Wzmacniacz magnetyczny
Wzmacniacz szeregowy
Wzmacniacz magnetyczny – układ elektryczny wykorzystujący do wzmacniania zmniejszenie impedancji (indukcyjności) uzwojenia przez podmagnesowanie rdzenia z ferromagnetyka. Dla rdzenia nienasyconego impedancja jest duża, a dla nasyconego – mała[1].
Zasada działania
Wzmacniacz wykorzystuje nieliniowość pętli histerezy przesuwając sygnałem wejściowym punkt pracy.
Zasilany jest napięciem zmiennym albo impulsami i sterowany prądem (stałym, przemiennym, impulsowym) lub zewnętrznym polem magnetycznym.
Prądem podmagnesowuje się rdzeń dławika zmieniając jego indukcyjność i impedancje, a przez to i prąd obciążenia
Podział ze względu na[2]
Charakterystykę statyczną
- jednokierunkowy
- dwukierunkowy.
Sprzężenie zwrotne
- brak
- wewnętrzne
- zewnętrzne
- mieszane.
Kształt krzywej lub częstotliwość wyjściowa
- częstotliwość podstawowa
- częstotliwość podwojona
- prąd stały
- impulsy.
Włączenie obciążenia
- szeregowe
- równoległe.
Rdzenie
- jeden dwukolumnowy lub toroidalny
- dwa rdzenie
- czterokolumnowy
- otwarte.
Podmagnesowanie
- prądem stałym albo zmiennym
- magnesem
- zbocznikowanie prostowników sprzężenia zwrotnego.
Charakterystyka częstotliwościowa
- prądu stałego
- prądu zmiennego
- impulsowe.
Rodzaj pracy
- liniowy
- przekaźnikowy.
Przykłady
Występuje w wielu odmianach. Część odmian posiada nazwy własne np:
- amplistat – wzmacniacz magnetyczny na dwóch rdzeniach z zewnętrznym sprzężeniem zwrotnym,
- ferraktor – impulsowy wzmacniacz ferrytowo–diodowy,
- magnetometr transduktorowy – wzmacniacz sterowany zewnętrznym polem magnetycznym.
Zobacz też
- magnetyczny element logiczny