Wyspy Świętego Tomasza i Książęca

Demokratyczna Republika Wysp Świętego Tomasza i Książęcej
República Democrática de São Tomé e Príncipe
Flaga	Herb
	Hymn: Independência total ; (Całkowita niepodległość)
Język urzędowy	portugalski
Stolica	São Tomé
Ustrój polityczny	republika
Głowa państwa	prezydent Carlos Vila Nova
Szef rządu	premier Patrice Trovoada
Powierzchnia ; • całkowita ; • wody śródlądowe	; 1001 km² ; ~0%
Liczba ludności (2017); • całkowita ; • gęstość zaludnienia	; 201 025; 201 osób/km²
PKB (2014); • całkowite ; • na osobę	; 0,341 mld USD; 1725 USD
PKB (PSN) (2014); • całkowite ; • na osobę	; 0,624 mld dolarów międzynar.; 3153 dolarów międzynar.
Waluta	dobra (STD)
Niepodległość	od Portugalii; 12 lipca 1975
Religia dominująca	katolicyzm
Strefa czasowa	UTC ±0
Kod ISO 3166	ST
Domena internetowa	.st
Kod samochodowy	STP
Kod samolotowy	S9
Kod telefoniczny	+239
	(c) OCHA, CC BY 3.0

Położenie Wysp Świętego Tomasza i Książęcej

Wyspy Świętego Tomasza i Książęca (port. República Democrática de São Tomé e Príncipe) – państwo w Zatoce Gwinejskiej na północ od równika, składające się z pięciu wysp, z których trzy są zamieszkane.

Ustrój polityczny

Zobacz więcej: Ustrój polityczny Wysp Świętego Tomasza i Książęcej, Podział administracyjny Wysp Świętego Tomasza i Książęcej

W 1990 roku Wyspy stały się republiką demokratyczną, na czele której stoi prezydent, wybierany w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję. Parlament jednoizbowy Zgromadzenie Narodowe (Assembleia Nacional), 55 osobowy, o uprawnieniach ustawodawczych i kontrolnych. Władzę wykonawczą sprawuje prezydent z rządem, na którego czele stoi premier.

Geografia

Wyspy Świętego Tomasza i Książęca znajdują się na Oceanie Atlantyckim w Zatoce Gwinejskiej na północny wschód od punktu, w którym równik przecina się z południkiem zerowym. W jego skład wchodzą dwie główne wyspy, od których wzięła się nazwa kraju, a które leżą od siebie w odległości około 150 km. Są to Wyspa Świętego Tomasza – 859 km² i Wyspa Książęca – 142 km². Ponadto do tej niewielkiej republiki należą także małe wysepki Pedras Tinhosas i Ilhéu das Rolas (leżąca na równiku).

Wyspy są pochodzenia wulkanicznego, dosyć wysokie o górzystej powierzchni. Klimat tropikalny. Językiem urzędowym jest język portugalski, mieszkańcy używają także innych języków lokalnych. Walutą tego kraju jest dobra, która dzieli się na 100 centymów.

Państwo dzieli się na dwie prowincje obejmujące każda jedną z głównych wysp. Stolicą jest położone na Wyspie Świętego Tomasza miasto São Tomé.

Historia

Przed przybyciem Portugalczyków wyspy były bezludne. Zostały odkryte w 1471 roku (João de Santarém i Pero de Escobar) a około 1483 roku przybywali tu pierwsi portugalscy osadnicy. Od 1522 roku kolonia portugalska. Do połowy XVI wieku wyspy stały się dużym ośrodkiem plantacji trzciny cukrowej. Do pracy na nich sprowadzano niewolników z zachodniej Afryki^[3]. Od 1951 roku prowincja zamorska Portugalii. W latach 60. powstał ruch niepodległościowy. W 1973 roku region otrzymał autonomię, a dwa lata później niepodległość^[3].

Władzę na niepodległych wyspach objął marksistowski Ruch Wyzwolenia Wysp Świętego Tomasza i Książęcej (MLSTP). Prezydentem został Manuel Pinto da Costa. Rządząca partia prowadziła program reform socjalistycznych, który objął nacjonalizację plantacji. W 1985 roku doszło do załamania gospodarczego. Krach spowodował zmianę postawy rządzących. Bliskie stosunki z blokiem wschodnim zastąpiono współpracą z Portugalią i Francją, a w gospodarce przyjęto wolny rynek. W 1990 roku wprowadzono konstytucję gwarantującą system wielopartyjny. W październiku partia rządząca odeszła od ideologii marksistowskiej i zmieniła nazwę na Ruch Wyzwolenia Wysp Świętego Tomasza i Książęcej - Partia Socjaldemokratyczna (MLTSP - PSD). W pierwszych wielopartyjnych wyborach parlamentarnych 21 stycznia 1991 zwycięstwo uzyskała Partia Konwergencji Demokratycznej. Na czele rządu stanął Daniel Daio^[4]. Prezydentem został kandydat niezależny Miguel Trovoada^[3]. W przedterminowych wyborach z 1994 roku MLTSP-PSD powróciła do władzy. Wybory prezydenckie z 2001 roku wygrał Fradique de Menezes z opozycji. W 2002 roku rządząca formacja utworzyła rząd z partiami opozycyjnymi^[3]. W latach 1995 i 2003, doszło do zamachów stanu armii, w wyniku których władzę na krótko przejmowali oficerowie, szybko jednak ustępowali pod międzynarodową presją^[3].

