Wysepki Langerhansa

Ten artykuł od 2012-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wysepki Langerhansa

Wysepka Langerhansa wyizolowana z trzustki szczura. Obraz z mikroskopu konfokalnego: * jądra wybarwione na niebiesko DAPI, * insulina (komórki beta) wybarwiona na zielono za pomocą skoniugowanych z barwnikiem przeciwciał antyinsulinowych, * glukagon (komórki alfa) wybarwiony na czerwono za pomocą skoniugowanych z barwnikiem przeciwciał antyglukagonowych.

Wysepki Langerhansa, wyspy Langerhansa, wyspy trzustkowe, wysepki trzustkowe (łac. insulae pancreaticae) – jeden z gruczołów wydzielania wewnętrznego, w postaci skupisk komórek występujących i rozrzuconych w miąższu trzustki, głównie w obrębie jej ogona. Stanowią one od 1% do 3% masy całego narządu^[1]. Człowiek ma od 1 do 2 mln takich komórek, które wydzielają hormony regulujące węglowodanową przemianę materii organizmu.

Wyróżnia się:

• komórki alfa (A), około 25%^[2] – wydzielają glukagon
• komórki beta (B), około 60%^[2] – wydzielają insulinę i amylinę
• komórki delta (D), około 10%^[2] – syntezują somatostatynę
• komórki F, około 5%^[2] – wydzielają trzustkowy polipeptyd.

Niektóre źródła uznają komórki delta i F za tożsame^[1].

Wysepki Langerhansa pełnią zasadniczą rolę w wydzielaniu dokrewnym, które regulowane jest za pomocą sprzężenia jelitowo-trzustkowego, wywołanego przez pokarm^[1]. Ich uszkodzenie lub zniszczenie, zwykle na tle autoimmunologicznym, prowadzi do powstania cukrzycy, choroby wynikającej z niedoboru insuliny

Wyspy trzustkowe zostały odkryte w roku 1869 przez niemieckiego anatoma i patologa Paula Langerhansa.

Przypisy