XXVI Batalion Saperów
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1921 | |
| Rozformowanie | 1925 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | kpt. Tadeusz Garczyński | |
| Ostatni | kpt. Leon Rutkowski-Koczur | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Sandomierz | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | saperzy | |
| Podległość | 4 pułk saperów | |
XXVI Batalion Saperów (XXVI bsap) – pododdział saperów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Historia XXVI batalionu saperów
XXVI batalion saperów został sformowany w dniu 3 października 1921 roku po powtórnej reorganizacji 4 pułku saperów. Nowy pododdział został utworzony z połączenia 3 kompanii X batalionu saperów (3/X bsap) i z 3 kompanii XII batalionu saperów (3/XII bsap) z 10 pułku saperów[1]. Z chwilą włączenia w skład batalionu dotychczasowa 3/X bsap została przemianowana na 1/XXVI bsap, a 3/XII bsap na 2/XXVI bsap.
W 1925 roku została wprowadzona nowa organizacja inżynierii i saperów. W następstwie przeprowadzonej wówczas reorganizacji rozformowane zostało dowództwo XXVI bsap, a druga kompania tego batalionu (2/XXVI bsap) została włączona w skład VII batalionu saperów i przemianowana na 3/VII sap[2].
Dzieje 3/XII bsap
Z nowo przybyłych rekrutów w 1920 roku zostaje sformowana przy kompanii zapasowej VI batalionu saperów w Przemyślu „3/XII kompania saperów“, dowództwo której objął podporucznik Stanisław Gdański. Dnia 7 lipca kompania wyjechała do Lwowa, gdzie, przydzielona do „grupy fortyfikacyjnej nr 5“ podpułkownika Kornickiego, prowadziła w ciągu lipca, sierpnia i września prace fortyfikacyjne na linii obronnej Bugu i następnie na „linii generała Gołogórskiego“. W dniu 30 sierpnia zostaje kompania przesunięta do robót fortyfikacyjnych na linii: Druga Wólka - Winniczki - Trzecia Wólka - Czyżki - Mikłaszów, następnie na linię Dźwinogródek Gaje, gdzie pracuje do końca września. W ciągu listopada buduje kompania most na Bugu w Rudzie Sieleckiej, po czym udaje się na postój do Kamionki Strumiłowej, skąd w styczniu 1921 roku wyjechała do Tarnopola, gdzie po raz pierwszy zebrał się cały XII batalion saperów. Na rozkaz dowództwa batalionu kompania wybudowała most na Serecie w Borkach Wielkich, następnie w Iwańczycach na Styrze, poza tym w tym czasie rozbiera też wąskotorową kolejkę i budowała most na Styrze pod wsią Stare Konie. W połowie czerwca 1921 roku cały XII batalion saperów udał się tratwami do Pińska, skąd transportem kolejowym pojechał do mp 6 pułku saperów w Przemyślu. Wskutek zmian organizacyjnych 3/XII kompania saperów została przydzielona do 4 pułk saperów w Sandomierzu, gdzie sformowano w niej 2 kompanię XXVI batalionu saperów.
Dzieje 3/X bsap
3 kompania X batalionu saperów, wyszła na front z Sandomierza dnia 8 lipca 1920 roku do Mołodeczna, do dyspozycji dowództwa 1 Armii[3].
Żołnierze batalionu
- Dowódcy batalionu
Przypisy
- ↑ Jednodniówka 4 Pułku Saperów, Sandomierz 1925, s. 7.
- ↑ Mieczysław Wolski, 4 Pułk Saperów. Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920
- ↑ Jednodniówka 4 Pułku Saperów, Sandomierz 1925, s. 14.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 47 z 25 listopada 1922
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
Bibliografia
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Mieczysław Wolski, 4 Pułk Saperów. Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.
- ”Jednodniówka 4 Pułku Saperów”, Sandomierz 1925.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).