W 2011 roku do władzy jako kandydat niezależny powrócił Manuel Pinto da Costa^[5]^[6]. Jego głównym rywalem był Evaristo Carvalho, były premier oraz przewodniczący Zgromadzenia Narodowego. W pierwszej turze głosowania 17 lipca 2011 Pinto da Costa zajął pierwsze miejsce, zdobywając 35,62% głosów poparcia, podczas gdy Carvalho uzyskał 21,79% głosów^[7]^[8]. W drugiej turze wyborów 7 sierpnia 2011 pokonał Carvalho, zdobywając 52,88% głosów^[9]^[10]. Urząd szefa państwa objął 3 września 2011^[11].

Gospodarka

Główny sektor gospodarki stanowi rolnictwo oparte przede wszystkim na plantacyjnej uprawie kakaowca. Inne rośliny uprawne to m.in. kawowiec, palma kokosowa i olejowa, banany, wanilia, cynamonowiec oraz maniok. Główną rolę odgrywa przemysł spożywczy i drzewny; w kraju działają też zakłady produkujące mydło.

Emisja gazów cieplarnianych

Emisje gazów cieplarnianych z Wysp Świętego Tomasza i Książęcej dotyczą głównie metanu i dwutlenku węgla. W latach 90. XX w. i na początku XXI w. ich poziom był podobny. W tym czasie emisje obu tych gazów – jak również podtlenku azotu – rosły, przy czym emisje dwutlenku węgla rosną szybciej i to one stały się dominujące. Wzrost emisji dwutlenku węgla jest nieregularny. Odpowiada za niego głównie wzrost emisji z energetyki i transportu. Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Komorów wyniosła w 1990 roku 0,092 Mt, z czego 0,047 Mt stanowił dwutlenek węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 410 kg dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na tysiąc dolarów amerykańskich PKB – 199 kg. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 0,150 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 720 kg i w przeliczeniu na tysiąc dolarów PKB – 235 kg^[12].

Demografia

Wyspy zamieszkuje około 201 tys. osób. Częstym zjawiskiem są migracje zarobkowe ludności. Zdecydowana większość ludności zamieszkuje Wyspę Świętego Tomasza. Ludność chrześcijańska, wśród której przeważają katolicy, stanowi większość. Ludność czarna pochodzenia afrykańskiego przywieziona na wyspy przez Portugalczyków stanowi 95%, Kreole stanowią 4%, a ludność pochodzenia europejskiego głównie portugalskiego – 1%.

Struktura etniczna, 2018^[13]
Grupa etniczna	Język	Liczebność w tys.	Procent ludności
Mestico	Język saotomense	187	89,5%
Angolar	Język kreolski angolar	7,7	3,7%
Cape Verdean	Język kreolski	6,0	2,9%
Fangowie	Język fang	2,5	1,2%
Principense Kreole	język principense	2,4	1,1%

Struktura religijna kraju^[14]:

katolicyzm – 55,7%
brak religii – 21,2%
zielonoświątkowcy (Zbory Boże – 3,4%, Kościół Mana – 2,3%, Uniwersalny Kościół Królestwa Bożego – 2%)
adwentyści dnia siódmego – 4,1%
Kościół Nowoapostolski – 2,9%
Świadkowie Jehowy – 1,2%
inne religie – 6,2%.
niezadeklarowani – 1%.

Przypisy

↑ The World Factbook – Central Intelligence Agency, www.cia.gov [dostęp 2017-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-18] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2014: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2015. [dostęp 2015-05-09]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Republika Zielonego Przylądka. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2016-06-17] .
↑ SAO TOME AND PRINCIPE Parliamentary Chamber: Assembleia Nacional ELECTIONS HELD IN 1991. ipu.org. [dostęp 2011-07-19]. (ang.).
↑ Former leader Pinto da Costa enters Sao Tome race. Reuters, 25 maja 2011. [dostęp 2011-07-20]. (ang.).
↑ Sao Tome and Principe: Meet the 10 presidential candidates. africanelections.org, 14 lipca 2011. [dostęp 2011-07-20]. (ang.).
↑ Ex-president, speaker in Sao Tome presidency run-off. Reuters, 18 lipca 2011. [dostęp 2011-07-20]. (ang.).
↑ Elections in São Tomé and Príncipe. African Elections Database. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Sao Tome’s Costa ‘returns to power’. news24, 8 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Sao Tome’s Pinto da Costa wins presidential runoff. Reuters, 8 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).
↑ Pinto da Costa becomes Sao Tome’s president. AFP, 3 września 2011. [dostęp 2011-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-25)]. (ang.).
↑ São Tomé and Príncipe, [w:] F.F. Monforti-Ferrario F.F. i inni, Fossil CO2 and GHG emissions of all world countries. 2019 report - Study [pdf], Luksemburg: Publications Office of the European Union, 2019, s. 199, DOI: 10.2760/687800, ISBN 978-92-76-11100-9 (ang.).
↑ Country: Sao Tome and Principe – People Groups. Joshua Project, 2018. [dostęp 2018-07-29]. (ang.).
↑ The World Factbook. cia.gov. [dostęp 2016-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-18)].

