Wytrzymałość na rozciąganie

Wykres statycznego rozciągania próbki z materiału ciągliwego (plastycznego); ${\displaystyle \sigma _{2}}$ – naprężenie rzeczywiste (z uwzględnieniem przewężenia próbki); ${\displaystyle \sigma _{1}}$ – naprężenie umowne (siła rozciągająca odniesiona do pola przekroju początkowego ${\displaystyle S_{0}}$).

Wytrzymałość na rozciąganie to naprężenie odpowiadające największej sile rozciągającej ${\displaystyle F_{m}}$ uzyskanej w czasie statycznej próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego pola przekroju poprzecznego tej próbki^[1]:

${\displaystyle R_{m}={\frac {F_{m}}{S_{0}}},}$

gdzie:

${\displaystyle F_{m}}$ – największa siła rozciągająca niepowodująca przewężenia próbki,

${\displaystyle S_{0}}$ – pole przekroju poprzecznego roboczej części przed obciążeniem próbki.

Na wykresie z próby rozciągania ${\displaystyle R_{m}}$ reprezentowane jest przez maksimum krzywej.

Przypisy