Wybory w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku

Stany Zjednoczone Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Stanów Zjednoczonych Ustrój polityczny Ustrój polityczny Stanów Zjednoczonych Konstytucja Konstytucja Stanów Zjednoczonych Władza ustawodawcza Kongres Senat Przewodniczący: Kamala Harris Przewodniczący pro tempore: Patrick Leahy Izba Reprezentantów Spiker: Nancy Pelosi Władza wykonawcza Prezydent Joe Biden lista prezydentów Wiceprezydent Kamala Harris lista wiceprezydentów Gabinet Gabinet Joego Bidena Kolegium Elektorów Władza sądownicza System prawny Sąd Najwyższy Prezes: John G. Roberts Sądy federalne Prokurator generalny Stanów Zjednoczonych William P. Barr Kontrola państwowa Kontrola państwowa Generalny Kontroler Stanów Zjednoczonych Gene Dodaro Finanse System Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych Jerome Powell Samorząd terytorialny Podział administracyjny Stanów Zjednoczonych Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Portal:Stany Zjednoczone

Wybory w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku – wybory do Kongresu USA, części władz stanowych i samorządowych, oraz liczne lokalne głosowania, które miały miejsce we wtorek 6 listopada 2018. Były to wybory przypadające w połowie kadencji prezydenckiej Donalda Trumpa. Rozstrzygały o przyznaniu 35 ze 100 miejsc w Senacie USA (ustawowej 1/3, oraz dwóch przedterminowo zwolnionych foteli), wszystkich 435 miejsc w Izbie Reprezentantów, 39 gubernatorstw stanowych i terytorialnych, oraz decydowały o różnorodnych stanowiskach samorządowych i referendach lokalnych^[1].

Wybory charakteryzowano jako „niebieską falę” (od zwyczajowego koloru Demokratów), i referendum poparcia dla urzędującego prezydenta^[2]. W ocenie FiveThirtyEight mapa wyborów wyjątkowo sprzyjała jednak Partii Republikańskiej, m.in. ponieważ głosowane w tym roku miejsca tzw. klasy I w Senacie reprezentowały szczególnie wiele spośród stanów, w których Partia Demokratyczna wygrała w 2012, ale przegrała w 2016^[3][4]. W poprzedzającej wybory kampanii Partia Demokratyczna koncentrowała się na problemach służby zdrowia, natomiast Partia Republikańska na polityce podatkowej i imigracyjnej^[5].

W wyniku wyborów Partia Demokratyczna zdobyła co najmniej 40 nowych miejsc i większość w Izbie Kongresu, kończąc okres samodzielnej kontroli Partii Republikańskiej we władzach federalnych. Partia Republikańska utrzymała większość w Senacie, zdobywając 2 nowe miejsca. W wyborach stanowych Partia Demokratyczna zyskała 7 nowych stanowisk gubernatorskich, co najmniej 350 nowych miejsc we władzach samorządowych, i nowe większości we władzach siedmiu stanów^[1]. Wybory odnotowały najwyższą frekwencję spośród głosowań w połowie kadencji prezydenckiej od 1914^[6]. Los jednego miejsca w Izbie pozostaje nierozstrzygnięty, ponieważ ze względu na dowody na oszustwa wyborcze dokonane przez sztab republikańskiego kandydata, Marka Harrisa, ostateczne wyniki głosowania w 9 okręgu Karoliny Północnej nie zostały zatwierdzone i ogłoszono tam powtórzone wybory^[7].

Wyniki wyborów przyniosły szereg precedensowych zwycięstw – liczne stanowiska wygrały po raz pierwszy kobiety oraz kandydaci mniejszości etnicznych, religijnych i seksualnych. Zwycięstwo odniósł pierwszy jawnie homoseksualny gubernator i pierwsza jawnie biseksualna federalna senatorka^[8]. Sukces odniosło wielu kandydatów, których Nature scharakteryzowało jako przedstawicieli i orędowników nauki^[9]. W ramach lokalnych referendów poparcie uzyskały m.in. inicjatywy rozszerzenia programu Medicaid, ochrony praw wyborczych i legalizacji marihuany^[10]. Według części analiz i tekstów opinii, m.in. Brookings, The Washington Post, Vox czy The Guardian, pomimo przykuwających uwagę pojedynczych zwycięstw tzw. progresywnych Demokratów, takich jak Alexandria Ocasio-Cortez, największymi zwycięzcami wyborów byli umiarkowani kandydaci demokratyczni, którzy w największym stopniu zyskali poparcie wyborców – na niekorzyść umiarkowanych Republikanów^{[11][12][13][14][15]}.

Przypisy