XXIV Batalion Saperów
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | por. Adolf Szmidt |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
XXIV Batalion Saperów (XXIV bsap) – pododdział saperów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Dzieje XXIV batalionu saperów
XXIV batalion saperów powstał w połowie grudnia 1919 w obozie rekrutacyjnym we Włoszech w La Mandria di Chivasso z grupy pionierów, do której należą także kolejarze, telegrafiści i telefoniści; żołnierzy werbowano spośród jeńców Polaków byłej armii austro-węgierskiej. Dowódcami byli Francuzi. Po przejściu elementarnego wyszkolenia w utworzono z grupy batalion, składający się z dwóch kompanii saperskich i jednej kompanii specjalistów (kolejarzy, telegrafistów i telefonistów). Dnia 22 lutego 1919 roku batalion odjechał do Francji, gdzie został przydzielony do XXVII batalionu saperów francuskich przy 71 Dywizji Piechoty w Belrupt. W maju 1919r., jako oddział inżynieryjny 3 Dywizji Strzelców Polskich armii gen. Hallera, przybył do Polski. Drugim oddziałem, z którego utworzono XXIV batalion saperów był oddział inżynieryjny 6 Dywizji Strzelców Polskich armii gen. Hallera, sformowany z Polaków jeńców z armii niemieckiej przy francuskiej 74 Dywizji Piechoty w Arches. We wrześniu 1919 oba te oddziały zostały połączone i przydzielone do nowo powstałej 12 Dywizji Piechoty, jako XII batalion saperów. W lipcu 1921[1] (22 sierpnia 1921[2]) XII batalion został przemianowany na XXIV batalion saperów. Batalion brał udział w walkach w Małopolsce wschodniej i na Ukrainie. Oprócz prac technicznych batalion bardzo często walczył z bronią w ręku „jak piechota”. Najbardziej odznaczył się pod Rudnicą 30 maja 1920 zdobywając pociąg pancerny i rozbijając całą bolszewicką brygadę [3].
Dowódcy batalionu
- por. Adolf Szmidt
- kpt. / mjr Ernest Reinhardt Schuppler (25 XI 1922 - VI 1925 → dca XXII bsap)[4]
- kpt. Leopold Gabryłowicz (od VI 1925[5])
- mjr Marian Dionizy Legeżyński (1928)[6]
Przypisy
- ↑ ” Historia pułków i batalionów saperskich w latach 1918 - 1928 s. 395”
- ↑ Saperzy II Rzeczypospolitej ..., s. 38. Spis byłych oddziałów ..., s. 107.
- ↑ ” Historia pułków i batalionów saperskich w latach 1918 - 1928 s. 394 – 396”
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 47 z 25 listopada 1922 s. 853
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 s. 578
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1928.
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- „Przegląd Wojskowo – Techniczny” nr 6 z grudnia 1928r.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).