Wygoda Łączyńska
| Artykuł | 54°17′6″N 17°59′54″E |
|---|---|
| - błąd | 38 m |
| WD | 54°19'N, 18°0'E |
| - błąd | 20943 m |
| Odległość | 2 m |
| część wsi | |
 (c) Alfisti gd, CC-BY-SA-3.0 Kościół pw. św. Józefa z 1914 r. | |
| Państwo |  Polska |
|---|---|
| Województwo |  pomorskie |
| Powiat | kartuski |
| Gmina | Stężyca |
| Sołectwo | Łączyno |
| Część miejscowości | Łączyno |
| Liczba ludności (2017) | 38 |
| Strefa numeracyjna | 58 |
| Kod pocztowy | 83-323[1] |
| Tablice rejestracyjne | GKA |
| SIMC | 0173870 |
Położenie na mapie gminy Stężyca _location_map.png "Mapa lokalizacyjna gminy Stężyca") | |
Położenie na mapie Polski  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kartuskiego  | |
 54°17′06″N 17°59′54″E/54,285000 17,998333 | |
Wygoda Łączyńska (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Łątczińskô Wigòda; niem. Wigodda, Wiegental[2]) – część wsi Łączyno w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Stężyca[3][4], na Pojezierzu Kaszubskiem, na obszarze Kaszubskiego Parku Krajobrazowego, w bliskim sąsiedztwie Jeziora Raduńskiego Dolnego. Wchodzi w skład sołectwa Łączyno.
W latach 1975–1998 Wygoda Łączyńska administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Wygoda Łączyńska 31 grudnia 2017 r. miała 38 stałych mieszkańców[5]. Jest częścią składową sołectwa Łączyno.
Zabytki
Według rejestru zabytków NID[6] na listę zabytków wpisany jest zespół kościoła parafialnego, nr rej.: A-1837 z 29.10.2008 i z 3.09.2015:
- kościół pw. św. Józefa, 1913–15,
- kaplica przedpogrzebowa, 1914,
- cmentarz kościelny,
Kościół pw. św. Józefa z 1914 r. - atrium z ogrodzeniem, mur z arkadami, bramą i furtami, 1 ćw. XX w.,
- plebania z otoczeniem, 1903,
- 2 budynki gospodarcze przy plebanii.
Neobarokowy kościół parafialny pod wezwaniem św. Józefa został zbudowany w latach 1913–1914 wg projektu architekta Fritza Kunsta z Kolonii. Ma dwie wieże i jest otoczony murem z arkadami. Wcześniej, w 1903 r., postawiono plebanię, organistówkę i budynki gospodarcze. Pierwszy proboszcz – Anastazy Sadowski – decydując o lokalizacji świątyni nie kierował się rangą miejscowości (liczącej wówczas 13 osób), lecz wygodą wiernych z okolicznych miejscowości, z których drogi krzyżowały się właśnie w tym miejscu.
20 października 1984 r., gdy biskupem diecezjalnym diecezji chełmińskim był bp. Marian Przykucki, w tym kościele ks. Franciszek Grucza odprawił pierwszą mszę św. w języku kaszubskim[7]. 24 października 2014 Dziennik Bałtycki doniósł, że w istocie sprawowano tu dwie msze, które roszczą sobie prawo do pierwszeństwa: 8 października 1983 i 20 października 1984[8].
Przypisy
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 692 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Topographische Karte 1:25 000, 1774 Schönberg in Westpr., Berlin: Reichsamt für Landesaufnahme, 1940 [dostęp 2020-11-21].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Liczba ludności Gminy Stężyca – pobyt stały na dzień 31.12.2017r.. UG Stężyca. [dostęp 2018-03-11].
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie. 2021-09-30. s. 45. [dostęp 2017-02-26].
- ↑ W. K.: Seminarium w Hucie. Pomerania nr 1, styczeń 1985, s. 37
- ↑ Edmund Szczesiak ""Ze strychu do", Dziennik Bałtycki 24.10.2014
Media użyte na tej stronie
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Poland
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Pomeranian Voivodeship. Geographic limits of the map:
- N: 54.92 N
- S: 53.40 N
- W: 16.65 E
- E: 19.75 E
Autor:
Mapa gminy Stężyca, Polska
Herb gminy Stężyca (powiat kartuski, województwo pomorskie).
Opis herbu zgodnie ze statutem gminy Stężyca: Herb Gminy stanowią dwie złote litery „S”, w tym jedna w koronie, oddzielone poziomo błękitnym pasem. Litera „S” w koronie umieszczona jest na purpurowym tle u góry tarczy, zaś litera „S” bez korony – na tle zielonym u dołu tarczy. Herb nawiązuje do faktu, że Stężyca obecnie składa się z dwóch wsi tj. Stężycy Królewskiej, stąd litera „S” z koroną na czerwonym tle ( królewskiej purpurze ) oraz Stężycy Szlacheckiej przedstawionej jako litera „S” na zielonym tle (symbol dużej ilości lasów), rozdzielonymi rzeką Radunią, którą symbolizuje błękitny pasek pomiędzy polami tarczy.
Autor:
Mapa powiatu kartuskiego, Polska
Autor: Mmotlaw, Licencja: CC BY-SA 4.0
Ta fotografia przedstawia zabytek wpisany do rejestru zabytków pod numerem ID