głosów)^[10]. Dwa głosy elektorskie ze stanu Maryland nie zostały wzięte pod uwagę^[10].

Przypisy

Bibliografia

• Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.)
• Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.)
• Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.)