Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1916 roku

Mapa wyborcza Stanów Zjednoczonych w 1916 roku. Liczba na mapie określa liczbę przedstawicieli stanu w Kolegium Elektorów

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1916 roku – trzydzieste trzecie wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano ponownie Woodrowa Wilsona, a wiceprezydentem na kolejną kadencję został Thomas Marshall.

Kampania wyborcza

Wybory prezydenckie w 1916 roku odbywały się w cieniu trwającej I wojny światowej, więc polityka zagraniczna była głównym tematem kampanii wyborczej^[1]. Partia Demokratyczna zebrana na konwencji w Saint Louis w czerwcu 1916 nominowała Wilsona przez aklamację^[2]. Jego głównym hasłem kampanii było „On trzymał nas z dala od wojny”^[2]. W Partii Republikańskiej nadal istniały podziały na frakcje konserwatystów i reformatorów, lecz nauczeni porażką z 1912 roku, tym razem delegaci wystawili jednego kompromisowego kandydata – sędziego Sądu Najwyższego Charlesa Hughesa^[3]. Przez pewien czas o nominację prezydencką ubiegał się także Theodore Roosevelt, ale widząc że nie ma szans jej zdobyć – wycofał się^[4]. Propozycję kandydowania złożyła mu także Partia Postępowa, lecz odmówił startu, co spowodowało upadek ugrupowania^[4]. Kandydatem Partii Socjalistycznej został Allan Benson, a Partii Prohibicji – Frank Hanly^[5]. Były prezydent wzywał demokratów do bardziej zdecydowanych działań w kwestii I wojny światowej^[3]. Evans krytykował Wilsona za słabą ochronę interesów amerykańskich, jednocześnie podkreślając chęć zachowania neutralności^[3]. O zwycięstwie wyborczym Wilsona zadecydowały głosy poparcia rolników, robotników, a także progresywistów wcześniej popierających Roosevelta^[3].

Kandydaci

Partia Demokratyczna

• 

  Woodrow Wilson
• 

  Thomas Marshall

Partia Prohibicji

• 

  Frank Hanly

Partia Republikańska

• 

  Charles Hughes
• 

  Charles Fairbanks

Socjalistyczna Partia Ameryki

• 

  Allan Benson

Wyniki głosowania

Głosowanie powszechne odbyło się 7 listopada 1916^[5]. Wilson uzyskał 49,2% poparcia, wobec 46,1% dla Hughesa, 3,2% Allana Bensona i 1,2% dla Franka Hanly’ego^[5]. Ponadto, około 50 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów^[5]. Frekwencja wyniosła 61,6%^[6]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Wilson uzyskał 277 głosów, przy wymaganej większości 266 głosów^[7]. Na Hughesa zagłosowało 254 elektorów, a na Tafta – 8^[7]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Marshall, uzyskując 277 głosów, wobec 254 dla Fairbanksa^[7].

Przypisy

Bibliografia

• Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.)
• Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.)
• Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.)