XXVI Brygada Piechoty (II RP)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1919 |
| Rozformowanie | 1921 |
| Działania zbrojne | |
| Wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Tyszowcami (2 IX 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
XXVI Brygada Piechoty (XXVI BP) – brygada piechoty Wojska Polskiego II RP.
Dowództwo brygady zostało utworzone z Dowództwa Piechoty Dywizyjnej 7 Dywizji Strzelców Polskich na podstawie rozkazu II wiceministra spraw wojskowych gen. ppor. Kazimierza Sosnkowskiego nr 169.Z z 1 września 1919 Zjednoczenie Armji gen. Hallera z armią krajową i związana z niem reorganizacja. W skład brygady włączono 3 i 8 pułk strzelców polskich, które na podstawie tego samego rozkazu zostały przemianowane na 45 i 50 pułk piechoty strzelców kresowych. Brygada wchodziła w skład 13 Kresowej Dywizji Piechoty. W 1921 rozwiązano brygadę, a dowództwo brygady przeorganizowano w dowództwo piechoty dywizyjnej.
Walki brygady
Na dzień 2 września 1920 zaplanowano natarcie na Tyszowce. Od południa miała uderzyć XXVI Brygada Piechoty, a od południowego wschodu 1 Dywizja Jazdy. Termin natarcia musiał zostać przesunięty, ponieważ nocą 1 DJ otrzymała uzupełnienie i zajęta była jego rozdzielaniem między pułki. Jako pierwszy do natarcia ruszył, wspierany przez II dywizjon 13 pułku artylerii polowej, 44 pułk piechoty, a jego lewe skrzydło ubezpieczał I batalion 50 pułku piechoty. Jako że grupa przeprawowa nie posiadła łodzi, a w pobliżu nie było też brodów, dlatego piechota musiała zdobyć groblę prowadzącą do mostu, a następnie opanować sam most. Również teren na przeciwległym brzegu sprzyjał jego obrońcom. Ze wzgórz na wschodnim brzegu Huczwy przeciwnik ostrzeliwał Polaków silnym i celnym ogniem[1]. Brawurowy atak 44 pułku piechoty i nawały ogniowe stawiane przez dywizjon 13 pap spowodowały, że w ciągu kilkunastu minut Polacy wyszli na groblę i do 11.00 opanowali zarówno Tyszowce jak i leżącą na wschodnim brzegu Huczwy wieś Zagajnie[2].
Wycofujące się oddziały 44 Dywizji Strzelców trafiły pod Lipowcem i Tuczapami na podporządkowaną 1 Dywizji Jazdy Samodzielną Brygadę Kozacką Wadima Jakowlewa. Kozacy rozproszyli przeciwnika, biorąc do niewoli około dwustu jeńców i zdobywając dwa ckm-y[3].
Dowódcy brygady
- płk Zdzisław Załuski (15 X 1919 – 15 XI 1919)[4]
- płk piech. Edward Doroszewski[5] (od 20 XII 1919[6])
- płk piech. Józef Becker (od 30 VI 1920)
- płk piech. Eugeniusz Doroszewski (do 30 VII 1920)
Organizacja brygady
- Dowództwo XXVI Brygady Piechoty[5]
- 45 pułk piechoty strzelców kresowych
- 50 pułk piechoty strzelców kresowych
Organizacja 1 września 1920[7]:
Przypisy
- ↑ Bobrowski 1929 ↓, s. 40.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 420-421.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 421.
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 484.
- ↑ a b Stachiewicz 1925 ↓, zał.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 99 z 29 grudnia 1919 roku, poz. 4303.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 420.
Bibliografia
- Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- "Księga chwały piechoty": komitet redakcyjny pod przewodnictwem płk. dypl. Bolesława Prugara Ketlinga, Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1992
- Julian Stachiewicz: Działania zaczepne 3 armji na Ukrainie. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1925.
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).