XXII Batalion Saperów
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1918 |
| Rozformowanie | 1929 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | kpt. Ignacy Gicała |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Przemyśl |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | saperzy |
| Podległość | 10 pułk saperów |
XXII Batalion Saperów (XXII bsap) – pododdział saperów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Dzieje XXII batalionu saperów
XXII batalion saperów powstał w 1918 roku z oddziałów saperów przemyskich i lwowskich, zorganizowanych z żołnierzy byłej armii austriackiej. Po zajęciu Przemyśla przez wojska Rosyjskie w 1918 roku, rozpoczęła się z akcja odwetowa ze strony wojsk polskich, wypędzania najeźdźców. Jednocześnie zaczęto formować z żołnierzy byłej armii zaborczej 10 pułku piechoty przy, którym utworzono oddział saperów, który otrzymał nazwę „Oddział Saperów w Przemyślu". Po odebraniu Rosjanom Przemyśla rozpoczęła się praca organizacyjna oddziałów saperów i ekwipowanie oddziałów odchodzących na front. Dnia 12 maja odeszła na front 1/XXII kompania pod dowództwem kapitana Szkolnickiego, dnia 17 maja odeszła druga kompania pod dowództwem por. dr. Steifera. Z tych dwóch kompanii został utworzony Vl-ty, później przemianowany na V-ty, batalion saperów lwowskich. Dowódcą batalionu i polowym Szefem Inżynierii grupy operacyjnej „Wschód" generała Iwaszkiewicza został kapitan inż. Hickiewicz. Batalion ten jako V-ty batalion saperów walczy wraz z 5-tą dywizją piechoty w r. 1919 we wschodniej Małopolsce przeciw Rosjanom. Od początku 1919 r. do końca maja 1920 r. bierze udział w działaniach zaczepnych przeciw bolszewikom na Ukrainie. W czerwcu i lipcu 1920 roku batalion znajduje się na froncie litewsko-białoruskim. Od sierpnia 1920 roku, aż do końca walk, t. j. zawarcia pokoju, batalion walczy i wykonywa liczne prace techniczne we wschodniej Małopolsce i na Ukrainie. Najważniejszą z tych prac była przeprawa 3-ciej i 4-tej dywizji piechoty przez Dniestr w okolicy Halicza. Z Batalion odznaczył się chlubnie pod Derazną na Ukrainie 1 kwietnia 1920 r., odnosząc liczne sukcesy, zdobywając na bolszewikach armaty, karabiny maszynowe, dużo sprzętu wojennego, i biorąc do niewoli wielu jeńców.[1]
22 sierpnia 1921 roku dotychczasowy V batalion saperów został przemianowany na XXII Batalion Saperów[2].
W 1921 roku baon został włączony w skład 10 pułku saperów w Przemyślu.
W 1929 roku, w następstwie reorganizacji wojsk saperskich, batalion został rozformowany.
Żołnierze batalionu
- Dowódcy batalionu
- kpt. Ignacy Gicała (od 25 XI 1922)[3]
- mjr inż. Józef Jan Ojrzyński (5 IX 1924[4] - 27 III 1925 → kier. ref. Wydz. Zaop. Dep. V M.S.Wojsk.)
- mjr Ernest Reinhardt Schuppler (od VI 1925)
- mjr Roman Głaczyński (od 26 IV 1928)[5]
- Kawalerowie Virtuti Militari
Przypisy
- ↑ ” Historia pułków i batalionów saperskich w latach 1918 - 1928 s. 393 – 394”
- ↑ Saperzy II Rzeczypospolitej ..., s. 38. Spis byłych oddziałów ..., s. 107.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 47 z 25 listopada 1922 s. 853
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 90 z 5 września 1924 roku, s. 505.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 578
- ↑ a b Czyn plut. Aleksandra Łabaja. „Żołnierz Polski”. 2, s. 25, 1934-01-11. Warszawa..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922, s. 806.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1928.
- „Przegląd Wojskowo – Techniczny” nr 6 z grudnia 1928r.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).