X Brygada Jazdy
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1921 | |
| Rozformowanie | 1924 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | 3 Brygada Jazdy[1] | |
| Kontynuacja | X Brygada Kawalerii | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | płk Adam Kiciński | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Przemyśl | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | kawaleria | |
| Podległość | Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce” Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X | |
X Brygada Jazdy (X BJ) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego II RP.
Historia brygady
X Brygada Jazdy została sformowana w 1921 roku. Siedziba dowództwa i sztabu mieściła się w garnizonie Przemyśl. Brygada podlegała dowódcy Okręgu Generalnego „Kielce”, a od 15 listopada 1921 roku – dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 20 października 1921 roku została rozwiązana komisja gospodarcza X Brygady Jazdy w Przemyślu, jako nie przewidziana etatem, a Dowództwo X BJ zostało przydzielone do komisji gospodarczej 22 pułku ułanów[2].
W 1924 została przemianowana na X Brygadę Kawalerii i podporządkowana dowódcy 4 Dywizji Kawalerii. 10 dywizjon artylerii konnej podporządkowany został dowódcy artylerii konnej 4 DK, płk Antoniemu Heinrich. Ze składu brygady ubył także 24 pułk ułanów, który włączony został do nowo powstałej XVII Brygady Kawalerii. W 1930, po rozwiązaniu 4 DK, przemianowana została na samodzielną 10 Brygadę Kawalerii, a w 1937 przeformowana w oddział pancerno-motorowy z zachowaniem dotychczasowej nazwy.
Obsada personalna Dowództwa X BJ
- dowódca brygady - płk kaw. Adam Kiciński
- szef sztabu - rtm. Józef Pająk
- adiutant brygady - por. 22 puł Bolesław Zakrzewski (od 10 XI 1921[3])
Organizacja pokojowa
- dowództwo X Brygady Jazdy w Przemyślu
- 20 pułk ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego
- 22 pułk Ułanów Podkarpackich
- 24 pułk ułanów
- 10 dywizjon artylerii konnej
Przypisy
Bibliografia
- Almanach oficerski, praca zbiorowa, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1923
- "Księga jazdy polskiej", pod protektoratem marsz. Edwarda Śmigłego-Rydza. Warszawa 1936. Reprint, Bellona Warszawa 1993
- Mirosław Giętkowski, Artyleria konna Wojska Polskiego 1918-1939, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, ISBN 83-7174-823-X, OCLC 69505837.
- Henryk Wielecki: Wojsko Polskie 1921-1939. Warszawa: Wydawnictwo Crear, 1992. ISBN 83-900345-0-7.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