Linki zewnętrzne

[1] The World Factbook – Central Intelligence Agency, www.cia.gov [dostęp 2017-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-18] (ang.).

[IMF-2] Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2014: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2015. [dostęp 2015-05-09]. (ang.).

[PWN-3] Republika Zielonego Przylądka. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2016-06-17] .

[4] SAO TOME AND PRINCIPE Parliamentary Chamber: Assembleia Nacional ELECTIONS HELD IN 1991. ipu.org. [dostęp 2011-07-19]. (ang.).

[5] Former leader Pinto da Costa enters Sao Tome race. Reuters, 25 maja 2011. [dostęp 2011-07-20]. (ang.).

[meet-6] Sao Tome and Principe: Meet the 10 presidential candidates. africanelections.org, 14 lipca 2011. [dostęp 2011-07-20]. (ang.).

[7] Ex-president, speaker in Sao Tome presidency run-off. Reuters, 18 lipca 2011. [dostęp 2011-07-20]. (ang.).

[8] Elections in São Tomé and Príncipe. African Elections Database. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[9] Sao Tome’s Costa ‘returns to power’. news24, 8 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[10] Sao Tome’s Pinto da Costa wins presidential runoff. Reuters, 8 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-08]. (ang.).

[11] Pinto da Costa becomes Sao Tome’s president. AFP, 3 września 2011. [dostęp 2011-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-25)]. (ang.).

[12] São Tomé and Príncipe, [w:] F.F. Monforti-Ferrario F.F. i inni, Fossil CO2 and GHG emissions of all world countries. 2019 report - Study [pdf], Luksemburg: Publications Office of the European Union, 2019, s. 199, DOI: 10.2760/687800, ISBN 978-92-76-11100-9 (ang.).

[13] Country: Sao Tome and Principe – People Groups. Joshua Project, 2018. [dostęp 2018-07-29]. (ang.).

[14] The World Factbook. cia.gov. [dostęp 2016-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-18)].

[15] Obecnie okupowana przez Maroko.

[16] Nieuznana niepodległość od Somalii ogłoszona 18 maja 1991.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[A]

[B]

Państwa	Algieria Angola Benin Botswana Burkina Faso Burundi Czad Demokratyczna Republika Konga Dżibuti Egipt Erytrea Eswatini Etiopia Gabon Gambia Ghana Gwinea Gwinea Bissau Gwinea Równikowa Kamerun Kenia Komory Kongo Lesotho Liberia Libia Madagaskar Malawi Mali Maroko Mauretania Mauritius Mozambik Namibia Niger Nigeria Południowa Afryka Republika Środkowoafrykańska Republika Zielonego Przylądka Rwanda Senegal Seszele Sierra Leone Somalia Sudan Sudan Południowy Tanzania Togo Tunezja Uganda Wybrzeże Kości Słoniowej Wyspy Świętego Tomasza i Książęca Zambia Zimbabwe
Terytoria zależne	Wyspa Świętej Heleny, Wyspa Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha (Wielka Brytania)
Podmioty o ograniczonym uznaniu międzynarodowym	Sahara Zachodnia^[A] Somaliland^[B]
Integralne części państw położonych poza Afryką	Ceuta (część Hiszpanii) Isla de Alborán (część Hiszpanii) Isla del Perejil (część Hiszpanii) Islas Chafarinas (część Hiszpanii) Madera (część Portugalii) Majotta (część Francji) Melilla (część Hiszpanii) Peñón de Alhucemas (część Hiszpanii) Peñón de Vélez de la Gomera (część Hiszpanii) Reunion (część Francji) Sokotra (część Jemenu) Wyspy Kanaryjskie (część Hiszpanii) Wyspy Rozproszone (część Francuskich Terytoriów Południowych i Antarktycznych) Wyspy Selvagens (część Portugalii)

Afryka	Gwinea Portugalska Portugalska Afryka Wschodnia Portugalska Afryka Zachodnia Wyspy Świętego Tomasza i Książęca Wyspy Zielonego Przylądka
Ameryka	Brazylia
Azja	Indie Portugalskie (Daman i Diu, Goa) Makau Timor Portugalski

Język francuski	Francja Haiti Monako Senegal Wybrzeże Kości Słoniowej
Język hiszpański	Argentyna Dominikana Ekwador Filipiny Gwatemala Hiszpania Honduras Kolumbia Kostaryka Kuba Meksyk Nikaragua Panama Paragwaj Peru Urugwaj Wenezuela
Język kataloński	Andora
Język portugalski	Angola Brazylia Gwinea Bissau Mozambik Portugalia Republika Zielonego Przylądka Timor Wschodni Wyspy Świętego Tomasza i Książęca
Język rumuński	Mołdawia Rumunia
Język włoski	San Marino Watykan Włochy Zakon Maltański

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne