Wzgórze Kupały

Wzgórze Kupały

Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Położenie	Szczecin
Pasmo	Wzgórza Warszewskie
Wysokość	46 m n.p.m.
Położenie na mapie Szczecina Wzgórze Kupały
Położenie na mapie Polski Wzgórze Kupały
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Wzgórze Kupały
53°27′48″N 14°35′35″E/53,463333 14,593056

Wzgórze Kupały (Wzgórze Elizy, niem. Elisenhöhe) - wzgórze w Szczecinie-Golęcinie między ul. Białogórską a ul. Marzanny. Wzgórze przecina przekop linii kolejowej nr 406 ze stalowo-drewnianą kładką łączącą obie strony. U podnóża przystanek kolejowy Szczecin Golęcino. Od południa dolina strumienia Gręziniec zajęta pod ogrody działkowe.

Historia

W XIII wieku okoliczne wzgórza wraz ze wsią Golęcino stały się własnością klasztoru cysterek ze Szczecina. Zakonnicy założyli na nich winnice użytkowane aż do XIX wieku. Niemiecka nazwa wzgórza - Elisenhöhe związana jest z wizytą w tym miejscu w 1821 roku cesarskiego następcy tronu Fryderyka Wilhelma IV z małżonką. Bezimienne do tego czasu wzgórze nazwano na cześć jego żony Elżbiety Ludwiki Wittelsbach. Przed II wojną światową na wzgórzu znajdowała się restauracja, ścieżki spacerowe, szlaki turystyczne i punkt widokowy na Dolinę Dolnej Odry. W czasie wojny wybudowano schron w zboczu wzgórza. Obecnie zachował się układ drzewostanu i schron. Punkt widokowy zaniedbany, w znacznym stopniu zasłonięty przez drzewa i krzewy.

Galeria

• 

  Wzgórze Kupały - kładka nad torami

• 

  Wzgórze Kupały - linia kolejowa Szczecin - Police - Trzebież

• 

  Wzgórze Kupały - panorama od strony ul. Marzanny

Zobacz też

• Uroczysko Kupały

Bibliografia

• Stachak A. i in. Zieleń Szczecina - ilustrowany przewodnik dendrologiczny, Oficyna IN PLUS, Szczecin 2000
• Mapa Szczecin. Plan Miasta, 1:25000, Copernicus, 2001-02
• ZUK Szczecin. zuk.strony.alfatv.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• szlaki-zachodniopomorskie.pl
• Portal Miłośników Starego Szczecina - sedina.pl
• Adaptacja schronu przeciwlotniczego

Linki zewnętrzne

• Trasa piesza z Polic do Lasu Arkońskiego przez Skolwin, Stołczyn i Warszewo